Het Basketbalbloed begint weer te kriebelen

Afgelopen weekend zijn we weer eens een basketbalwedstrijd gaan kijken van de Kings. Het college team. De Kings spelen de play offs. Afgelopen weekend hebben ze twee van de drie wedstrijden gewonnen, waardoor ze weer een ronde verder zijn gekomen. Dat het basketbalbloed weer kriebelt is positief. Patrick heeft vorige week de aanmelding ingeleverd om in aanmerking te komen voor de opleiding aan de college. Zonder baan heeft aanmelden geen nut. Gelukkig heeft Patrick een werkgever gevonden waar hij tijdens de opleiding kan werken.
21 Februari was het International Mothers Language Day. Afgelopen zaterdag werden er in de bibliotheek allerlei activiteiten hiervoor gehouden. Patrick en Tamara waren de vertegenwoordigers voor de Nederlandse tafel.

Een unieke kans voor Tamara om meer Nederlands te kunnen leren. Je weet maar nooit waar dat nog eens handig voor is!

Hamid was aanwezig voor het Farsi (Iraans), Ana was aanwezig voor de Spaanse Taal, en Catherine voor de Franse taal.

Hamid bij de Farsi tafel 

Catherine bij de Franse tafel

Zondag zijn Frank en Yvonne naar de Finale Curling voor vrouwen geweest. Een sport die in Canada erg populair is. Er werd gestreden om de nationale titel. Laat Alberta nu gewonnen hebben! Dit team vertegenwoordigt Canada volgende maand tijdens de wereld kampioenschappen. De wedstrijden werden gehouden in het ijsstadion van de Rebels. Wel een hele andere sfeer hoor. Normaliter hoor je toeters en bellen en gejuich. Maar tijdens de curlingwedstrijden is dat totaal anders. Het heeft meer het sfeertje van een biljartwedstijd!

Zondagavond waren we met ons hele gezin uitgenodigd door Fahrad bij Tubah and Hussjein. Met zo'n 50 mensen hebben we heerlijk gegeten en gelachen.

Yvonne is op dit moment druk doende met de voorbereidingen voor Maximize 2012. Een tweedaagse conferentie voor Child Care Workers in Alberta. Ze is gevraagd om Art-workshops te geven. Speciaal voor deze gelegenheid heeft ze business cards moeten laten drukken! Een spannende maar tevens een leuke uitdaging.

Ana en Catherine zijn nog anderhalve week in Red Deer. De periode van de uitwisseling zit er dan op. Ze hebben beloofd dat ze over hun ervaring in Red Deer iets op ons blog zullen zetten. Wanneer dat gaat gebeuren? We wachten het af. 

Bingo o.l.v. Patrick en Tamara

Echt Tamara 

Ganzenborden. Het blijft een leuk spel

Meet the Parents

Gisteren zijn we (Frank en Yvonne plus Carlos, Ana en Catherine) met Tamara en Patrick meegegaan naar de Boerderij van de Rairdan's (Tamara's familie). Ruim 45 minuten rijden en we zijn in Stettler. Maar dat betekent nog niet dat we al bij de boerderij zijn. Daarvoor moeten we nog eens 15 minuten graffelroads inrijden. Terwijl Tamara vertelt wat we onderweg allemaal zien en wie er allemaal wonen aan die graffelroad(voornamelijk familie)  komen we aan bij de boerderij. Nadat we kennisgemaakt hebben met Keith en Sandra (Tamara's ouders), Oma en de drie J's (Tamara's broers) krijgen we een rondleiding van Keith. De boerderij heeft 500 vleesrunderen en het grootste deel van de runderen is op dit moment drachtig of is inmiddels bevallen. Natuurlijk hebben we de netgeboren kalfjes gezien. Terwijl we hier zo rondlopen beseffen we maar al te goed dat er één persoon in onze eigen familie is die zich hier wel heel erg op zijn plek zou hebben gevoeld...... Maar helaas ...... Wat zou (o)pa Van Dommelen hebben genoten .......

Carlos was speciaal meegevraagd. Hij woont net als Ana in Somoto (Nicaragua). Hij had een keer aangegeven dat hij wel heel graag een Canadese Boerderij wilde zien. Hij vond het geweldig. Nou ja, gebeurt ook niet zo vaak dat je in een Canadese Tractor kunt rijden en in een quad rond kunt (sch..) rijden.

