The Weather and more ....

De weersberichten voor vandaag, morgen, overmorgen en maandag ........
..... koud, heel erg koud, nog steeds koud en ietsje koud ..........
Bij deze temperatuur komt ook nog eens de wind om de hoek geblazen. Voor vannacht verwacht men een gevoelstemperatuur van -51 graden. Het zou 30 jaar geleden zijn dat het zo koud was. Nu maar hopen dat het weer 30 jaar duurt voor het weer zo koud is. Een man in de supermarkt vertelde dat hij het komend weekend maar hier blijft in plaats van naar Regina in Saskatchewan te gaan waar het -65 graden zal worden. Je zal maar pech onderweg krijgen!!!!
We hebben net even de verschillen bekeken tussen Red Deer en Edmonton; Calgary, Ponoka en Ford McMurray. Helaas voor ons wint Red Deer deze keer :(

Afgelopen week was er een bijeenkomst georganiseerd door de provincie waarbij burgers werden uitgenodigd om mee te denken over een hoge snelheidstrein tussen Calgary en Edmonton; een traject over 300 kilometer. Al tig jaren wordt hierover gesproken en nagedacht maar tot op heden zijn ze nog niet veel verder gekomen dan plannen en reacties van voor- en tegenstanders. In een cultuur waar de auto een heilige koe is, is het een lastige opgaaf om tot daden over te gaan. Wie heeft er het lef om belastinggeld ook nog eens uit te gaan geven aan het openbaar vervoer! Tot onze verbazing waren er meer voor dan tegenstanders in de zaal aanwezig. Volgens een groot deel is het tijd om tot aankoop van grond over te gaan, en te beginnen met een beter plaatselijk transport systeem. Het zou in onze beleving een geweldige vooruitgang betekenen. Het maakt de winters hier meer aantrekkelijk omdat het dan eenvoudig is om ook eens een keertje in Edmonton of Calgary te gaan winkelen of ander vertier te zoeken.

De vogels hebben waarschijnlijk minder last van de kou en cabin-fever. Afgelopen week hebben we in onze tuin een specht gespot. Naast deze Woodpecker krijgen we regelmatig bezoek van de Blue Jay's en een hele vlucht andere, kleinere vogels.

 (blue Jay)

 (Woody)

In de afgelopen maand hebben we natuurlijk niet alleen zitten kniezen vanwege de kou en zitten staren in onze tuin of er we wel vogels zouden zien. Hieronder een impressie van de afgelopen maand:

21 Februari International Mother Language Day;

Natuurlijk werd er door C.A.R.E. weer stil gestaan bij dit event. Voorgaande jaren werd dit event gehouden in de bibliotheek, dit keer werd het gehouden in een gemeenschapsruimte waar niet alleen een zwembad is gehuisvest, maar ook een bibliotheek, sporthal en schaatshal. De opkomst was net als vorig jaar geweldig. 

In februari vierde Cilantro en Chive hun twee jarig bestaan. Big Boss Rieley nodigde ons uit om dit te komen vieren. Samen met onze buurtjes Donna en Karl zijn we erop af gegaan. En zie, onze BOB was Tamara. :)

En onze Chef Kok voor de avond was: Patrick, Yeah!!

Invalkrachten bij Child Care hebben geen sleutel van alle Buitenschoolse Opvang Locaties. Gevolg is dat je bij enige regelmaat in de auto mag wachten op de supervisor met de sleutel. In dit geval was de supervisor gedurende twee weken elke ochtend 10 minuten telaat. Check it out hoe koud het was! Oh ja, dit is in de ochtend !

Big Boss Rieley had een aantal V.I.P. kaartjes weg te geven voor de Boston Pizza Cup Alberta Men's Curling Championship. De strijd ging tussen team Koe (Ko-aee) and Martin. 

Krantenpuzzel tijdens ons 1e lustrum in Canada. Samen met Peter (Jan was ziek), Glenn, Aydee, Al-Hassan, Ayam (Raad was in Oman) en zonder Donna en Karl (ziek, ziek) hadden we een gezellige middag. 

The Netherlands and the Dutch Culture

Al zoekende naar traditionele Nederlandse muziek op Youtube ontdekte Yvonne een grappig filmpje over Nederland. Het filmpje is te vinden op youtube onder 'the Netherlands and the Dutch Culture' filmpje van TheSimoesFamily.  Dit filmpje maakt het eenvoudig om hier iets meer over Nederland te laten zien. Als alles mee zit willen ze het filmpje volgende week laten zien tijdens International Mother Language Day. Frank en Yvonne zullen die dag weer present zijn aan de Nederlandse Tafel.
De reden dat Yvonne op zoek was naar Nederlandse muziek is dat ze met het C.A.R.E. koor traditonele muziek willen instuderen. Tijdens de Cultural Mosaic Day in Maart zal het koor voor het eerst optreden. Op dit moment bestaat het koor al uit 20 leden. Jullie zullen er ongetwijfeld meer over lezen (en wie weet horen).

