Jarig in Canada

Yvonne heeft woensdag haar eerste Canadese verjaardag gevierd. Zonder familie, vrienden en buren op bezoek en zonder de oer-hollandse koffie met gebak. Maar wel met het huis een klein beetje versierd en met veel kaarten via de post en e-mail en felicitaties via de telefoon en msn. Heel leuk, dus hardstikke bedankt! Daarnaast werdt ze tijdens het fitnessen bij Curves ook nog even in het zonnetje gezet, met happy birthday to you. Colin, hier zingen ze het liedje iets anders dan in Deventer, dus zonder "in de wei staat een koe!".
Als cadeautje had Frank natuurlijk een plantje van het werk meegenomen, en kreeg Yvonne alvast een strikje om de bank mee te versieren die komend weekend geleverd wordt.
En zoals je op de foto kunt zien was het, anders dan veel andere jaren, op 24 juni een keer stralend weer. Samen zijn Patrick en Yvonne 'smiddags nog even naar Sylvan Lake geweest, en 'savonds heeft Frank het kokschort aangetrokken en een lekker etentje klaargemaakt.

Nu Patrick nog op 20 augustus en dan hebben we allemaal onze eerste verjaardag in onze nieuwe thuisland gevierd.

Fort Normandeau

Gisteren (zondag 21 juni, vaderdag) zijn we naar Fort Normandeau gegaan. Het Fort ligt net twee kilometer buiten Red Deer. Het Fort heeft een permanente tentoonstelling waarin je de geschiedenis van Red Deer kunt bekijken.
Bij het fort staan een aantal Tipi's. We hebben een demonstratie Tipi afbreken en weer opbouwen gezien. Een zwaar karwei, dat je in je eentje niet snel zal lukken.
Een van de medewerkers gaf aansluitend een rondleiding door de bossen bij het Fort. Hij wist erg veel te vertellen over de omen planten en struiken. Een van de planten die we zagen was de wilde roos (Wilde Rose), het symbool voor Alberta.

Allemaal super bedankt

Het is misschien niet zo heel goed te zien, maar dit is een foto van de fotocollage. De collage is door Annette en Angelique (plus, plus) gemaakt van de foto's die door jullie zijn meegenomen naar ons afscheidsfeest in januari jongstleden. De collage kwam vandaag met de post en heeft meteen een passende lijst gekregen. Inmiddels hangt de collage bij de eettafel. Allemaal heel erg bedankt voor jullie bijdrage aan deze lijst. We denken met een warm gevoel terug aan ons afscheidsfeest.
Liefs van Frank, Yvonne en Patrick.

Op de fiets door Red Deer

In plaats van sporten bij Curves ben ik noodgedwongen maar een eindje gaan fietsen. Het is lang geleden, maar mijn rug dwingt me om eventjes rustig aan te doen.
Het fietsen in Red Deer blijft een belevenis op zich. Overal staan paaltjes met een vignet van de transcanadian routes. Dus, ik ben het eerste paaltje dat ik tegenkwam maar gaan volgen. Helaas, was het al na twee paaltjes dat ik niet meer wist welke kant ik op moest gaan. Lastig dus. Dan maar een beetje op goed gevoel gaan fietsen. Echter, met gevaar voor eigen leven.

Bij de stoplichten is het allemaal nog wel duidelijk. Zodra het voetgangerslicht op 'wit' springt mag je als fietser ook oversteken. Dat is nog te volgen. De ene keer steek je aan de linkerkant van de weg over, en de andere keer weer aan de rechterkant. Dat is nog steeds redelijk. Maar aan de overkant moet je dan de keus maken of je op de stoep blijft rijden, of toch je leven waagt op de weg. Ik kies toch het meeste voor het laatste. Op de stoep rijden is namelijk helemaal een ramp. De bovenste foto geeft een overzicht vanaf de spoorbrug. De onderste foto heb ik gemaakt toen ik midden op een kruispunt stond en moest wachten voor een voetgangersstoplicht. Zonder die stoplichten kom je deze weg en deze kruising als voetganger of als fietser echt niet levend over. Nadat ik de foto op de spoorbrug gemaakt had, vervolgde ik mijn weg. Lekker hard van de brug af. Helaas, maar direct na deze brug stonden er al weer stoplichten. Er was wel een oversteekplek, maar aan de overkant was geen fiets- of voetpad te bekennen. En om nu over de grote (100 km)weg te gaan fietsen, nee daar pas ik voor. Er zat dus niets anders op, en ik kon de klim over de spoorbrug nog een keer maken. Na een uur fietsen zat ik nog steeds vlak bij huis, had nog niet veel van de mooie paden door de prachtige natuur van Red Deer gezien. De volgende keer dus maar een andere kant op fietsen!