Zoals op de foto's te zien is, lag er in Stettler niet veel sneeuw meer. Maar terwijl wij in Stettler zijn, heeft het in Red Deer flink gesneeuwd. Toen we om 13.00 uur wegreden sneeuwde het wel een beetje, maar toch niet zoveel dat Tamara's auto ondergesneeuwd was. Dit was wel het geval toen we rond 20.00 uur weer thuis waren. Buurman Carl heeft voor Tamara de sneeuw rond haar auto alvast weggeveegd. Tja, die twee hebben nu eenmaal een speciale band. 

The Woodpecker

Wel grappig. Patrick was bij Tamara thuis op de boerderij. Komt de knecht met een mopje op de proppen voor Patrick. Hij vroeg aan Patrick: Why do Dutch people wear wooden shoes? Zegt die knecht: To keep the Woodpeckers away from their heads!

Op dit moment is het hier geweldig weer. De zon is volop aanwezig, en we hebben al een behoorlijke tijd een echt voorjaarsgevoel. Toch is iedereen een beetje sceptisch. Waar blijft die kou, en waar blijft die enorme sneeuwhoos die elke winter in Alberta aanwezig is. Tot op heden lijkt het erop dat we een zeer milde winter doormaken. Volgend weekend zal in Sylvan Lake de Marathon geschaatst moeten worden. Nu maar afwachten of de hoge temperaturen hier roet in het eten kunnen gooien.

Frank is in de afgelopen week twee keer uit bed gebeld vanwege brand in Red Deer. Als vrijwilliger voor het Disaster Management van het Rode Kruis heeft hij de afgelopen week en komende week pieperdienst.  Je zult maar thuiskomen van een etentje omdat je je verjaardag viert en je huis blijkt afgebrand te zijn. Dat was de eerste melding die in het weekend kwam. De tweede melding kwam woensdagnacht om half één. Toen Frank tegen twee uur in de nacht weer thuis was, vertelde hij dat de slachtoffers al onderdak hadden en er was geen verdere hulp van het Rode Kruis meer nodig! Gelukkig konden we met Valentijnsdag ongestoort genieten van een avondje uit met z'n tweetjes. Frank had geregeld dat we bij het Cronquisthuis gingen dineren. Niet zo gewoon, wel enorm gezellig. Het Cronquisthuis is het mooie, bijzondere huis dat bij de Bower Pond staat. Degenen die hier al geweest zijn weten hoe het huis er van de buitenkant uit ziet. Dit jaar bestaat het Cronquisthuis 100 jaar. En dat moet gevierd worden. Via een fundraising proberen ze geld bij elkaar te brengen. Geld dat nodig is om het huis bewoonbaar te houden. Na het diner kregen we de gelegenheid om het huis verder te bekijken. Onder leiding van een gids werden we rondgeleid. Inderdaad, een heel bijzonder huis.

Morgen, zaterdag, mogen Yvonne en Tamara een dagje bijscholing volgen. Zonder geldig EHBO diploma mag je namelijk het beroep van Child Care werker niet uitvoeren. Dat betekent één dagje, van 9am tot 4pm, in de banken zitten. Eerlijk gezegd is het behalen van een EHBO-diploma, plus verlengen van het EHBO-diploma in Nederland iets moeilijker. Hier krijg je na een tweedaagse cursus een theorie-examen. Een examen waarbij je ook nog eens de kans hebt om je foutieve antwoorden te herzien. Het diploma dat je dan krijgt is geldig voor 3 jaar. In die 3 jaar hoef je niet naar een bijscholingscursus of wat dan ook. Maar je moet er wel zelf voor zorgen dat je diploma niet verloopt. Omdat Yvonne langer dan twee jaar voor de child care werkt, wordt de bijscholing dit keer vergoed.

Ana en Catherine zijn met hun laatste periode in Red Deer begonnen. Catherine werkt sinds twee weken als vrijwilligster bij CAANS. Een organisatie die drugs- en alcoholverslaafden opvangt. Ana werkt nog steeds als vrijwilligster bij de Food Bank en helpt inmiddels ook een dag in de week bij Loaves and Fishes (een soort keuken dat eten verstrekt aan daklozen). We hebben de indruk dat de meiden het hier wel naar hun zin hebben.

Dit was voor nu weer effe een korte weergave van een weekje Red Deer.

