27, 28, 29, 30, 31 December 2019

Het aftellen is begonnen. Nog 5 dagen en we zeggen dag 2019; 19e jaar van het 3e millennium, het 19e jaar van de 21e eeuw en het 10e en laatste jaar van het decennium van 2010. We stappen verder in het jaar 2020; een schrikkeljaar. Maar voordat het zover is blikken we terug. 
6 Januari krijgen we te horen dat Ma Bauer onverwachts is overleden. Zo onwerkelijk maar waar. Frank en Patrick zijn aanwezig bij het afscheid, en dankzij de techniek van tegenwoordig kon ik de ceremonie bijwonen.
31 Januari: de Equipment Loan Program bij het Rode Kruis in Red Deer zal tot Maart 2021 blijven bestaan. Onduidelijk is wat er daarna gaat gebeuren. Op dit moment heb ik dus nog een baan.
1 Februari; we wonen exact 10 jaar in Red Deer, Canada. Het klinkt bijna onwerkelijk, zeer zeker als we bedenken hoe onze gevoelens destijds waren.
2 Maart: was de afsluitings ceremonie van de Canadian Winter games die dit jaar in Red Deer plaats vonden.
12 April: Frank's verjaardag. Dezelfde dag hadden we met het koor onze competitie in Surrey. Met een hoge score van 544 punten hadden we iedereen (inclusief onszelf) verrast. Volgend jaar zijn we zeer zeker van plan om weer mee te doen met de competitie. Dit keer in Calgary (bijna een thuis wedstrijd!)
18 April: 9 jaar geleden overleed Pa van Dommelen. De uitbarsting van de vulkaan op IJsland zorgde ervoor dat het redelijk lastig was om een vlucht naar Nederland te boeken. Gelukkig waren we optijd bij de uitvaart aanwezig. 
Mei: Frank heeft voor een maand een time-out genomen. Even tijd voor zichzelf, even geen werk.
Juni: Monique en Adri zijn naar Canada gekomen. Ze zijn bij ons op bezoek geweest en hebben tijd genomen om te Geocaching. Leuk was het om tijdens onze gezamenlijke vakantiebestemming Ans en Derk (familie) te ontmoeten.
Juli: Voor de eerste keer brengt Mr. Beer een bezoek aan de Camping. Het zorgt voor een heleboel hilariteit. Niet alleen tijdens het kamperen, maar nog steeds komt het beer-bear verhaal regelmatig ter sprake.
Augustus: Pa Bauer komt voor een maand bij ons. In de periode dat hij bij ons is, hebben ook wij onze vakantie geboekt. Met ons viertjes nemen we de tijd om een rondreisje te maken via de Rockies naar British Columbia. Het was fijn dat Pa bij ons was.
September: het seizoen voor Universiteit, werk en activiteiten zijn weer volop begonnen. Patrick is terug bij de universiteit; heeft zijn draai weer snel gevonden. Deze maand treedt ik voor de eerste keer op met het nieuwe kwartet "Silver Lining". Frank heeft de nodige klussen in huis verricht; de lekkage in de basement is verholpen; nieuwe vloer gelegd; muren gesausd, plinten vervangen, etc. etc. 
October 31: We staan er niet altijd bij stil, maar 31 oktober blijft de dag dat we denken aan Ma Putman. Dit jaar 13 jaar geleden dat zij is overleden.
November:  Frank had voor een silent auction bij de rotary een kookavond bij mensen thuis gedoneerd; Hiervoor kwamen Patrick en Jeff kookles geven aan huis bij een Rotarian. En wie was de afwashulp voor de avond? Juist................................... Frank.
December: Net als voorgaande jaren hebben we er ook dit jaar voor gekozen om geen kado's voor onszelf te kopen, maar wederom een donatie te doen aan een organisatie. Dit jaar hebben we gekozen voor de Red Deer Native Friendship Society. link naar de website van het centrum
De laatste dagen van 2019 proberen we te luisteren naar de top 2000. Proberen, want wat we eerst normaal vonden komt nu over als onrustig. Veel geklets tussen de songs door, en bij tijden dj's met een overactieve enthousiaste stem.

