Kerst 2015

The stockings were hung by the chimney with care,
In the hope that St Nicolas soon will be there
He's bringing lots of toys,
for girls and boys....................

Neah! Niet bij ons. Yep, de stockings hangen er nog steeds.............. leeg!
In plaats van de stockings te vullen met allerlei onzinnigheden, hebben we ervoor gekozen om een echte mixer te kopen. Sinds we in Canada wonen hebben we al vier handmixers versleten! Tijd om te investeren in iets wat langer blijft.

Christmas Eve in Red Deer,
Gisterenavond zijn we bij Donna en Karl geweest. Patrick had de taak op zich genomen om kalkoen te bereiden. Jammer dat jullie er niet bij waren om dit feestelijke gerecht te proeven en zo de kookkunsten van Patrick te kunnen vaststellen. Eerlijk is eerlijk, zelden zo lekkere kalkoen gegeten.
Patrick en Karl hebben samen voor een goed Kerstdinner gezorgd. Ook Donna's kinderen en kleindochter waren aanwezig en wij hadden Aydee meegenomen. Het was een super gezellige kerstavond.
Om 10 uur zijn Aydee en ik naar de St.Mary's kerk geweest. Een katholieke kerk die op 5 minuten loopafstand van ons huis is gelegen. Het was voor mij de eerste keer dat ik in deze kerk kwam.

Christmas Day in Red Deer.
De temperatuur is -18 graden en de gevoelstemperatuur is -28! De zon is volop aanwezig, maar ondanks dat is het wel erg koud. Ondanks dat toch eventjes naar Bower Pond geweest. Het was echt te koud. Zoals je op de foto's kunt zien, niet echt druk op het ijs! Snel een korte ronde over de brug, een foto en snel naar de warme kachel in huis.

Oh ja, de afgelopen week hebben we een paar keer een kort filmpje bekeken met een aantal vrienden en bekenden. Iedereen kon er enorm om lachen. Misschien ken je het al, misschien nog niet! Veel plezier als je op onderstaande link klikt:

Dinner for one / The 90th Birthday

Mensen zoals wij .............

Het was tijdens de opleiding voor Kinder en Jeugdverzorging (1977) dat ik tijdens muziekles liedjes moest leren die we eventueel met kinderen kunnen zingen. Hoe vreemd mag het klinken dat van al die songs één lied zo in mijn gedachten is gebleven; "mensen zoals wij.................."

Afgelopen week werd mij door een collega gezegd dat ik altijd zo'n caring person ben. Een collega die sinds een paar maanden in Red Deer woont, die net als wij geimmigreerd is met haar family. Herenigd met haar twee kinderen en haar man.Voor haar is alles nog nieuw. Zelfs de sneeuw en de koude temperatuur. Ze heeft dat nog nooit eerder meegemaakt. Haar man wist haar wel het een en ander te vertellen want die woonde hier al een paar jaar. Toen ze me vertelde dat ik een 'caring person' ben bedacht ik mij dat ik er nooit zo bij stil heb gestaan, maar ze heeft wel gelijk.

Het is december. Een maand waarin warmte, sfeer, harmony en vrede benadrukt worden. En weer komt bij mij het lied 'mensen zoals wij' in mijn gedachten. Een lied dat voor mij zoveel betekent en bij mij elke keer emoties oproept. Het lied kun je beluisteren door op de volgende link te klikken:

mensen zoals wij ....

Ik hoop dat je de tijd hebt genomen om het lied te beluisteren. Het betekent veel voor mij.
Thanks.

December 2015

December 2015. Er ligt bijna geen sneeuw in Alberta! De temperatuur schommelt maar komt nog niet beneden de -15 graden. Ja, ja, het is zelfs bij regelmaat enkele graden boven nul. De zon blijft schijnen. Qua temperatuur zouden we bijna denken dat we in Nederland wonen. De olieprijs blijft schommelen waardoor de benzineprijs ook bijna dagelijks veranderd. Op dit moment betalen we 82.9 cent per liter. Zo af en toe horen we van lezers dat ze het leuk vinden om hierover te lezen.

Het afgelopen jaar is eigenlijk vlotjes voorbij gevlogen. Patrick heeft zijn Culinaire Opleiding goed afgesloten. En heeft inmiddels met nog 4 dagen te gaan plus 2 examens, het eerste semester voor de nieuwe opleiding erop zitten. Vraag hem niet nog een keer naar Hamlet, want dat komt hem niet alleen de neusgaten uit. Met hulp van Karl, onze buurman, en Frank heeft Patrick zijn schouders eronder weten te zetten. Nu maar hopen dat de vele uurtjes besteed aan Hamlet vruchten af gaan werpen. Hamlet is een "geweldige" manier om Antiek Engels te leren. Tja, waarom dat nodig is? Niemand die daar een antwoord op kan geven. Iedereen weet wel hoe erg hij of zij het vond toen ze het moesten lezen. Karl mag dan engelse les geven aan middelbare scholen, ook hij vindt het erg lastig. Maar het was wel Karl die Patrick de links kon geven om enigins wat meer van Hamlet uit te kunnen vogelen.