Lake Louise

Voor het vorige weekend hadden we min of meer gepland om met Ana en Catherine, Tamara en Patrick en Ryan via de Rockies naar Lake Louise te gaan. Catherine was dat weekend te ziek om iets te doen, dus besloten we om het een weekje uit te stellen. Maar voordat we gisteren in de auto stapten om daadwerkelijk naar de Rockies te gaan, is er wel heel veel gebeurd. Binnen de groep van de CWY was er behoorlijk veel onrust. Twee jongeren zijn inmiddels teruggestuurd naar huis, twee jongeren hebben om persoonlijke redenen besloten om terug te gaan. Als gastouders hebben we gevraagd om een spoedbijeenkomst om zo de onrust een beetje weg te nemen en een planning te maken voor de laatste vier weken. Op zo'n moment is het af en toe best lastig om in een andere taal te communiceren. Maar ik sta er telkens versteld van dat het telkens toch lukt. Frank had eerst zijn vergadering van KidSport, maar halverwege de meeting kwam hij gelukkig ook. Terwijl wij de meeting hadden met alle gastouders, had CWY groep bij ons thuis een meeting. Hij lijkt dat al het praten vruchten af heeft geworpen, Ana en Catherine lijken weer meer gemotiveerd te zijn, gelukkig. Zoals eerder geschreven werkte Patrick voor Richard's Coffeeshop. Hij is daar in juli gestart en heeft eind september het koken op zich genomen. Iets waar hij opzich erg van genoot. Via die weg ontdekte hij dat hij het wel erg leuk zou vinden om er zijn beroep van te maken. Enthousiast is hij naar de college gegaan, heeft informatie opgevraagd en heeft de aanmeldingsformulieren meegenomen. Het enige wat er nog moet gebeuren is dat de formulieren door zijn baas worden ingevuld. En daar wringt nou juist de schoen. Zowel Patrick als zijn collega hebben begin januari besloten om niet verder te werken voor Richard. Het gaat te ver om hier uitleg over te geven. Maar als ik vertel dat er een vrijwilliger was in de Coffeeshop die de Coffeeshop over wilde nemen, waarbij Patrick de betaalde kracht zou zijn, dan mag het duidelijk zijn dat Patrick er heel veel aan heeft gedaan om de Coffeeshop op de rit te krijgen. Vorige week vrijdag werd duidelijk dat een overname op kort termijn niet gaat plaatsvinden. Wanneer wel? Dat blijft de vraag. Patrick heeft een aantal dagen gewerkt voor de nieuwe eigenaar totdat bleek dat de overname niet doorging. Heel veel stress voor een negentien jarige jongen..... Frank geniet van zijn werk bij C.A.R.E. En naast zijn werk is hij druk met allerlei andere dingen. Zoals hierboven geschreven is hij druk voor KidSport. Een organisatie die financiele steun geeft aan ouders die anders geen mogelijkheid hebben om hun kind/kinderen te laten sporten. Afgelopen weekend werd er tijdens de ijshockey-wedstrijd van de Rebels een fundraising gehouden. Maar liefst 26.000 dollar werd er opgehaald voor KidSport Red Deer. Verder volgt Frank een Leadership cursus. Een deel daarvan kan hij tijdens zijn werkuren doen, maar een deel volgt hij ook in de avond. Maar al met al is hij meer thuis dan dat hij was in de tijd dat hij in Nijmegen werkte. En in die vrije uurtjes heeft hij de inloopkast in mijn atelier gemaakt............

En ik, ik werk nog steeds met plezier bij de child care. Al is het ook bij de Child Care op dit moment een onrustige toestand; collega's die ontslag nemen, die ontslagen worden of verplicht overgeplaatst worden. En helaas is dat bij mijn werkplek ook het geval. Niet voor mijzelf gelukkig. Ik ben wel blij met mijn split shift. Hierdoor ben ik veel thuis en ben er als iemand me nodig heeft. Op woensdagavond ga ik met (voornamelijk) refugee-kinderen naar de gymzaal van de school waar ik werk. Dat is voor deze kinderen in de winter de enige manier om wat te sporten. Buitensporten is gewoon geen optie, te koud. Afgelopen woensdag had ik niet veel puf om te gaan. Zeker ook toen bleek dat er maar 5 kinderen mee zouden gaan. Zegt een van de meisjes: Oh, maar ik heb er de hele dag zo naar uit gekeken. Tja, dan kun je geen nee meer zeggen, dan ga je gewoon.
En dan kom ik eindelijk bij de titel van deze keer: Lake Louise
Met Ana, Catherine en Al-Hasan zijn we naar Lake Louise gegaan. Tamara en Patrick besloten om naar Tamara's ouders te gaan. Even relaxen op de boerderij.
Maar wij zijn dus naar Lake Louise gegaan. Al hebben Frank en ik de weg al menig keer gereden, we blijven genieten van elk moment dat we er rijden. Onze eerste stop was in Rocky Mountain House om te tanken. De prijs per liter is vannacht met 5 cent omhoog gegaan. De prijs is nu 105.9
De eerste echte stop was in Nordegg. Na ruim twee uur rijden is het wel fijn om eventjes de benen te strekken. Na een korte stop verder richting Num-Ti-Jah-Lodge. Onderweg zien we enkele herten rondspringen, wat natuurlijk een leuke belevenis is. In Num-Ti-Jah-Lodge kunnen we niet verder komen dan de parkeerplaats. De ramen van het hotel zijn dichtgespijkerd en de sneeuw is hoog opgeblazen tegen het huis. We wagen het erop en vinden een klein pad dat ons naar DE brug brengt.