Happy New Year

The Bauers

De Bauers in Canada

Als je me 40 jaar geleden had gezegd dat ik 40 jaar later in Canada zou wonen, zou ik hard gelachen hebben. Ik, een verlegen meisje, dat eigenlijk niet veel in het buitenland was geweest. Emigreren? Ech Nie. En toch gebeurde dat. Vaak word er gevraagd waarom we zijn verhuisd naar Canada. Veel mensen hier zeggen dat ze erg graag een keer naar Nederland willen gaan. Of ze zeggen dat ze ooit in Nederland zijn geweest. Vraag je ze waar ze zijn geweest, zeggen ze meestal Amsterdam. Als het een keer anders is, dan kijken wij verbaasd op. Mensen denken aan de rivieren, kanalen en tulpenvelden als ze het over Nederland hebben. Over het geweldige treinsysteem of over de hoeveelheid fietsen die je in Nederland ziet.
Inmiddels wonen we meer dan 10 jaar in Red Deer. In September 2009 hebben we ons intrede gedaan in de huidige woning.  De dag dat we het contract voor het huis ondertekende, was de dag dat Frank zijn baan verloor bij de tuinderij. De dag dat ik in paniek sollicitatie brieven ging rondsturen, want er moest natuurlijk wel geld binnenkomen om de hypotheek te kunnen betalen. Het was de dag dat we kennis maakten met onze buren, Donna en Karl. Ik hoor Donna nog zeggen: "Are you the new neighbour?" "Karl, come. Meet our new neighbours". Tien jaar later wonen we nog steeds naast elkaar, en komen we met enige regelmaat bij elkaar over de vloer.
We hebben nieuwe vrienden gemaakt; en helaas, de grote afstand heeft er ook voor gezorgd dat vriendschappen verloren zijn gegaan. Dat we zo af en toe horen dat er nog steeds mensen zijn die ons blog volgen is erg prettig om te weten.
Mensen vragen wel eens wat we missen uit Nederland. Mijn antwoord is dan altijd: het transport systeem. Ik mis het echt om een keer onverwachts in de trein te stappen en ergens naar een grotere stad te gaan. Dat lukt hier echt niet. Het zal mij verbazen als hier. in Alberta, ooit een treinsysteem komt. Patrick woont in Edmonton waar hij wel met bus of metro kan reizen in de winter, of  per fiets naar de Universiteit, winkels of vrijwilligers banen. Hier in Red Deer zijn we echt aangewezen op de auto of fiets.
Inmiddels is Patrick verhuisd naar Edmonton en hebben Frank en ik onze bezigheden; Frank is allereerst drukdoende met zijn werk, gaat wekelijks naar de ochtend bijeenkomst van de Rotary; Begeeft zich steeds vaker op de squashbaan; en heeft tijd over om thuis de nodige klussen te verrichten. Zo heeft hij inmiddels vier (!) ruimtes voorzien van een mooie verflaag op de muren; de kozijnen wit gelakt en een vloer in de basement gelegd. Heeft hij samen met Patrick een reorganisatie doorgevoerd in de twee beneden kamers.
Voor de Kerst zullen de drie bovenkamers weer op orde zijn en zijn de meeste binnenhuis klussen klaar. Het ziet er allemaal weer mooi uit.
Patrick is drukdoende bij de universiteit; verricht vrijwilligers werk voor de Boys en Girls club in Edmonton waar hij een kookgroep leidt; is een basketball coach bij een school in Edmonton; speelt basketball met een team in Edmonton en  zo af en toe (op speciaal verzoek) kookdemonstraties bij mensen aan huis.
Ik ben naast het werken bij het Rode Kruis drukdoende met het koor. Nieuwe leden worden door mij welkom geheten en krijgen via mij de nodig informatie over het koor. Sinds September van dit jaar hebben we 6 nieuwe leden en er zullen er zeer zeker nog meer volgen. Naast het zingen in het koor ben ik inmiddels ook gaan zingen met een kwartet. Als 'Silver Lining' hebben we afgelopen zaterdag ons eerste optreden gehad. De komende maanden zullen we op verschillende plaatsen gaan  optreden. Ons kwartet bestaat uit Donna, Odillia, Cathy en ik. (Bass, Tenor, Lead and Baritone).
De liefhebberij voor schilderen en tekenen is door het zingen echt in een vergeethoekje gekomen. Voor de gein vroeg ik een tijdje geleden aan Frank of hij zin had om samen een schilderij te schilderen. Tot mijn grote verbazing zei hij ja. Ik heb hem nog nooit zien schilderen, anders dan de muren en kozijnen van een huis! Inmiddels hebben we samen een schilderij gemaakt:

Herfst of Winter?