 Voor mijzelf kan ik zeggen dat het jaar voorbij is gevlogen. Ik heb voldoende dingen te doen. Natuurlijk werk, full-time! Eerlijk gezegd, part-time beviel me beter. Ik had meer tijd om andere dingen te doen. Toch bevalt het werk me wel. Zoals eerder vermeld werk ik bij het Rode Kruis in Red Deer. Ik heb in Nederland eigenlijk nooit echt stilgestaan bij wat het Rode Kruis eigenlijk allemaal doet. Ik zag altijd wel het logo op TV als er ergens in de wereld een ramp was gebeurd, maar verder dan dat kwam het bij mij eigenlijk nooit. Het rode kruis in Red Deer is erg actief. Niet alleen als er een huis is afgebrand (daarover hebben we wel vaker geschreven omdat Frank vrijwilliger is voor deze situaties) maar we doen veel meer. In ons kleine kantoortje bevindt zich o.a. de medische hulpmiddelen uitleen. In de afgelopen drie jaar ben ik behoorlijk deskundig geworden op het gebied van deze hulpmiddelen. Hierbij kun je denken aan allerlei rolstoelen, looprekken en rollators; hulpmiddelen voor de badkamer, krukken en wandelstokken en nog heel veel meer. Het is een eenmans positie. Maar gelukkig heb ik elke dag wel hulp van vrijwilligers. Zonder die hulp zou ik veel van mijn andere taken niet kunnen doen. Door mijn werk kom ik veel in contact met de bewoners in en rond Red Deer. Ik denk dat ik dat wel het leukste van mijn beroep vindt, het contact met de mensen. Zet me niet in een hoekje van het kantoor om dossiers te maken. Tja, dat werk wordt ook gedaan bij ons. In ons kantoor bevinden zich de dossiers van alle vrijwilligers van het Rode Kruis in Alberta. Dat aantal loopt gauw tegen de duizend dossiers!
Sinds korte tijd is er regelmatig contact tussen het Rode Kruis en de Immigrant Centre. Juist! daar waar Frank werkt. Dit overleg is helemaal gericht op de komst van de Syrische vluchtelingen. Regelmatig komen er vluchtelingen naar Red Deer, maar binnenkort komen er meerdere vluchtelingen tegelijk. Vandaag waren we bij de Kerstviering van de Immigrant Centre waar Frank zijn praatje hield. De aanwezigen gaven hem een applaus toen Frank aangaf dat de Immigrant Centre blij is met alle positieve en warme reacties op de komst van de vluchtelingen. Veel aanwezigen tijdens de kerstviering zijn zelf ooit als vluchteling naar Canada gekomen en weten uit ervaring hoe welkom ze zijn in dit voor hen nieuwe land.

Het is vandaag Sinterklaas in Nederland en ook hier willen we er een klein beetje aandacht aan besteden. Voor de kerstviering van de immigrant centre hebben we pepernoten meegenomen. Gewoon leuk toch?

Op de foto zie je Frank in gesprek met een blonde jonge vrouw. 

Ben benieuwd of iemand weet wie deze vrouw is. 

Wees gerust, ik weet wie ze is. 

C.A.R.E. Conference

Conference in het bekende Fairmont Hotel in Lake Louise. Iedereen die bij ons is geweest voor een vakantie heeft waarschijnlijk ook een bezoek gebracht aan Lake Louise. Het meer heeft altijd een geweldige aantrekkingskracht op toeristen. Het maakt niet uit op welk tijd van het jaar je naar het meer toegaat. Frank had in het hotel een conferentie. Dit keer een conferentie voor docenten die lesgeven in engels als tweede taal voor buitenlanders. Officieel begon deze conferentie donderdagochtend al. Frank, met zijn persoonlijke chauffeur (!) ging vrijdagmiddag richting Lake Louise. Juist ja, ik was dus zijn persoonlijke chauffeur. Frank geeft geen engelse les, maar is wel de persoon die leiding geeft aan deze docenten.
We vertrokken vanuit een licht bewolkt Red Deer. Reden via een zonnig Calgary en eindigden vervolgens in een in sneeuw gehuld Lake Louise. Onze hotelkamer was op de 8ste verdieping met zicht op het meer. Voor dit uitzicht moesten we wel wachten tot Zaterdagochtend. Het was te donker toen we aankwamen.

Het water was nog zo rustig in de ochtend en er waren nog geen toeristen te bekennen. Tegen de middag begon het weer volop te sneeuwen. Resultaat als je een foto van het meer maakt op zo'n moment:

De andere kant voor een foto was makkelijker. Op deze foto een van de twee eerste professionele berg gidsen uit Zwitserland. De twee gidsen zijn gestart om bezoekers het bergbeklimmen aan te leren en later het skieen (1899-1954)

Na een lange dag met heel veel informatie (voor Frank dan) vertrokken we weer richting Red Deer. Voordat we konden rijden moesten we eerst een lading sneeuw van de auto vegen. Gelukkig werd het vanaf Banff weer beter weer waardoor het rijden weliswaar een lange rit was, maar geen vermoeiende rit.

Onderweg zijn we twee keer gestopt. Effe een bakkie bij Starbucks en vervolgens een wat langere stop om benzine te tanken en iets te eten. Het eten hebben we maar gelaten voor wat het was. Mocht je ooit besluiten om tussen Airdrie en Bowden te gaan lunchen by Humpty's bedenk je dan eerst voordat je er naar binnen gaat. Misschien was het vanwege Haloween en was de serveerster 'verkleed' in een oude sjagrijnige rockstar, en was het eten speciaal gemaakt voor Haloween! Frank kreeg zijn 'fish and chips' tezamen met een in een dressing drijvende coleslaw (hij dacht dat het de saus voor de frieten was). De vis en patat was gebakken in erg oud frituurvet (dat was voor leken zelfs duidelijk te zien en te ruiken. En ik ......... ik had een overheerlijke Stir Fri rice; overgare rijst, met aangebrandde groente drijvende in een Teriyaki saus. Nou, we willen niet verwend doen, maar dit was echt niet te eten. We hebben het eten aangeraakt ................... even geproefd ................... en laten staan. Sorry Humpty's.

Stem Cell Cafe

Patrick heeft eventjes een 100% score gehaald voor een biologie opdracht! Het is moeilijk uit te leggen wat hij precies moest doen. Maar toch probeer ik het maar eventjes. De bedoeling was dat de studenten op een creatieve wijze uitleg zouden geven hoe de cellen zijn opgebouwd. Patrick had blijkbaar wel een hele bijzondere manier gevonden. In een menu heeft hij alles samengevat. De docent gaf een score van 100% en vroeg of ze zijn menu mocht bewaren. We hebben geen copy kunnen maken, dus voegen we maar een deel van het menu's toe zoals Patrick ze heeft opgesteld in de computer. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het een hele handige manier vind om alle informatie op een overzichtelijke manier in beeld te brengen en daardoor ook makkelijker kunt onthouden. Kun je je voorstellen dat er ook muffins gebakken waren als creatieve manier voor deze opdracht!

