Cowboy Trail Highway 22 Alberta
Schreven we in Augustus dat de maand om was voordat we er erg in hadden! Inmiddels zijn we halverwege October en beseffen dat het weer erg lang is geleden dat we iets hebben geschreven. Nou, ja. Zo erg is dat nu ook weer niet. In elk geval laten we zo nu en dan iets van ons horen !!
Vorige week hebben Frank en ik een weekje vrij genomen ter ere van ons 25 jarig huwelijk. De bedoeling was dat we met ons drietjes naar Jamaica zouden gaan. (dit houden we nog tegoed)
Patrick kon niet zomaar eventjes een weekje vrij nemen van de college. Dus zijn Frank en ik een paar dagen naar Waterton geweest. Waterton, een enorm klein gehuchtje dat op de grens van Amerika en Canada ligt. Via een zogeheten Cowboy Trail (High way 22) kwamen na ruim 4 uur rijden aan in Waterton. Volgens kenners een geweldige plaats met een geweldige omgeving, te vergelijken met Banff en nog veel meer positiefs. Jammer voor ons was dat per 12 oktober alles gesloten was voor dit seizoen. Alles gaat weer open op 29 April volgend jaar. Het leuke was dat er meer herten in het kleine gehuchtje waren dan mensen. In elk geval hebben we niet een keer 7 mensen tegelijk op straat gezien. Het was totaal uitgestorven in Waterton. Zelfs de camping was gesloten. Gelukkig, het hotel was open en er was een restaurant aan de overkant waar we terechtkonden voor ons ontbijt, lunch en avondeten. We hadden enorm mazzel met het weer. We hebben in de afgelopen 6 jaar ook al wel sneeuw gehad tijdens onze trouwdag. Dit keer was het een heerlijk nazomerse temperatuurtje met heel veel zonneschijn. Maandag, Thanksgiving, kwamen we rond vier uur bij het hotel (Waterton Glacier) aan. 's Avonds hebben we een lekker Thanksgiving dinner gehad bij het Restaurant. Dinsdag zijn we wat in de omgeving gaan rijden en kwamen bij een bison-natuurpark terecht. Wat een enorme beesten zijn die bisons. Zeker als je er zo dicht bij kunt komen.
Bijzonder in Waterton is niet alleen het enorme hotel (Prince of Wales) dat pontificaal op de voorgrond staat als je het plaatsje inrijdt, maar ook het peace park plus de waterval geven sfeer aan het plaatsje. Maar eerlijk is eerlijk als we zeggen dat we heel iets anders verwacht hadden na alle positieve verhalen over Waterton. We hebben geprobeerd om in de omgeving wat te wandelen. Door de vele waarschuwingen over betreden op eigen risico vanwege de beren in het gebied, hebben we niet zo heel veel gewandeld.
Inmiddels zijn we weer terug in Red Deer, zijn lekker uitgewaaid (hoe kan het ook anders als je in Lethbridge area bent geweest) en ontspannen. En natuurlijk al weer volop aan het werk.
Gisteren waren hier de landelijke verkiezingen. Als Canadees mocht je natuurlijk stemmen. Hoe verwonderlijk was het dat ook Patrick en ik een uitnodiging kregen. Op de kaart staat duidelijk dat je mag stemmen als je 18 jaar en ouder bent én als je de Canadese nationaliteit hebt! We hebben het er maar niet op gegokt en zijn keurig thuis gebleven.
Invloeden op de verkiezingen zijn ongetwijfeld de stijgende werkeloosheid vanwege de dalende olie inkomsten. Ook in Alberta is de werkeloosheid behoorlijk toegenomen. Verder blijven gezondheidszorg en de verdeeldheid tussen arm en rijk een grote invloed uitoefenen op de keuze die de kiezers hebben gemaakt. Een flinke uitdaging voor de nieuwe leider voor de komende 4 jaren.
We schreven al dat Patrick geen vrij kon krijgen vanwege de verplichtingen aan de college. Op dit moment volgt hij Engels, Biologie, Basketbalklas en een leiderschaps opleiding; heeft hij het nodige aan huiswerk te doen; basketbalt hij bij de college én basketbalt in hetzelfde team van vorig jaar; werkt hij 15 uur per week; doet af en toe een functie (catering). Kortom; lekker druk en toch tijd om te relaxen.