De wind raast door de straten en rond het huis. Bladeren vliegen van de bomen. De zomer maakt plaats voor de herfst en winter; veel buiten zitten was er dit zomerseizoen niet bij. Ondertussen heeft de eerste sneeuw zich al laten zien, en heeft al voor veel overlast gezorgd. 
De sneeuw blijft nog niet echt liggen, maar voor alle zekerheid gaat de auto morgen wel naar de garage om de banden te verwisselen naar winter banden. Iets wat hier echt nodig is.

In ons huis is Frank behoorlijk aan het klussen geslagen. Allereerst moest de lekkage gerepareerd worden dat in een van de benedenverdiepingen was ontstaan. Gelukkig hebben we van de verzekering e.e.a. vergoed gekregen, en hebben vakmannen de lekkage, die er mogelijk al tien jaar heeft gezeten! gerepareerd.
Nadat die klus geklaard was, is Frank begonnen met het verven van de wanden. Hij heeft een week vrijgenomen en zich volledig gestort op de klussen in het huis. Allereerst werd de benedenverdieping voorzien van een laminaat vloer. Vervolgens zijn de gastenkamer, het kantoor en onze slaapkamer uitgeruimd; uit alle kamers is de vloerbedekkingen verwijderd en is het nu tijd om de muren van die kamers te verven. Volgens Frank een eenvoudige klus!
Zodra de wanden klaar zijn, kunnen we vloerbedekking laten leggen. Volgens onze planning ligt er eind November nieuwe vloerbedekking in de kamers.

Naast alle werkzaamheden in huis heeft Frank nog tijd om te squashen, naar de rotary te gaan en tijd om te lezen.
Ik besteed steeds meer tijd aan het zingen. Naast de wekelijkse koor repetitie heb ik me in mei overhalen laten halen om in een nieuw op te richten kwartet te gaan zingen. We repeteren wekelijks zo'n twee tot drie uur met dit kwartet. Gisterenavond hebben we met dit kwartet auditie gedaan voor ons koor. Dit is een van de afspraken met Sweet Adeline International, waar we als koor deel van uit maken. Als je wilt optreden, zul je auditie moeten doen! Tijdens zo'n auditie wordt er op vanalles gelet; of je zuiver zingt, of je de woorden weet (zonder muziek); hoe je eruit ziet.
De juryleden zijn 6 willekeurige koorleden plus de dirigent. We zijn geslaagd voor deze stresstest. Het is echt zenuwslopend hoor om voor een dergelijk deskundig publiek te zingen.
De naam voor ons kwartet..................... Silver Lining.

Het zingen zorgt voor een positieve afleiding. Een tijdje geleden heb ik uitgebreid geschreven over Frank en zijn epilepsie. Niet eerder heb ik geschreven over mezelf. Gewoon omdat dat bij tijden te lastig is. Vorig jaar juni ben ik uiteindelijk bij de huisarts terecht gekomen vanwege extreme hoofdpijn en duizeligheid. Deze klachten bestonden al langer, maar niet zo extreem.
Inmiddels was het dusdanig dat ik niet naar het werk kon, en de meeste tijd op de bank of in bed doorbracht; maar hopen dat het morgen allemaal voorbij zou zijn. In januari kwam ik onverwachts bij een huisarts in Edmonton terecht, die me doorverwees naar een Neuroloog in Edmonton. De Neuroloog vertelde me dat ik mogelijk van jongsaf al kamp met migraine. Daar waar ik dacht dat ik alleen maar vaak hoofdpijn had! Inmiddels heb ik medicijnen en ben ik van de hoofdpijn plus duizeligheid af.
Onduidelijk is het of de medicatie bijwerkingen heeft, of dat er andere oorzaken zijn voor andere lichamelijke klachten. Voor deze klachten ben ik doorverwezen naar een rheumatoloog. De klachten zwerven tussen opgezwollen gewrichten en stijve spieren. Geen idee hoelang de wachtlijst is voor de rheumatoloog. Dat het lang kan duren zal ons niet verbazen. Helaas zit er niets anders op dan wachten op een afspraak.

Eerder in ons blog vertelden we dat Pa naar ons zou komen. Pa kwam op donderdag 15 Augustus aan in Edmonton. en is ruim drie-en-een-halve week bij ons geweest. Tussendoor moest er door ons wel af en toe gewerkt worden. Met ons viertjes hebben we een roadtrip gemaakt via Golden en Revelstoke naar Nelson, Radium Hotsprings en terug naar Red Deer. In 2010 zijn pa en ma samen bij ons geweest, en hebben ze samen door de Rockies en BC gereden. Tijdens onze roadtrip hoorden we Pa regelmatig zeggen: "hier zijn we ook geweest" en "dit herken ik ook". 