Op de omslag van het menu:

Stem Cell

Café

know what your food is made of

Chef: Patrick Bauer

De eerste Pagina van het menu:

Organelles

Nucleus

Operates the Cell | Has DNA

Contains Nucleolus

Mitochondria

Cellular Respiration | Double membrane

Cristae | Matrix | Has DNA      

Ribosomes

Synthesize Proteins | Free floating

or attached to ER

Rough Endoplasmic Reticulum

Full of Ribosomes | Processes protein

Smooth Endoplasmic Reticulum

Synthesize Fats | No Ribosomes

Golgi Apparatus

Collects Materials like Proteins and Lipids

Produces Lysosomes

Plasma Membrane

Surrounds Cells | Allows Movement In and Out of Cell

Lysosomes

Breaks Down Invaders | Has Digestive Enzymes

Cytoskeleton

Shapes the Cell | Assist in Movement

Centrioles | Cilia | Flagella

Cells

Eukaryotic

Membrane bound Organelles | Nuclei Complex |Animals | Plants | Fungi

Prokaryotic

No Membrane Bound Nucleus | Unicellular

Bacteria | Archeae

Het menu bestaat uit vier pagina's. 

Wil je meer weten, laat het ons dan weten en emailen we je de andere pagina's.

September comes and disappears.............

Cowboy Trail Highway 22 Alberta

Schreven we in Augustus dat de maand om was voordat we er erg in hadden! Inmiddels zijn we halverwege October en beseffen dat het weer erg lang is geleden dat we iets hebben geschreven. Nou, ja. Zo erg is dat nu ook weer niet. In elk geval laten we zo nu en dan iets van ons horen !!
Vorige week hebben Frank en ik een weekje vrij genomen ter ere van ons 25 jarig huwelijk. De bedoeling was dat we met ons drietjes naar Jamaica zouden gaan. (dit houden we nog tegoed)
Patrick kon niet zomaar eventjes een weekje vrij nemen van de college. Dus zijn Frank en ik een paar dagen naar Waterton geweest. Waterton, een enorm klein gehuchtje dat op de grens van Amerika en Canada ligt. Via een zogeheten Cowboy Trail (High way 22) kwamen na ruim 4 uur rijden aan in Waterton. Volgens kenners een geweldige plaats met een geweldige omgeving, te vergelijken met Banff en nog veel meer positiefs. Jammer voor ons was dat per 12 oktober alles gesloten was voor dit seizoen. Alles gaat weer open op 29 April volgend jaar. Het leuke was dat er meer herten in het kleine gehuchtje waren dan mensen. In elk geval hebben we niet een keer 7 mensen tegelijk op straat gezien. Het was totaal uitgestorven in Waterton. Zelfs de camping was gesloten. Gelukkig, het hotel was open en er was een restaurant aan de overkant waar we terechtkonden voor ons ontbijt, lunch en avondeten. We hadden enorm mazzel met het weer. We hebben in de afgelopen 6 jaar ook al wel sneeuw gehad tijdens onze trouwdag. Dit keer was het een heerlijk nazomerse temperatuurtje met heel veel zonneschijn. Maandag, Thanksgiving, kwamen we rond vier uur bij het hotel (Waterton Glacier) aan. 's Avonds hebben we een lekker Thanksgiving dinner gehad bij het Restaurant. Dinsdag zijn we wat in de omgeving gaan rijden en kwamen bij een bison-natuurpark terecht. Wat een enorme beesten zijn die bisons. Zeker als je er zo dicht bij kunt komen.
Bijzonder in Waterton is niet alleen het enorme hotel (Prince of Wales) dat pontificaal op de voorgrond staat als je het plaatsje inrijdt, maar ook het peace park plus de waterval geven sfeer aan het plaatsje. Maar eerlijk is eerlijk als we zeggen dat we heel iets anders verwacht hadden na alle positieve verhalen over Waterton. We hebben geprobeerd om in de omgeving wat te wandelen. Door de vele waarschuwingen over betreden op eigen risico vanwege de beren in het gebied, hebben we niet zo heel veel gewandeld.
Inmiddels zijn we weer terug in Red Deer, zijn lekker uitgewaaid (hoe kan het ook anders als je in Lethbridge area bent geweest) en  ontspannen. En natuurlijk al weer volop aan het werk.
Gisteren waren hier de landelijke verkiezingen. Als Canadees mocht je natuurlijk stemmen. Hoe verwonderlijk was het dat ook Patrick en ik een uitnodiging kregen. Op de kaart staat duidelijk dat je mag stemmen als je 18 jaar en ouder bent én als je de Canadese nationaliteit hebt! We hebben het er maar niet op gegokt en zijn keurig thuis gebleven.
Invloeden op de verkiezingen zijn ongetwijfeld de stijgende werkeloosheid vanwege de dalende olie inkomsten. Ook in Alberta is de werkeloosheid behoorlijk toegenomen. Verder blijven gezondheidszorg en de verdeeldheid tussen arm en rijk een grote invloed uitoefenen op de keuze die de kiezers hebben gemaakt. Een flinke uitdaging voor de nieuwe leider voor de komende 4 jaren.
We schreven al dat Patrick geen vrij kon krijgen vanwege de verplichtingen aan de college. Op dit moment volgt hij Engels, Biologie, Basketbalklas en een leiderschaps opleiding; heeft hij het nodige aan huiswerk te doen; basketbalt hij bij de college én basketbalt in hetzelfde team van vorig jaar; werkt hij 15 uur per week; doet af en toe een functie (catering). Kortom; lekker druk en toch tijd om te relaxen.