Het is vandaag zaterdag; de zon schijnt; de temperatuur is -15; de bezineprijs was voor twee dagen op 1.12 dollar per liter en is nu weer gezakt naar 1.09 per liter; Frank is squashen; Tamara werkt in de Running Room; Patrick begint vandaag om 2 uur en vult de tijd met huiswerk maken; Ryan slaapt en Yvonne maakt het huis schoon. En als iedereen vanavond weer thuis is kunnen we gaan genieten van een lang weekend, want maandag is iedereen vrij vanwege Family Day!

Tamara's first three years with the Bauer family

Op verzoek van opa en oma heeft ook Tamara een verhaal geschreven over haar eerste jaren in ons gezin, natuurlijk in het engels:

My story started January 3, 2011 when a tall boy walked into our program at Glendale School. I was working as an alternate supervisor for the school age program there and this boy whose name was Patrick Bauer was to be my assistant. I thought it was pretty cool to be working with a boy in child care as they could help discipline and have that “rough house” play attitude with the kids. Also they could be a positive male role model for the kids which some of them needed someone to look up to. Well, the kids instantly fell in love with Patrick’s easy going personality and I got to know Patrick and his story of coming to another country when he was 16 years old. I had always wanted to travel to Europe and see the cultures overseas as I knew Canada was only a tiny piece of the world. Every day Patrick and I’s relationship grew and grew, we were the best of friends… what they call inseparable. I enjoyed working with him every day and building an amazing program that the kids also looked forward too. Well Patrick asked me if I would come home and meet his parents… now I have to say that this is a pretty big step for me and I was super nervous. When I met Frank and Yvonne though, I found out where Patrick got his great personality and easy going attitude from. I instantly loved his parents and found them to be genuine people. They made me feel at home in their own home. Patrick and I started dating at the end of July, we are not sure of a date as it kind of just “happened.”  We continued to talk about Europe and Patrick, Frank and Yvonne shared their stories of travelling to countries for basketball games, family trips, or even just day trips. It made my curiosity stronger and stronger. In January 2012, we both were struggling with work and being happy and knowing where our place was in the world. So we decided to make an almost 6 month tour in Europe leaving March 6, 2012. We booked our flight and I was a nervous wreck for a week until the feeling finally settled in. I would be meeting Patrick’s family. I would be going to where Patrick was born and raised for 16 years of his life. I would see where my in-law family came from. When we first arrived we were welcomed by Oma and Opa, and was I ever glad as I had heard a lot about Oma and Opa and it was someone familiar to Patrick and I felt safe. They drove us to Twello. I have to say this experience was really out of my comfort zone, the moment we stepped off the plane, I saw a different language, a lot of people and a busy environment. Something completely different from my home in Alberta. I was lucky enough that we were visiting, but Frank, Yvonne and Patrick are strong people for moving to another country and overcoming the challenges they were about to face. I think the most frustrating obstacle they faced while I had been part of the family for the last 3 years, was Yvonne’s struggle with her education. She is one of the most qualified people I have ever met and is truly gifted with children. They instantly love her, her love for art and her love for being active. She is someone the kids look up to and look forward to seeing Yvonne coming into their programs. Red Deer College had her do numerous tests for her English to show that it was good enough which she passed showing that she was good enough. But yet the struggle was still there and that wasn’t proof enough. She had meetings with the college and the outcome was she would have to start at the beginning again. I was very disappointed. I wish every country had the same transfers as she is more than qualified for a Child Development Supervisor here in Canada.
But to continue on with our journey in Europe, there were days I got homesick and could have jumped back on a plane to head home. Frank, Yvonne and Patrick missed their lives in Holland, but decided to stay which has shown their strength, determination, and make a new life here in Canada. It has rewarded them all after being here for 5 years; Frank now being the Executive Director for CARE, Yvonne being a Senior Administrative Assistant and Patrick being in the Cook Apprentice Program and being a Cook at Cilantro and Chive in Ponoka. They showed me the strength of staying here in Canada for all this time and I knew I could stay in Europe for the almost 6 months. It was the best decision I ever made, that we ever made together. We got to experience so many different adventures and firsts that I will never forget and have 6 scrapbooks to show our amazing trip together forever. I not only helped support Frank, Yvonne and Patrick during their struggles in Canada, but they helped me in many areas, like when I was diagnosed with Polycystic Kidney Disease as it was going to change my life forever. They supported me by eating my diet, being shoulders to cry on and lending me their ears to share my bad days and what I wanted in my life. I was here for their bad days and they were here for my bad days. I couldn’t have asked for a better second family. A family that loves me for me and a family that welcomed me like I was one of their own. They are a truly and amazing strong family and together we can handle anything that comes our way… as family always sticks together. I cannot wait to experience the next 5 years and the 5 years after that and after that and so on together. 