Een van die plekken was dit bos. Hier hebben we een mooie foto van pa genomen. Wat fijn dat we voor pa de nordic sticks hadden gekocht. Het maakte het wandelen voor hem een stuk gemakkelijker.  

Tijdens onze lange rit kwamen we langs Fort Steele. Omdat we allemaal genoeg hadden van het zitten in de auto besloten we om in dit kleine gehuchtje een kijkje achter de schermen te nemen. Niet vermoedend dat het een geweldig stuk geschiedenis kent.  

Eenmaal thuis was er genoeg te doen. Pa en Patrick vonden een oplossing voor onze appels uit eigen tuin. Bij The Fine Vine in Red Deer kregen de heren uitgebreidt uitleg over hoe je het beste zelf wijn kunt maken. Er werden de nodige attributen aangeschaft, en vervolgens werd er in onze keuken begonnen met het maken van wijn. Inmiddels hebben we een behoorlijke voorraad witte wijn. Gelukkig smaakt de wijn!

Nee, dit is niet van de rug af gezien! Tijdens een wandeling in Medicine River Wildlife Centre ging een giga libelle op pa's rug zitten. Maar goed dat het een libelle was! Waarom? Het had net zo goed een grizzly beer kunnen zijn. De beheerder van het centrum kwam ons tegemoet gelopen, op zoek naar ons. Hij had bericht ontvangen dat er een grizzly beer met 3 babies gesignaleerd was in de omgeving. Maar, geen paniek. Wij hebben de beer niet gezien.  

Niet wetende dat een grizzly beer zich ergens in de buurt bevindt, genieten vader en zoon van de omgeving.  

In de ochtend dat we met ons viertjes naar Edmonton zouden gaan, hebben we eerst tijd genomen om ma's as uit te strooien; op een mooi plekje in onze eigen voortuin. Pa had dit voor ons meegenomen. Met een speciale vergunning heeft hij dit voor ons waar kunnen maken.
Dezelfde dag zijn we met Patrick meegegaan naar Edmonton waar Patrick aan Opa heeft laten zien waar hij woont, en heeft Opa een rondleiding door de Universiteitstuinen en gebouwen gekregen. Helaas hebben we hier geen foto's van, maar de herinnering aan deze dag blijft.  

Drie generaties; tijdens een mooie zomerse dag bij de Sunnybrook Farm in Red Deer. 

Kijk nou! Alweer bij de Kicking Horse Bridge in Golden! Het is en blijft een mooie plek.  

De foto zegt het al: The City of Nelson welcomes you. Een gezellig klein plaatsje. Wat een geluk dat we daar waren op de dag dat er een muziekfestival werd gehouden, en dat het weer ons mee zat. In Nelson rijdt een oude tram tussen het park en het centrum heen en weer. Natuurlijk gaan we mee met de tram; voor 3 dollar per dag! 

Opa en Patrick in the tram (O ja, en ikke ook!)

Hier zijn we in Markerville. Een historisch dorpje in Alberta. Vroeger was dit plaatsje bekend om zijn melkfabriek. Tegenwoordig verkopen ze er ijs en zijn de herinneringen aan die oude tijd te zien in een museum.  

Yep, een foto in onze achtertuin. 

Patrick heeft gedurende de zomervakantie les gegeven bij de college. Hij was instructor tijdens de zomerkampen. In 6 weken tijd heeft hij 72 deelnemers begeleidt. De laatste week was voor gevorderden. Aan het eind van deze week kregen de deelnemers  drie mysterieuze ingredienten. Van deze ingredienten moesten ze vervolgens een gerecht maken. Dit gerecht werd beoordeeld door een vakjury. En ja hoor, je raadt het al. Een van de juryleden was opa.  

Een andere klus die we voor pa hadden bewaard, was het schilderen van de twee stoelen die altijd bij de vuurpit in de achtertuin staan. Hier staan ze te drogen in de garage, maar inmiddels staan ze weer bij de vuurpit.  

Cheers! All in the Family tijdens Patrick's verjaardag.
Manu, Patrick, Jeff, Trevor, Karl, Aydee, Yvonne, Donna, Frank en (o)pa

Vader en zoon bij de spiraal tunnel in BC

De macht van het kleine

Epilepsie, de macht van het kleine!