Augustus

Onvoorstelbaar, maar Augustus is alweer voorbij. Patrick's verjaardag hebben we gezellig gevierd. Van ons heeft hij een leuk kleed gekregen voor zijn leefruimte. In de winter is het wel heel erg prettig om wat comfort om de vloer te hebben. Staat gezellig.
Frank heeft twee weken vakantie genomen en heeft samen met Patrick tijd genomen om te golfen, het bonenspel af te maken en zomaar niets te doen. Hij had het ook wel verdiend na de vele extra uurtjes die hij heeft gewerkt om de deadline te kunnen halen voor verschillende projecten. Het kantoor van C.A.R.E. krijgt inmiddels een zeer moderne uitstraling. Al duurt het nog wel tot volgend jaar September voordat alle werkzaamheden achter de rug zijn.

Kalaha (bonenspel)

En ik, ik ben druk bezig met de voorbereidingen voor onze vrijwilligersavond van het Rode Kruis. Op deze avond krijgen vrijwilligers een soort onderscheiding. Dat kan zijn in de vorm van een speld voor de aantal jaren dat ze vrijwilliger zijn, of een speciale onderscheiding vanwege verleende diensten. In totaal zijn er ruim 70 vrijwilligers die een onderscheiding krijgen. Frank is 5 jaar vrijwilliger en krijgt dus zijn speld voor 5 jaar bewezen diensten voor het Rode Kruis. Naast de voorbereidingen voor deze avond ga ik ook een vrijwilliger nomineren voor de Star of Alberta Volunteer Award 2015. Kost ook de nodige tijd om dat duidelijk op papier te krijgen. Oh ja, natuurlijk lukt dat niet in het Nederlands! Zie voor moor information de website http://culture.alberta.ca/community/events-and-recognition/stars-of-alberta-awards/

Patrick heeft in de afgelopen maand als vrijwilliger bij C.A.R.E. geholpen als tolk en klassenassistent bij engelse les. Komende week begint hij aan de nieuwe opleiding. Afgelopen week kreeg hij bericht dat hij in elk geval een schenking heeft gekregen voor een vergoeding voor de studiekosten, en heeft hij zijn onkostenvergoeding ontvangen van afgelopen schooljaar.
Verder heeft Patrick samen met Jeff weer een geweldige culinaire prestatie geleverd. Een culinaire avond voor acht personen vanwege een zoveel jarige trouwdag. Een zesgangen menu met bijpassende wijnen. De heren zijn inmiddels afgestudeerd als Chef's en laten dat ook weldegelijk uitstralen in de menu keuzes. Zeker weten dat meerdere culinaire avonden zullen volgen met Patrick en Jeff.

Bison Crostini with Caramelized Pear and Brie

Op uitnodiging van Kathy, vrijwilligers bij het Rode Kruis, zijn Frank en ik samen met Kathy en haar zus Barb naar Globel Fest in Calgary geweest. Zie /http://www.globalfest.ca/ . Ooit vuurwerk met muziek begeleiding gezien? Het was geweldig. 

Global Fest 2015

Afgelopen week een leuke ontdekking: Sinds twee maanden begeleid ik weer een nieuwkomer in Red Deer. Haar naam is Esmeralda en ze woont sinds een jaartje in Red Deer. Ze komt oorspronkelijk uit El Salvador. Normaliter ontmoeten we elkaar op zaterdag. De bedoeling is om de nieuwkomer te helpen met het starten van een nieuw leven in een nieuwe omgeving. Net als ik vindt Esmeralda het leuk om te wandelen, te kletsen en nieuwe contacten te leggen. Afgelopen dinsdag ging ze met mij en twee andere vriendinnen, Aydee en Cristina, mee voor een wandeling. Na het wandelen natuurlijk effe bijkletsen onder genot van een kop thee. Van Cristina en Aydee weten we sinds kort dat ze allebei op dezelfde dag jarig zijn. Toevallig allebei vandaag, September 5. Trouwens, dit is ook Karl's verjaardag!

Maar dit is niet wat ik wilde schrijven. De leukste ontdekking komt nog. Ik vroeg uit de gein of Esmeralda's verjaardag ook 5 september is. Nee dat was dus niet het geval. Dus vroeg ik haar wanneer haar verjaardag was. Wel, het is in juni. Ok, welke datum dan. En jawel hoor. Zij is dus 24 juni jarig. Hoe vaak zul je dat treffen? Vier vrouwen, verschillende nationaliteiten, die elkaar per toeval ontmoeten en dan zoiets delen?

Vandaag dus een drukke dag. Karl's verjaardag waar we voor Happy Hour heen gaan, Cristina's verjaardag waar ik voor een Mexicaanse avondje naartoe ga en waar ook Aydee zal komen. Party Party Party....................

Geweldig die electronische mogelijkheden!

Patrick's emailadres is niet meer in gebruik. Heel vervelend als iemand probeert om via jouw email toegang te krijgen. Als alles goed gaat heeft hij per volgende week weer een nieuw adres. Tot die tijd kunnen jullie, als jullie willen en het vertrouwen :), een berichtje naar Frank of Yvonne sturen. Enneh, Patrick krijgt het dan natuurlijk te lezen.

Drumheller en Big Valley

Vandaag zijn we naar Drumheller gegaan en onverwachts hebben we ook een bezoekje gebracht aan Big Valley. Het was overal wel super heet hoor. In Drumheller was het maar liefst 31 graden. En nergens ook maar enige schaduw te bekennen.