Vijf jaar in Canada

Yvonne's verhaal:
Precies 5 jaar geleden stapten we in Frankfurt in het vliegtuig. Op weg naar een nieuwe toekomst. Eenmaal aangekomen in het voor mij onbekende Red Deer (Frank en Patrick waren er al een keer geweest), sloeg de onzekerheid toe. Al was de hele emigrate een keuze van ons zelf, we hadden nooit kunnen voorzien hoe die weg voor ons zou gaan. Nooit gedacht dat het verschil tussen Nederland en onze nieuwe plek zo groot zou zijn. Wat ik toen wel wist was dat ik niet in Canada wilde blijven wonen. Het liefst wilde ik diezelfde week terug vliegen naar het vertrouwde Nederland. Terug naar familie, vrienden, collega's en kennissen. Alles was beter dan de onzekere toekomst waar we ons op dat moment in bevonden. Geen werk dus ook geen inkomen, geen vrienden en kennissen om op terug te vallen. Kortom, ik voelde me een kleine grijze angstige muis in het grote Red Deer.
Inmiddels zijn we vijf jaar verder en is er heel veel veranderd. We zijn met ons drietjes door diepe dalen gegaan. Het was niet eenvoudig om telkens maar weer positief proberen te blijven. Patrick in High School waar een totaal andere manier van les werd gegeven en ook nog eens in het engels en buiten school zonder vrienden; Frank van de ene baan in de andere baan waarbij in zijn tweede baan werd ontslagen. De paniek die daardoor bij mij ontstond waardoor ik verplicht werd om ook een baan te zoeken. Vervolgens mijn gevecht rondom de erkenning van mijn KvJv diploma. In november 2012 heb ik het gevecht rondom de erkenning opgegeven. Zo onzeker als ik was, heb ik gesolliciteerd bij het Rode Kruis. De grootste onzekerheid was mijn kennis van de engelse taal. Ik was bang dat dat niet goed genoeg zou zijn om te kunnen functioneren in een secretaresse functie. Dat die onzekerheid ongegrond is mag wel blijken. Ik werk nu met plezier bij het Rode Kruis. En ik weet dat ik daar erg gewaardeerd wordt.
Naast het werken bij het Rode Kruis en de invaluurtjes bij Child Care heb ik voldoende tijd om andere dingen te doen. Ik ben weer gevraagd door de High School om het jongens handbalteam te coachen; help regelmatig mee als vrijwilligster bij diverse organisaties; probeer met enige regelmaat te sporten bij Curves; ga regelmatig op stap met Aydee en we genieten van de ruimte die Alberta ons te bieden heeft.
Ik ben super trots op Frank en Patrick. Frank die in Nederland destijds zei dat hij eenmaal in Canada iets heel anders zou willen doen. En dat het heel iets anders is geworden dat is wel gebleken. Patrick die door zijn baan bij Child Care in contact kwam met Tamara, en vanaf die tijd is het alleen maar bergopwaarts  gegaan met Patrick. We zijn een hecht gezinnetje waarbij Tamara niet ontbreekt. Wat vijf jaar geleden onmogelijk leek is nu mogelijk gebleken. En eerlijk is eerlijk, ik ben ook best trots op mezelf!