Zoals bekend heeft Frank sinds November 1995 epilepsie. Ruim 20 jaar gebruikt hij medicatie hiervoor. In Nederland kwam hij voor een second opinion terecht bij neuroloog Starrenburg (bij epilepsie centrum Kempenhaeghe). De medicatie werd destijds aangepast, en er was een jaarlijks bezoek aan deze neuroloog. Op zich ging het een hele tijd goed. Geen grote aanvallen meer en af en toe een korte afwezigheid.
De tonisch-clonische aanvallen (grote aanvallen)  zijn aanvallen waarbij een deel van het lichaam, of het hele lichaam verstijft en vervolgens schokt. Tonisch betekent verstijving of verkramping; clonisch betekend samen trekking van spieren. Deze aanval kan soms wel een paar minuten duren. De korte afwezigheid, die wij gemakshalve absences noemen, zijn momenten dat Frank dan even afwezig is en niet in staat is om woordelijk te communiceren. Hij weet zelf dat het niet goed gaat, loopt naar iemand toe en gebaart om hulp of  wacht tot het weer over is.
Nog steeds heeft Frank beide aanvallen. Al zijn de grote aanvallen niet in aantal toegenomen, ze zijn nog altijd wel aanwezig. En dat is de macht van het kleine; het slaat toe op momenten dat we er niet echt op zijn voorbereid. In juni heeft zo'n grote aanval weer toegeslagen, en zijn er in de afgelopen weken teveel kleine abscences geweest. In de afgelopen tien jaar is Frank een keer bij een neuroloog geweest. Deze afspraak was niet de beste afspraak. Na een spraakwaterval over medicatie en bijwerkingen, plus verhalen over de vakantiebestemming van de neuroloog stonden we we na 45 minuten buiten, zonder echte antwoorden op onze vragen te hebben. Een vervolg afspraak (die een jaar later zou plaatsvinden) ging niet door. En het bezoek aan een neuroloog verwaterde en gebeurde vervolgens helemaal niet meer.
Frank's secretaresse (Kerri) heeft helaas veel ervaring met epilepsie. Haar dochter had meerdere aanvallen per dag, en heeft inmiddels een operatie hiervoor ondergaan. Kerri weet wat te doen bij een aanval, en indien nodig belt ze mij en of Patrick op.
Ik heb online informatie gevonden over wat je moet doen bij een grote aanval. De link geeft je toegang tot informatie wat je moet doen bij een grote aanval: wat te doen bij een grote aanval?

Vorige week dinsdag, 16 juli had Frank meerdere abscences op een dag, en vervolgens nog een abscence woensdagochtend in de vroege ochtend. Teveel anbsences, en de hoogste tijd om naar de huisarts te gaan. Bij de huisarts wilde we eigenlijk maar twee dingen: een verwijzing naar een goede neuroloog en verwijzing voor bloedonderzoeken. Onze eigen huisarts was met vakantie. We zagen vervanger Dr. Piet Horn, oorspronkelijk uit Zuid Afrika. Deze man luisterde, zoals het voor ons leek, maar half naar wat Frank te vertellen had. Dr. Horn zette vraagtekens bij het feit dat er geen ambulance was gebeld, en dat Frank niet naar het ziekenhuis was gegaan. Frank probeerde duidelijk te maken dat een bezoek aan het ziekenhuis niet de oplossing was. In het ziekenhuis duurt het 2 uur of langer voor je uiteindelijk bij de eerste hulp in een kamertje bent en nog langer voordat je een doktor ziet. Tegen de tijd dat de dokter er is zijn de naweeen van de epilepsie-aanval allang weer weg en lijkt het alsof er niets is gebeurd. Het enige dat Frank wil na een aanval is liggen en slapen. Eenmaal uitgeslapen gaat het leven gewoon weer door. Vervolgens had deze dokter hele verhalen over zijn ervaringen in Zuid Afrika met mensen die epilepsie aanvallen hebben. Geen leuke verhalen; allemaal dramatisch met nare gevolgen. Frank en ik hebben elkaar aangekeken, en met het hoofd geschud. Ook over het bloedonderzoek had deze dokter wilde verhalen. Gelukkig gingen we wel naar buiten met een verwijzing voor de neuroloog, en een formulier om bloed te laten prikken. Inmiddels is het zondag, zijn we handerhalve week verder en zijn de bloeduitslagen bekend; plus heeft Frank al een bezoek gebracht aan een neuroloog in Edmonton. Gelukkig heeft de neuroloog iets betere manieren om met patienten te praten, en weet hij ook veel over de epilepsie aanvallen. Deze arts (Dr. Ahmed Emsalem) heeft meer informatie gegeven over wat te doen om aanvallen te voorkomen; heeft de medicatie iets aangepast; had humor en is bereikbaar als we hem nodig hebben. Hij maakt zich geen zorgen over de absences. Frank is tijdens zo'n aanval wel aanwezig, maar kan even niets zeggen. Frank was net weer begonnen met af en toe auto te rijden. Helaas mag hij nu niet meer rijden. Hij moet eerst zes maanden aanvalsvrij zijn. De dokter zegt over de grote aanval dat wanneer het voorkomt, we hem kunnen bellen. We hoeven geen afspraak te maken en naar Edmonton te rijden hiervoor. In November staat een nieuwe afspraak gepland. Dan wil de doktor de situatie opnieuw bekijken.
Hoe alle afspraken allemaal zo snel konden plaatsvinden is niet belangrijk. We zijn allang blij dat het allemaal zo snel kon gaan.
Vanaf half april tot half mei had Frank al een tijd vrij genomen van het werk om te ontstressen. Dit werkte redelijk, maar niet voldoende. Op aanraden van de neuroloog, de HR mederweker bij C.A.R.E. en mensen in Frank's omgeving, neemt Frank de komende tijd wat meer tijd om bij te komen. Een mooi excuus om de hele tijd vrij te nemen dat pa in augustus komt, hij heeft nog voldoende vrije dagen.