Echte cactussen tussen de versteende bodem

In de hitte op een bankje

Droog, droger, droogst

Joey, Tessa en Patrick

The Mall in big Valley

Te laat voor de trein vanaf het station in Big Valley

Weetjes en Watjes in juli

Patrick, Tessa en Joey zijn terug van een road trip door British Columbia. In twee weken hebben ze veel van de provincie gezien. Via Jasper uiteindelijk naar Vancouver, Vancouver Island en uiteindelijk naar Tofino en terug richting Banff, Canmore, Calgary en Red Deer. Wat we hebben gehoord uit de verhalen en hebben gezien op de bijna 1000 foto's hebben ze een super vakantie gehad. Heel veel mooi weer, soms stromende regen. Beren gezien, herten, elk's, rare mensen, leuke mensen. Mooie campings, heele mooie campings, wat mindere campings, duurdere campings en gratis camping. Langs de weg eten koken, op de camping koken. Wel en geen kampvuur kunnen maken. Gezwommen, Zip-linen, niks doen en genieten.
Ondertussen hebben Frank en Yvonne gewerkt, gewerkt, gecampeerd, tuinieren en niks gedaan. De dag nadat Patrick, Tessa en Joey vertrokken waren begon het in Red Deer te regenen. Wel nodig hoor. Want het was al wel weer heel erg droog in het land. Boeren hebben door de droogte erg veel problemen om een goede oogst binnen te halen, en ook de enorme bosbranden hebben erg veel verwoest. De regen kwam dus wel heel erg gelegen.
Inmiddels zijn Joey en Tessa aan de laatste dagen in Red Deer begonnen.

Vrijdag zijn we na eerst gebarbequed te hebben, met z'n allen gaan kijken bij een oldtimer show. Gedurende drie uur kwamen de oldtimers door het centrum van Red Deer.

Gisteren avond hebben we tot ver na middernacht buiten kunnen zitten bij de vuurpit. En hebben Joey en Tessa geleerd hoe je smores kunt maken; crackers, marshmallows en chocola. Echt lekker. Maar voordat de vuurpit aangestoken kon worden hebben we Joey even aan het werk gezet:

Met wat handige tips van Frank werd het een veilig karweitje voor Joey. Ondertussen heeft Tessa voor een super lekker avondmaaltijd gezorgd: Indonesische Nasi. Patrick was de hele dag aan het werk, helpen bij een catering voor een bruiloft. Tegen negen uur kwam ook hij bij het kampvuur:

Op dit moment zijn Frank, Patrick, Joey en Tessa naar Tees. Een klein gehuchtje even buiten Red Deer. In Tees wordt een Rodeo gehouden. Als je dan toch in Alberta bent hoor je wel een rodeo bijgewoond te hebben. Morgen nog een dagje naar Drumheller en dan is het dinsdag de dag dat het vliegtuig weer vertrekt vanuit Edmonton, naar Reijkjavic en vervolgens als eindbestemming naar Schiphol. Het was erg gezellig de afgelopen weken met Joey en Tessa. We hopen dat ze nog lang met veel plezier terugdenken aan deze vakantie. 

Foto's van de BC vakantie zullen we binnenkort op het blog erbij plaatsen. 

  

Buiten is het 28 graden. Binnen is het nog veel warmer ......................

De auto is volgepakt .........

Klaar voor vertrek...........

Sinds afgelopen woensdag zijn Joey, buurjongen aan de Diemewei en Tessa, Joey's vriendin bij ons in Red Deer. Het is ruim 6 jaar geleden dat Patrick en Joey elkaar voor het laatst hebben gezien. Enkele maanden geleden ontving Patrick opeens een email van Joey. En zie ........... 

Kleine jochies worden groot. Patrick's VW Rabbit was een beetje te klein voor deze vakantie. Dus hebben ze een wat grotere auto gehuurd. Eventjes leek het erop dat het feest niet door zou gegaan; volgens de dame achter de balie bij het verhuur bedrijf moest Patrick opeens 25 jaar zijn. Een maand geleden was de leeftijd van 22 jaar voldoende. Na wat overleg kregen ze de auto gelukkig wel mee. De bedoeling is dat ze via Jasper door de Rockies gaan en naar Vancouver rijden. Het is te hopen dat het allemaal een beetje meevalt met de bosbranden die in het noorden zijn. We hopen dat ze een leuke vakantie zullen hebben en zullen genieten van de mooie natuur.

Frank en Yvonne zijn vanmiddag naar de Ellis Bird Farm geweest. Gewoon lekker rondlopen, uitleg krijgen van een gids over tuinaanleg; het opzetten van een Hotel voor Hommels en het bestuderen van de vluchtroutes van de vele vogels die komen en gaan. 

Op de terugweg hebben we maar direct een aantal plantjes gekocht. Na de uitleg van de gids hebben we allerlei inspiraties opgedaan, waar we ook direct een start mee willen maken. Een ding is zeker, zonder dat we het wisten hebben we onze tuin al behoorlijk in de goede richting weten te beplanten. We zullen nog meer gaan opletten of de vlinders, vogels, eekhoorns en wie weet nog meer dieren onze tuin kunnen vinden. We hebben al wel een konijn in onze tuin, een wild konijn wel te verstaan. Frank's groententuin is nog niet ontdekt door Mr. Rabbit!

Johnstone Canyon and Moraine Lake

Het is ons gelukt. Zondag zijn we lekker optijd richting de Rockies gereden. Met drie en een half uurtje rijden zaten we op de vooruitgeboekte Camping: Johnston Canyon. Recht tegenover ........ juist! Johnston Canyon. Maandagochtend zijn we daar natuurlijk als eerste op afgestapt. Effetjes naar de Canyon en vervolgens 'effetjes' naar de ink-pots. In totaal hebben we vier uur gelopen. Het effetjes viel toch wel effetjes een beetje tegen. Maar ............. we hebben het gered.

Ingang van Banff National Parc

The Lower Falls

and the Upper Falls

The Ink Pots

At Moraine Lake

And At Moraine Lake too

We zijn net weer thuis. Het is lang geleden dat we met ons drietjes op pad zijn geweest. We hebben Patrick getrakteerd op een etentje bij Sage in Canmore; vanwege het feit dat hij geslaagd is voor de opleiding. En Patrick heeft ons ook getrakteerd. Hij is gedurende de drie dagen onze privé-chauffeur geweest. 