(Yvonne)

1e Rijles

Eindelijk is het dan zover en heeft Patrick zijn eerste echte rijles. Doordat er telkens een basketballwedstrijd tussen kwam is het er niet eerder van gekomen. Om precies 20.00 uur stopt de auto met op het dak het bord 'studentdriver' voor ons huis. Na eerst uitleg over de buitenkant van de auto, volgt uitleg over de binnenkant van de auto. Na 15 minuten rijdt de auto de straat uit. Patrick zit op dat moment nog als bijrijder, maar dat zal snel veranderen.
De les duurt 2 uur, dus tijd genoeg om zelf te mogen rijden.
Doordat hij al zijn learners heeft, mag hij ook in onze auto rijden. Frank moet dan wel naast hem zitten. We schreven hier al eerder over.
De volgende les staat gepland voor aanstaande donderdagochtend, ook weer 2 uurtjes.

Heart and Stroke, Big Bike

Op 15 juli ga ik meedoen aan een actie voor de Heart&Stroke foundation. Met 28 andere sportieve vrouwen die bij Curves sporten, gaan we op een grote fiets zitten. Iedereen kan zich laten sponsoren. Het geld dat we met deze actie ophalen komt volledig ten goede aan de Heart&Stroke foundation. Ik vind dat ik er niet onderuit kan, en wil dus perse aan deze actie meedoen. De reden hiervoor is eenvoudig. Met een vader die al jaren bekend is met hartklachten, en sinds vorig jaar ook nog eens met de gevolgen van een herseninfarct moet leven, weet ik dat het belangrijk is dat er goed onderzoek gedaan kan worden. En deze onderzoeken, tja, die kosten nu eenmaal veel geld. Daarom hoop ik dat er mensen zijn die dit blog lezen, en mij willen sponsoren. Als je dat wilt, laat me dat dan weten via mijn mailadres yvonne.bauer@hotmail.com en krijg je meer informatie van mij. Via de website http://www.bigbike.ca kun je ook meer lezen over deze actie.

Groetjes,
Yvonne

Red Cross, Barbeque en Rimbey ArtShow

Maandag, 1 juni, nog een keertje meekijken met Donna bij Canadian Red Cross (het rode kruis dus). Vrijdag, 6 juni, heb ik voor het eerst alleen een paar uurtjes voor Canadian Red Cross gewerkt. Best leuk om te doen, en ook wel spannend. Is mijn engels goed genoeg? Mijn plekje was achter de balie en mijn werkzaamheden waren de telefoon aannemen, klanten ontvangen en te woord staan, en een aantal administratieve werkzaamheden doen zoals op elke administratie voorkomt. Een erg leuke ervaring. En met mijn engels, och, dat ging ook goed. Dinsdagavond waren we door Rita uitgenodigd om mee te doen bij een barbeque. Bij deze barbeque waren meerdere ouders aanwezig van leerlingen uit grade 12. Wat we vooraf niet wisten, was dat dit een evaluatie-bijeenkomst was van ouders die wat activiteiten georganiseerd hadden voor de eindejaars. De bedoeling was dat er meerdere ouders van grade 11 waren en dat die dan voor het volgend schooljaar de activiteiten gaan regelen. Yep, ze hebben ons dus al gevonden! Nou ja, we zijn niets verplicht, maar Rita vond het leuk om ons te introduceren daar.
Gisteren, zaterdag, ben ik naar een ArtShow geweest in Rimbey. Voor de begrippen hier ligt Rimbey dicht bij Red Deer: het is maar 45 minuten rijden! Margreet, die ik ken van de ArtClass in Red Deer, was de grote organisator van het evenement in Rimbey. Dus, rond de middag ben ik maar eens in de auto gestapt en richting Rimbey gereden. Via een erg mooie route kwam ik ruim een uur later aan in dit kleine plaatsje. Het is een beetje te vergelijken met Balgoy of Teuge. Met een grote uitzondering dat in Rimbey wel een paar winkeltjes zijn. Op goed geluk ben ik de hoofdstraat in gereden en vond al snel het gebouw waar de ArtShow werd gehouden. Door Margreet werd ik aan veel bezoekers (allemaal wonend in Rimbey) voorgesteld. En drie van die mensen kwamen uit Nederland. Een van hen woont al 64 jaar in Rimbey, maar sprak nog enorm goed Nederlands. De schilderijen die ik te zien kreeg, waren van een erg hoog niveau. Echt heel mooi en heel gevarieerd; waterverf, acryl, potlood en pentekeningen. In de herfst zal ik een paar workshops daar gaan volgen, om ook andere technieken uit te proberen. O.a. Watercolor on a clayboard. Na het bekijken van de vele schilderijen wilde ik weer richting Red deer gaan, maar Margreet had een ander idee. Even een bakkie thee bij haar thuis. Dus, zo gezegd, zo gedaan. Terwijl Margreet met een noodgang over de voor haar bekende weggetjes reed, probeerde ik haar zo goed mogelijk te volgen. En uiteindelijk, na een kwartier racen over verharde en onverharde wegen, kwamen we aan het eind van een onverharde weg bij het huis van Margreet. Zie de diaserie om een beetje een indruk te krijgen van het huis en de omgeving. Samen met haar man hebben ze op 5 minuten lopen van het huis, een theehuisje gebouwd. Geweldig, wat een rustige omgeving daar. Het was echt genieten.
En toen was het zondag. Zoals al eerder geschreven gaat alles op zondag hier gewoon door. De winkels zijn open en veel bedrijven werken gewoon door. En ook de kappers werken op zondag. Ik ben voor de derde keer in die vier maanden dat we nu hier wonen naar de kapper gegaan. Dit keer naar dezelfde kapper als een aantal weken geleden. Mijn haren waren echt te lang. Om niet weer met een verknipt kapsel thuis te komen heb ik eerst een afspraak gemaakt om door te spreken wat ik wilde. De kapster, Corinne, begreep wat ik wou en bij haar had ik vandaag de afspraak voor het knippen. Zij wilde de uitdaging wel aan gaan om een Canadian Punky Look te creeeren. Echt, ik ben eindelijk tevreden met mijn korte koppie.