Bear of Beer of Bier?

Bear of Beer?

Dat het wel degelijk uitmaakt hoe je dat hier in Canada uitspreekt is wel duidelijk geworden tijdens ons International Camping Weekend. Zoals elk jaar hadden we ook voor deze zomer een weekend gepland. Samen met 7 andere koppels hadden we dit jaar een aantal plaatsen geboekt op Two Jack Main Campground in Banff. Het kamperen in Banff National Park brengt wel wat risico's. Een van die risico's is het bezoek van een beer of beren op de Camping. Niet dat je dan verwacht dat het dan ook zal gebeuren. Misschien vanwege de zeer wisselvallige zomer is de voedselvoorraad voor de beren minder ruim aanwezig. Vrijdag, de dag dat we eigenlijk naar de camping zouden gaan, regende het aan een stuk. Dan maar zaterdagochtend vroeg vertrekken, in de hoop dat de regen zou stoppen!

Helaas. Het regende aan een stuk door, de bergen konden we niet eens zien vanwege de bewolking. Pas aan het begin van de avond was het eindelijk droog. Terwijl Frank en ik bij onze tent wat vlees stonden te bakken, zag ik in een ooghoek iets bewegen. Dat iets bleek een zwarte beer te zijn. Heel relaxed, rustig liep deze beer langzaam op de overkapping af waar de meeste andere koppels met hun kinderen waren! Zonder na te denken schreeuwde ik: "Hey, a bear". Niemand reageerde, dus riep ik: "Alvina, there is a bear!" Alvina is een van de vrienden die bij de overkapping stond. Die dachten dat ik riep: Hey, een bier! Waarschijnlijk door een lichte paniekverhoogde toon waarop ik herhaalde "Alvina, there is a bear on the campground" hadden ze in een flits door dat er geen Deer (hert) over de camping huppelde, en ik ze ook niet uitnodigde om een biertje te komen drinken. In een flits was iedereen allert, zat iedereen in of op de auto's en wist Kerrie een snelle foto te maken van de bezoeker. De beer wandelde rustig verder alsof hij ons niet eens had opgemerkt. We waren vanaf dat moment voldoende gewaarschuwd dat je ten alle tijden op moet passen met het hebben van een voedselvoorraad.
Het is lastig om uit te drukken hoe het klonk, maar achteraf was het erg grappig. En als je bedenkt dat je fear hetzelfde schrijft als bear maar uitspreekt als deer, dan snap je dat het engels erg verwarrend kan zijn (goed excuus he?)
Oh ja, en toen we zondag alle natte tenten hadden ingepakt en klaar waren om te vertrekken begon de zon te schijnen. En net als voorgaande jaren zeggen we ook nu weer dat we een gezellig weekend hebben gehad. Het weer? Daar kunnen  we niets aan veranderen.

All in the Family

In ons vorig blog schreven we dat Monique en Adri naar Canada zouden komen. Vanochtend zijn ze in alle vroegte weer terug gereden naar Edmonton. Daar zullen ze de camper weer afleveren en terugreizen naar Nederland via Reijkjavik-IJsland. De eerste paar dagen hebben ze bij ons overnacht en hebben we veel kunnen (bij)kletsen. Ze hadden een grove reisplanning gemaakt, en hebben, naar het lijkt, al het geplande en nog veel meer kunnen waar maken. Frank en ik hebben een aantal dagen vrij genomen. Vorige week donderdag zijn we naar Golden in BC gereden waar we hadden afgesproken op de Municipal Campground.