VAKANTIE :)

Eindelijk hebben we vakantie. Weliswaar maar een weekje, maar het is toch vakantie tijd voor ons.
Nou ja, allebei nog eventjes een extra dagje werken om dan vervolgens echt een week vrij te zijn. Frank is nu nog op het werk, Yvonne is net weer terug. En yep. Het is vandaag zaterdag. Soms kan het eventjes niet anders.
Morgen gaan we naar, jawel, Johnston Canyon! Dit keer hebben we een camping plek geboekt. Aydee was zo aardig dat ze haar nieuwe tent aan ons uitleent. Dus hebben we twee tenten, Patrick gaat ook mee. Gewoon gezellig. Komende week gaat Patrick samen met Joey en Tessa op vakantie met de tent. De bedoeling is dat ze door BC trekken. Maar wij hopen toch dat we morgen of maandag de wandeling door Johnston Canyon kunnen doen. Het zal de derde keer zijn dat we dat gaan proberen. En als we dan toch in de buurt zijn gaan we ook naar Moraine Lake. Niet geweten dat er vlakbij Lake Louise nog zo'n mooi meer zou zijn. Moraine Lake staat ook afgebeeld op oude 20 dollar biljetten.

We zullen foto's maken en natuurlijk in onze diaserie laten zien. Maar dat dus later.
Tja en wat valt er dan verder nog te vertellen. De afgelopen twee weken washet hier lekker warm. Temperaturen van rond de 30 graden. Gelukkig waait het bij regelmaat. Voor de komende week zijn de voorspellingen weer gunstig. We begrijpen dat het ook in Europa lekker (!) warm is.
Door de extreme droogte hebben we enorm veel last van bosbranden. Volgens zeggen zijn er alleen in Alberta al 120 bosbranden gemeld. In Saskatchwan (onze buren) hebben ze nog meer overlast. Veel mensen hebben hun huizen al moeten verlaten. Afgelopen dinsdag hadden we hier in Red Deer zelfs last van de brandlucht. In de ochtend leek het eerst op mist, maar al snel werd duidelijk dat dit dus te maken heeft met de bosbranden. Elk jaar zijn er veel bosbranden in British Columbia, Alberta en Saskatchewan. Het is hier ook ongelooflijk droog. Zelfs als het een dag flink heeft geregend stuift het zand de volgende ochtend al weer enorm op. Oorzaak van de bosbranden? Sigarette peuken, Bliksem inslag, en ????
Misschien leuk om te vermelden is dat de benzineprijs weer iets gedaald is. Op dit moment betalen we 1 euro 4 voor een liter benzine.
Toen we in 2009 naar Red Deer verhuisden had Red Deer ruim 89.000 inwoners. Twee weken geleden is bekend geworden dat Red Deer de 100.000 inwonersgrens is gepasseerd. Het klinkt als een inmense grootte stad, maar het tegendeel is waar. Joey en Tessa, jullie zullen het zelf gaan ervaren in een paar dagen.
Afgelopen woensdag waren we allemaal ook een dagje vrij. 1 July is Canada Day. Geschiedenis van Canada Day volgens Wikipedia: " op 21 juni 1968 werd er een mededeling ondertekend door Couverneur Generaal Lord Monck, waarin staat dat Hare Majesteit iedereen in Canada opriep om de confederatie van Canada te vieren op 1 Juli 1968. De rustdag op 1 juli werd in 1879 vastgesteld onder de Engelse naam Dominion. Bij het 50e jubileum in 1917 werd het nieuwe Centre Block van deParlementsgebouwen 's middags een Trooping the colours ceremonie gehouden evenals een ceremonie tijdens zonsondergang. die gevolgd wordt door een concert met vele bands an als afsluiting een groots vuurwerk. Tijdens het 100 jarig bestaan can Canada bezoch Koningin Elizabeth II de feestelijkheden. Dit was een reden voor een groots opgezette ceremonie. Het idee van de ceremonies veranderde in 1968 met de toevoging van multiculturele en professionele concerten die gehouden werden op Parliament Hill. Tot 1975 werdend e feestelijkheden onder de naam Festival Canada gehouden in het National Capital Region tijdens de maand juli. Vanaf 1985 werd in welke provincie en district van Canada een Comitee opgezet voor het plannen, organiseren en coordineren van locale Canada Day Ceremonies. Geld hiervoor wordt verstrekt door de regering voor zulke commitees. 

Canada Centennial logo 1967

Wij waren natuurlijk ook aanwezig om Canada Day te vieren. En voor Frank was het de eerste keer dat hij als Canadees Canada Day vierde. Onze neighbours hadden daar het volgende voor bedacht:

En als je dan geen cash bij hebt, kun je altijd nog eventjes ergens geld pinnen. Waar die veewagens van tegenwoordig al niet handig voor zijn. :)

Red Seal Chef Patrick Bauer

Drie jaar Red Deer College zitten er op. Afgelopen week donderdag heeft Patrick zijn Provinciaal Examen gedaan en Vrijdag het landelijk examen. Het laatste examen is het zogeheten Red Seal. Met het laatste diploma kan hij in heel Canada zijn taak als Chef uitvoeren. Vandaag al bleek dat Patrick voor beide examens is geslaagd. Helemaal geweldig.
In september van het afgelopen jaar wist Patrick al dat het leventje als kok niet echt voor hem is weggelegd. Toch wilde hij de opleiding afmaken. Naast het Child Care diploma level 1 heeft hij nu dus ook het Red Seal diploma voor Chef kok. Een mooie combinatie.
Na de schoolvakantie (31 augustus) zal Patrick weer terug gaan naar de college. Hij begint dan aan een nieuwe uitdaging. Hij begint aan twee verschillende opleidingen tegelijk. De opleiding voor kinesiologie en onderwijs. Beide opleidingen duren normaliter 4 jaar, maar er is een mogelijkheid om ze tegelijk te volgen. Dit zal dan een jaartje langer in beslag gaan nemen. De eerste twee jaar zal Patrick in Red Deer naar de college kunnen. Voor de overige drie jaar zal hij naar de Universiteit van Edmonton of Calgary moeten.
Naast het studeren heeft Patrick ook zijn baan bij de college weten te behouden. Een baan van 15 uurtjes die hij naast zijn studie kan blijven uitvoeren. Zo heeft hij in elk geval voor het komende jaar een zakcentje. Maar nu eerst maar genieten van het feit dat Patrick geslaagd is. En genieten van de vakantie.