week 22

Maandag, 1 juni. We zijn nu vier maanden in Red Deer en hebben onze draai redelijk gevonden. Frank met zijn nieuwe werk; Patrick op school en bij de basketbal; Yvonne heeft de start gemaakt met het vrijwilligerswerk in Red Deer.
En Ryan, ja ook die heeft het hier goed naar zijn zin. Van de dierenarts in Wijchen hadden we nog een herinnering gekregen voor de jaarlijkse vaccinaties voor Ryan. Dus, met dat gegeven zijn we naar de dierenarts hier in Red Deer gegaan. In tegenstelling tot de dierenarts in Wijchen, konden we hier niet terecht zonder een afspraak. Dus, terug naar huis en een afspraak voor de volgende ochtend. Met de assistente was al doorgesproken welke vaccinaties er gegeven zouden worden. De volgende dag dus terug naar de dierenarts. Maar helaas voor Ryan, de vaccinaties konden niet gegeven worden omdat Ryan nog bezig was met een antibiotica-kuur. Aanstaande vrijdag mag hi j komen en krijgt dan alsnog de benodigde vaccinaties.
Yvonne heeft kennis gemaakt met de medewerkers van het Rode Kruis kantoor in Red Deer. Aanstaande vrijdagmiddag zal zij daar gaan werken. De taken: telefoon bedienen, receptie werk en wat administratief werk. Wel spannend. Nu maar hopen dat het schoolengels voldoende is.
Frank heeft ook zijn draai goed gevonden bij de nieuwe werkgever. Bij de diaserie zijn wat foto's toegevoegd die een indruk geven van het nieuwe bedrijf. De moeite waard om even naar te kijken.
Patrick heeft afgelopen weekend weer een keer een basketbaltoernooi gehad. Dit keer in Olds, een plaats op 45 minuten rijden van Red Deer. Vrijdag was om 6 uur de eerste wedstrijd. Helaas, maar de tegenstander had zich afgemeld. Iets wat men niet had doorgegeven, dus we waren voor niets zo vroeg naar Olds gereden. De wedstrijd om 9 uur ging gelukkig wel door. Alleen, nu was er bijna geen tegenstand. De jongens wonnen deze wedstrijd met 99-35. Zaterdag was er nog een wedstrijd om 1 uur. Deze wedstrijd, die fysiek een stukje zwaarder was, werd gewonnen met 65-54. En met deze gewonnen wedstrijden waren ze ook de winnaar van dit toernooi. Patrick speelt dit keer onder nummer 1. Oh ja, en de rode muts op zijn hoofd is geen muts maar zijn brace voor zijn bovenbeen. Stond wel grappig, rood wit blauw. De jongen naast Patrick is Chris.
Over het weer mogen we niet klagen. Het is de laatste dagen erg lekker zonnig en warm. Mooi weer om een lekker bruine kleur te krijgen.