Camper en tent staan, nu tijd voor een toast 

Sisters on a bankje :)

Twijfels of we dit blog moeten aanhouden hebben lang gespeeld. En als we dan af en toe zeggen dat we er eigenlijk mee willen stoppen, horen we dat er regelmatig op ons blog gekeken wordt. De grootste verrassing kwam afgelopen weekend. Via ons blog kwamen (tante) Ans en (oom) Derk O. er achter dat Monique en Adri in Canada zouden zijn, en nog wel in BC!
Ans en Derk hadden een rondreis gepland vanaf Vancouver - via Kelowna - via Revelstoke  en Golden - naar Banff en Jasper - en vervolgens weer terug naar Vancouver en Vancouver Island. Het toeval was dat ze rond dezelfde periode in Golden zouden zijn. We spraken af om elkaar bij de Kicking Horse Bridge in Golden te ontmoeten. 

All in the Family: Yvonne, Frank, Monique, Adri, Derk, Ans

Angelique, Dennis en Colin: herkennen jullie deze brug nog?

In een lokaal koffie/thee-restaurantje hebben we tijd genomen om herinneringen op te halen, en bij te kletsen. Vervolgens zijn we gezamenlijk naar onze camping gelopen waar we natuurlijk nog meer hebben gekletst. Gelukkig hadden wij een 'kleine' auto bij ons, en hebben we Ans en Derk teruggereden naar hun Camper. Wij dachten dat de camper van Monique en Adri groot was, die van Ans en Derk was nog eens 2 meter langer! 

De volgende dag, zaterdag, zijn we met ons viertjes richting Nordegg in de Rockies gereden. Onderweg gestopt bij de Takkakkaw Falls en Spiraal Tunnel. De reden was ik even vergeten, maar ik dacht me te herinneren dat het slim zou zijn als Monique en Adri de auto bij de inrit naar de falls zounden parkeren en vervolgens in onze auto mee zouden rijden. Maar nee hoor! Iemand dacht dat je met de camper ook naar boven kon rijden. Eenmaal onderweg herinnerde ik me weer waarom mijn optie beter was!

Video 'How to drive a bus up to Takakkaw falls!

Als je het leuk vind kun je op de link hierboven klikken. In een versneld tempo word je naar de bocht gereden, vervolgens kun je in slowmotion ervaren hoe het is om die berg op te rijden. Monique heeft deze bocht met de camper gereden. Zij kon weliswaar rechtuit rijden, maar moest toch eventjes een paar keer vooruit en achteruit rijden voordat de bocht gemaakt was. Ook ik, met een kleinere personen auto moest een keertje terugsteken om vervolgens de bocht te maken. 

Gelukkig was het allemaal de moeite waard. Adri en Monique zullen de foto's t.z.t. wel met iedereen delen. Na een bezoek aan de falls zijn we teruggereden en hebben onze rit weer vervolgd. Bij de spiraal tunnel hadden we geluk; er was net een trein voor, in en uit de tunnel (let wel, 1 trein; met 100+ wagons!) 

Het is een beetje lastig om het op de foto te vinden; bijna onderaan zie je een rode waggon; iets over de helft een rode/groene-blauw/rode-groene wagons en niet veel verder daarboven rood-achtige wagons. De trein slingert letterlijk door de tunnel. 

De laatste twee dagen hebben we in de Rockies doorgebracht. In de afgelopen jaren hebben we misschien 3 of 4 beren gezien in de Rockies. Dit keer hebben we maar liefst vier volwassen beren gezien, en twee welpen. 

 Ah, zo lief!!!

 Op weg naar de Takkakkaw falls

 Famous stop voor ons bij Num Ti Jah lodge

 Bij de Cresent Falls

 Frank en Monique durfde de klim naar beneden aan!

 RMHNHS Rocky Mountain House National Historic Site

Terug bij de Camping; David Thompson

Thanks Sis and Bro for the nice time here in Canada; 

to be here with my birthday;

get to know a little more of our lives;

to meet some people that we hang out with;

It was great to share this.