Management Training

Yvonne heeft afgelopen week doorgebracht in Cornwall. Niet Cornwall Engeland, maar in Ontario. Door het Rode Kruis werd in het NAV centre een cursus/training gegeven voor personeel van het Rode Kruis in Canada dat direct te maken heeft met het aannemen en begeleiden van vrijwilligers.
Bij het Rode Kruis in Canada zijn 25.000 volunteers actief in verschillende posities. Bij het rode kruis in Red Deer melden zich bijna wekelijks nieuwe vrijwilligers aan. Net als met het aannemen van personeel, wordt er ook bij het aannemen van vrijwilligers zorgvuldig te werk gegaan. Er wordt dan ook bij iedereen een sollicitatiegesprek afgenomen.
In de afgelopen twee en een half jaar heeft Yvonne  met regelmaat sollicitatiegesprekken afgenomen. Na het aannemen van vrijwilligers is het ook goed om bij tijden vervolggesprekken te hebben met de vrijwilligers. Hoe dat allemaal in zijn werk gaat is in de afgelopen week uitvoerig aan bod gekomen.

In het kantoor in Red Deer zijn ruim 60 vrijwilligers. De vrijwilligers helpen bij het disaster management team (lees DM-team). Dit moet jullie bekend in de oren klinken, want Frank is een van die vrijwilligers. Vrijwilligers voor het DM-team worden getraind om te helpen bij o.a. branden en overstromingen in de regio en provincie. Of kunnen zelfs getraind worden om internationaal te helpen bij rampen.
Naast het DM-team is er een team van vrijwilligers actief in het Respect Education team. Deze vrijwilligers worden getraind om presentaties te geven aan jeugd/jongeren maar ook senioren met betrekking tot geweld (bullying, verwaarlozing en misbruik).

Vijf vrijwillgers helpen Yvonne wekelijks bij de uitvoering van de taken aan de receptie en de uitleen van medische hulpmiddelen. Het zogeheten HELP programma (Health Equipment Loan Program). De vrijwilligers nemen de telefoon aan, en helpen bij de uitleen van medische hulpmiddelen. Om deze taken te kunnen verrichten worden ze eerst door Yvonne volledig getraind. Je zou denken dat een rolstoel een rolstoel is, of dat krukken gewoon krukken zijn en looprekken ook gewoon looprekken zijn. Maar zo eenvoudig is het niet. Er zijn nu eenmaal duidelijke regels omtrent de juiste hulpmiddelen voor de client. En het is wel handig als elke vrijwilliger op de hoogte is van die regels.

Zoals gezegd werd de training in Cornwall gehouden. Om optijd te zijn voor de eerste sessie (maandagavond om 7 uur) moesten de deelnemers vanuit Alberta (Red Deer is in Alberta!) maandagochtend al vroeg vertrekken. Om half vijf in ochtend zat Yvonne al in de auto. Snel haar collega ophalen en vervolgens doorrijden naar het vliegveld in Calgary waar het vliegtuig netjes optijd vertrok; om tien over zeven! Er is een tijdverschil van 2 uur tussen de twee provincies! Een lange eerste dag. Dinsdag en donderdag waren gewone werkdagen van elk zo'n acht uur. Nog te overzien. En alle avonden was er volop tijd om collega's uit het hele land beter te leren kennen, dan alleen tijdens de training. Donderdag om half vijf in de middag was de training afgelopen en stond er een limousine-bus klaar om ons terug te rijden naar Ottawa Airport. Via Ottawa konden we in een rechtstreekste vlucht naar Calgary vliegen om van daaruit met de auto terug te rijden naar Red Deer.

Het NAV centre in Ottawa:
Als je meer wilt weten over het ontstaan en hoe en waarom van het NAV centre google dan maar eens voor dit centrum, Al met al een interessante wetenswaardigheid. Hieronder een aantal foto's voor een eerste impressie:

 

Een zeer trieste herinnering aan deze week is het feit dat één van Yvonne's vrijwilligers afgelopen week is verongelukt! Dinsdagavond kwam dit trieste bericht per toeval bij Yvonne binnen. Een vrijwilliger die drie ochtenden in de week kwam om te helpen bij het uitleenprogramma. Het zal vreemd zijn om maandag weer te beginnen en te realiseren dat er altijd een lege plek zal blijven.

Walk a mile in her shoes

Afgelopen donderdag, 4 Juni hebben Frank en Patrick (plus Herb, Avery en Brian en nog heel veel anderen) meegelopen met de "walk a mile in her shoes". Ik moet eerlijk zeggen dat de heren redelijk gemakkelijk liepen op de 10 centimeter hoge hakken. Ik doe het ze niet na. Een aantal mannen presteerden het om op de hoge hakken te rennen. Die waren terug binnen 10 minuten. Maar daar ging het allemaal niet om. Meedoen en lol hebben, dat was de bedoeling. En daar ontbrak het bij de mannen niet aan. Veel mannen hadden er een extra tintje aangegeven door zich uitdagend te kleden!

Brian en Frank waren de hekkensluiters. Patrick komt hier voor de tweede keer over de finish.

En mochten jullie de heren gesponsord hebben, hartelijk dank daarvoor. 