Het meer is dichtgevroren en bedekt met een enorme laag sneeuw. Bijna onvoorstelbaar voor de tijd van het jaar, maar we konden hier zonder jas vertoeven. Na een tijdje zijn we weer verder gereden. Want ons doel voor vandaag was Lake Louise. Op het meer zou namelijk een ijs-sculpture staan van een hotel en zou je rondom dat hotel kunnen schaatsten. En inderdaad......

En als je niet kunt schaatsen, dan kun je wel wandelen...........

Al-Hassan heeft kristallen gevonden en laadt zijn zakken ermee vol!! De sneeuw glinstert zo mooi in de zon. Op de foto is het niet te zien, maar hier bij Lake Louise zagen we de mooiste ijskristallen. Naast het hotel waren er nog meer ijs-sculptures te zien. Het was de moeite waard om ze allemaal te bekijken. Na een hot-chocolat met mashmallows, slagroom en chocoladesaus was het tijd om richting huis te gaan. De kortste weg 'terug' was via Banff. Ana en Catherine waren hier al eerder geweest maar voor Al-Hassan was het de eerste keer. Ons avondeten hebben we gegeten bij de spaghetti-factory in Banff. Wederom een lange, gezellige dag in de Rockies.

Na een lang ziekbed is Angham overleden.

Twee jaar geleden kwamen wij per toeval met Angham in contact.

Wij hebben haar leren kennen als een vrouw met veel interesses.

Maar ook een vrouw met heel veel verdriet. Ze zou zo graag nog voor haar overlijden haar dochter zien. Haar dochter die ze sinds haar vlucht uit Irak niet meer gezien of gesproken.

Angham, een vrouw die de vier jaar dat ze in Canada woonde, veel tijd in het ziekenhuis heeft doorgebracht vanwege de chemokuren. Helaas hebben de kuren haar niet gebracht wat ervan gehoopt werd. Twee weken geleden was Yvonne nog bij Angham en heeft nog een gesprek met haar kunnen voeren. Afgelopen vrijdag zijn Frank en Yvonne nog bij Angham geweest en zagen dat ze heel erg moe was, zagen dat het bezoek die dag wel eens de laatste keer zou kunnen zijn.

Angham is 53 jaar geworden.



Banana Bread

Misschien voor jullie een bekend recept, maar wij hebben hier in Red Deer voor het eerst Bananenbrood gegeten. Inmiddels kennen we het recept uit ons hoofd. Misschien leuk om ook eens te proberen:

4 eetlepels margarine
1 kop bruine suiker
1 ei
1 1/2 kop meel
1/2 theelepel zout
1 theelepel bakpoeder
1 theelepel baking soda (zou niet weten hoe je dit in het nederlands noemt)
3 tot 4 overrijpe bananen (het lekkerste is als je de bananen hebt ingevroren en weer laat ontdooien)

Verwarm de oven voor op 325F. (= 160C - 165C)
Doe de margarine en suiker in een kom en mix totdat de margarine en suiker goed met elkaar vermengd zijn. Voeg een ei toe en mix tot het geheel licht en schuimig is.
Voeg de keel, zout, bakpoeder en baking soda toe en klop rustig tot de meel volledig is opgenomen in de botor/suiker mix.
Als laatste voeg je de overrijpe bananen toe. *
Doe de mix in een beboterd cakeblik en bak het brood gaar in 60-70 minuten.


* je kunt eventueel chocolat-chips toevoegen (kleine stukjes chocola).

Echt de moeite waard.