Frank's verhaal:
Vanochtend liep ik een rondje met Ryan door onze wijk waarbij hij alles op ons pad uitgebreid moest inspecteren en ik bedacht wat mijn verhaaltje op het blog zou worden. Het is het ideale winterweer, koud maar met een zon die al lekker warm voelt in de rug en een stralend blauwe lucht. Ryan en ik lopen ons vertrouwde rondje rond de kerk waar de parkeerplaats langzaam volstroomt en Ryan een praatje met iedereen wil maken. Af en toe moet hij even over het ijs rollen, het liefst als er net weer een auto aankomt, maar iedereen heeft tijd genoeg en wacht rustig tot hij weer verder loopt. 
Er komt een vliegtuig hoog over (je ziet er hier maar weinig) en ik vraag me af of er toevallig een gezin in zit die op weg zijn naar een nieuw leven. Net als wij vijf jaar geleden. Ieder voor zich vol ideeen en verwachtingen over het leven hier zou zijn. En is het nu veel anders dan ik toen had gedacht? Ik zou het niet meer precies kunnen zeggen. We hebben in de vijf jaar veel meegemaakt en zijn daardoor voor de Nederlandes familieleden, vrienden en kennissen vast en zeker veranderd. Andere dingen zijn voor ons normaal geworden. Natuurlijk moeten we hier ook werken en zijn er andere dingen die moeten. Maar wat ik vooral merk is dat tijdschema's minder strak zijn en ik minder stress beleef, zelfs nu ik een baan heb met meer verantwoordelijkheid dan ooit en ik ook buiten werktijden in gedachten daarmee bezig ben. 
Terwijl ik dit verhaaltje schrijf zijn Patrick en Yvonne eten aan het klaar maken voor een feestje wat we vanmiddag hebben. We hebben daar een paar vrienden waaronder onze buren voor uitgenodigd. Waar we in ons Nederlandse leven minstens 1 hele dag met de voorbereidingen bezig waren, doen we dat nu effe 'sochtends. De vrienden zijn onze naaste buren Karl en Donna waarmee we goud hebben getroffen, onze overburen Jan (die ook bij C.A.R.E. werkt) en Peter, Ayam en haar zoon Al-Hasan die bijna 3 jaar geleden als vluchtelingengezin naar Canada kwamen, en Aydee als goede vriendin van Yvonne. Een feestje omdat we willen vieren dat we in de vijf jaar dat we hier wonen met het nodige vallen en opstaan een goed leven hebben opgebouwd. We hebben een aantal van jullie iets van dit goede leven kunnen laten zien, bedankt voor jullie bezoeken. 
Zoals Yvonne schrijft zijn we een hecht gezin waarbij Tamara zeker niet ontbreekt. Ongeveer een jaar geleden vertelde Patrick ons dat de emigratie misschien wel het beste is geweest in zijn leven tot nu toe. Hij heeft daardoor een vriendin ontmoet waar hij enorm veel van houdt en die dat volop terug doet. Wat wil je als ouder nog meer? Door ons goede leven in wat nu als ons vertrouwde thuis voelt, voel ik me gelukkig en ben ik blij dat we na mijn 40e verjaardagsfeestje 'savonds besloten hebben ons gevoel te volgen en werkelijk te emigreren. En eerlijk is eerlijk, ik ben best trots op ons samen!


Patrick's story:

When we first came to Canada, I was 16 years old and I felt my life changed immediately. The sudden realization that I was going to live in a different country and that all my friends and family are far away, and that I would have to rebuild my life over again frustrated me. It was amazing, 2 days later I already played my first basketball game with my high school here, Lindsay Thurber Comprehensive High School. That really helped me in the beginning because I needed to talk to people and I was new so a lot of people knew who I was. But after those first 2 or 3 months I wasn't new anymore, I wasn’t the talk of the school being the “new kid.” Because I looked the same, talked the same, people thought I was Canadian. I felt totally different though, I didn’t feel Canadian and it was a big struggle for me. School didn't go well, which means I wasn't able to play as much basketball as I would have liked. Basketball was my life and it helped focus me as well and let out my anger and frustrations on the court. I couldn’t play as much basketball, school went worse and I felt worse and worse about being here in this new country. To the point where I didn’t go to school anymore, I didn’t eat anymore, I didn’t want to wake up anymore the first 2 years were a struggle for me and I didn’t want that. I wanted to make a change in my life because the direction I headed was not the one I wanted to lead. I just felt I needed change and because I missed my friends and I wanted to know if I wanted to stay in Canada or not I went back to Holland for 2 months. I had 2 amazing months but I realized that I changed and that Holland wasn’t the place for me to be. I love Canada and Canada was my home as my parents were there so after the trip to Holland I had to motivation to make a better life for myself in Canada. When I came home, things seemed liked they fell into place. I started working with Red Deer Child Care Society where I met a very special girl that I could just talk to and be myself around her. From the first moment I saw her it just clicked and it just felt right. That’s when I started feeling like myself again and because of her I loved going to work and getting up in the morning. I had a goal that I wanted to go to college or university and find something I was passionate about. At the same time I knew she was special enough to me that I wanted her to meet my family and my parents loved her. So I figured the rest of my family would love her to so on March 6, 2012 we both headed to Europe for almost 6 months. Those were the most 6 amazing months because we got to know each other so well and got to know ourselves even better. When we got back from Europe, I started the Cook Apprentice Program at Red Deer College and have been working in the kitchen ever since. I love cooking! I got to say these last 5 years have been the most amazing of my life, they have made me realize that all I need in life is the amazing people around me. If I have those people in my life than I can do anything I want.