Hearts Bring You Broadway

Oh Yeah!!
Vorige week zaterdag was de grootte dag; het concert/optreden van de Hearts of Harmony. Na vele weken intensieve voorbereiding trad het koor op voor een bijna uitverkochte zaal (lees kerk). Ruim 500 mensen waren aanwezig (dus niet alleen familie vrienden en kennissen).
Het koor, waarvanYvonne sinds september vorig jaar ook deel uit maakt, heeft 40 leden. Het koor zingt volledig accapella; dus zonder musicale begeleiding. En zoals eerder geschreven moet elk koorlid voor ieder lied de goedkeuring krijgen om het lied te mogen zingen. In de afgelopen vier maanden betekende dat voor Yvonne dat ze 11 verschillende songs moest instuderen. Met uitzondering van Mamma Mia en Toot, Toot, Tootsie mocht ze alle songs meezingen. Grote blijdschap toen ze zaterdagochtend met de generale repetitie ook de goedkeuring voor Hallelujah kreeg. In Yvonne's beleving op dat moment het mooiste lied dat je zou kunnen zingen tijdens het concert.
Al vroeg moesten de koorleden aanwezig zijn om gedurende twee uur alle laatste voorbereidingen te doen om het optreden goed te laten verlopen. Na de repetitie snel lunchen en vervolgens naar de make-up room om een metamorfose te ondergaan. Make-up en bling-bling horen er nu eenmaal bij als je op het podium wilt staan! Als laatste de koorkleding , sjaal en toebehoren aan voor de openings song; Another Op'nin, Another Show. Als eerste kwamen de quartetleden op, en tja, daar hoort Yvonne ook bij. Nadat de Bas partij opkwam was het tijd voor de baritones (alten), de groep waar Yvonne in zit. Bijna vlekkeloos ! verliep deze eerste song waardoor het ijs voor iedereen gebroken was.
Alle koorleden hebben het optreden zeer positief ervaren; alles verliep vlekkeloos en uit de reacties van het publiek konden we opmaken dat ook het publiek enorm heeft genoten. Tijdens het concert was er ook een optreden van het Lindsay Thurber Jazz Choir; een groep van 12 high school studenten die allemaal een geweldige stem hebben. En verder was er een optreden van een Jazz band, eveneens jongeren die met elkaar een geweldig staaltje muziek ten gehoren hebben gebracht. Bij de band waren zelfs een aantal zeer ervaren dansers.
Alsof dat alles nog niet genoeg was, werd er door twee quartets van het koor opgetreden; I.Q. (Innisfail Quartet) and S.A.S.S. (Sheryl, Ala, Sheila, Sandra). Het quartet waar Yvonne in zingt staat nog echt in de kinderschoenen. Maar de naam is al wel bekend: Just For Fun.
Het is jammer dat Frank het fototoestel is vergeten tijdens de show. Maar er zullen binnenkort nog wel foto's volgen op het blog. Dus, wordt vervolgd.

May long 2015

Het lange weekend in Mei is elk jaar het moment dat het vakantie seizoen aanbreekt. Op het laatste moment hebben we een overnachting geboekt in het Best Western Hotel in Canmore. Patrick is overigens thuis gebleven. Redelijk optijd zijn we vertrokken met de bedoeling om eerst naar Johnstone Canyon te gaan. Dat hebben we ook gedaan hoor. Uiteindelijk is het maar ruim twee en een half uur rijden! Eenmaal bij Johnstone Canyon aangekomen bleken we niet de enige te zijn die daar weleens effetjes rond zoudenwillen wandelen. Een halve kilometer voor de parkeerplaats stonden de auto's al aan beide kanten van de weg geparkeerd. Op dat moment besloten we maar dat we toch wel behoorlijk in de buurt wonen en een volgende keer wel terug komen. We hadden niet zo'n zin om in filevorming die kloof door te gaan lopen. Dus, auto keren en terug richting Canmore. Onderweg zien we wel een enorme eland:

Eerst gaan we terug naar Banff waar  natuurlijk tijdens dit weekend ook wel de nodige mensen naar toe gaan, maar daar kun je nog redelijk wandelen. In Banff wordt gepromoot dat men zoveel mogelijk de auto al vroegtijdig parkeert, om zo het centrum wat te ontzien. Goed plan, maar op dit moment werkt het allemaal nog niet zo. Het verkeer gaat in file vorming door het mooie plaatsje. Het is maar goed dat daar binnenkort verandering in komt. Maakt Banff een stuk aantrekkelijker als al dat verkeer niet meer door de hoofdstraat komt. In Banff hebben we wel weer lekker gewandeld. Het blijft een mooi stadje.

Na bijna 15.000 stappen vinden we het wel genoeg voor vandaag en lopen terug naar de auto. Onderweg zien we onverwachts :

Toch gaat onze voorkeur wel uit naar Canmore, alhoewel Canmore wel een tweede Banff aan het worden is. 's Avonds hebben we in Canmore weer lekker gegeten bij Sage:

In tegenstelling tot vele restaurants kun je hier een hele avond zitten en genieten van goed en verzorgd eten plus een goed glas zijn. Helemaal prettig is dat het Best Western Hotel op 5 minuten loopafstand is van dit restaurant! Vanochtend zijn we weer redelijk bijtijds vertrokken. We hadden het plan om misschien nog bij de Canyon te gaan kijken, maar de plannen werden onverwachts veranderd. We zijn via het Olympisch Dorp over een graffle road door de Kananaskis gereden. Een langeweg, met heel veel zandverstuiving, maar wel geweldig mooi.

Inmiddels zijn we weer thuis. Wat een luxe om zo dicht bij zoveel mooi natuurschoon te wonen. 

Yvonne heeft vanavond voor de laatste keer repetitie met het koor, voordat ze zaterdag met het koor het grote optreden gaan geven. Het is nog spannend welke liederen Yvonne mee mag gaan zingen!