Voorjaar

Wow. De laatste keer dat we hebben geschreven is eigenlijk te lang geleden. Ik moet de kalender erbij pakken om een update te geven van de laatste maanden!
Begin april hebben we met het koor meegedaan aan een competitie in Surrey, BC. Net als voorgaande jaren met Frank's verjaardag zou ik ook dit keer niet thuis zijn. Meestal ben ik op pad om met het handbalteam van Thurber deel te nemen aan een toernooi. Dit jaar zou ik afwezig zijn vanwege de competitie met het koor. Dus is Frank meegegaan naar Surrey. De competitie was wederom een geweldige ervaring. Drie jaar geleden heb ik voor het eerst meegezongen in de competitie. Destijds was het in Saskatoon - Saskatchewan. Dit jaar hebben we onszelf overtroffen. Degene die een beetje een idee hebben van Sweet Adelaine International, weten dat er diverse categorieen zijn. Drie jaar geleden gingen we van een C-chorus naar een B-. En dit jaar zijn we gestegen naar een solid B level. Maar liefst 58 punten meer gescoord dan 3 jaar geleden. Het zal je niets zeggen, maar dat is een geweldige prestatie. Elk jaar wordt er een award uitgereikt aan de meest gestegen groep. Hiervoor moet je wel elk jaar deelnemen! Dit jaar was het een groep die 11 punten meer gescoord had dan vorig jaar. Hieruit mag je opmaken dat wij in die drie jaar een enorme vooruitgang geboekt hebben. De criteria van de jury was erg positief. Vraag het aan Frank; onze performance was adembenemend. Als enige groep ontvingen we een volledig staande ovatie van het publiek. En dat zegt heel veel.
Voor Frank was het een begin van een maandje afstand nemen van het werk. De laatste maanden hebben veel energie gevergd. Hij is vorige week maandag weer rustigaan begonnen.
In die weken is hij samen met Patrick een aantal dagen naar Kelowna gegaan. Geen poespas, gewoon met de auto naar Kelowna, en heerlijk rustigaan gedaan. De dag dat ze vertrokken was er 'snachts veel sneeuw gevallen. Van een winters landschap arriveerden ze in de avond in een zomerse omgeving. Ze hebbn veel tijd gehad om te kletsen; niets te zeggen; te mediteren; te lezen; te wandelen; te verbranden in de zon, en niets doen. Echt effe tijd om bij te komen.
Patrick is sinds een aantal weken geleden weer in Red Deer gearriveerd. In September gaat hij weer terug naar Edmonton om de opleiding te vervolgen. Nu tijd om niets te doen, totdat begin July de zomerkampen bij de college weer beginnen. Hij heeft dan de leiding gedurende 6 weken, en zal weer kookles gaan geven aan verschillende jeugd groepen. Een leuk betaalde baan die hem weer de nodige zakcenten opleverd om het komende jaar in Edmonton te kunnen besteden.
Het weer lijkt nu een beetje in de richting van de zomer te gaan. Al is het hier altijd weer spannend. Twee weken geleden hadden we nog sneeuw; vandaag schijnt de zon en was het dusdanig mooi weer dat ik tijdens mijn lunchpauze naar huis ben gegaan en lekker op het dek heb gezeten.
Afgelopen weekend zijn Frank en ik naar Banff geweest. Niets gepland, alleen een hotel geboekt. We hadden een enorme drukte in Banff verwacht, maar het viel allemaal reuze mee. Hotels waren niet volgeboekt en de straten waren niet overvol. Er was sneeuw voorspeld, maar in plaats van sneeuw regende het zo nu en dan. Och ja, je kunt niet alles hebben!

'herten op ons pad tijdens een wandeling'

Cave and Basin in Banff

 In the cave

This is not our hotel :)

Een beetje regen en een modder pad mag de pret niet drukken

Bow River

Inmiddels zijn we weer thuis. Maandag waren we nog een extra dag vrij; vanwege Victoria Day. En inmiddels weer aan het werk. Nu maken we ons op voor het bezoek van Monique en Adri. Binnen twee weken zullen die in Edmonton landen, en een aantal dagen bij ons logeren. Helemaal leuk. Ze hebben hun trip goed voorbereid. Het is leuk om ze hier weer een keer te zien.

En half augustus komt pa Bauer bij ons. Ook hij zal in Edmonton landen en samen met ons Alberta, en wie weet BC gaan bekijken. In elk geval kijken we ook hier erg naar uit. 

Lacombe's Treasure

Vandaag heb ik samen met Aydee, Jan en Kathy de 'back alley's" (Steeg) in Lacombe bewandeld. In een aantal steegjes zijn mooie muurschilderingen aangebracht. De muurschilderingen geven het dagelijks leven weer in Lacombe tussen 1890 en beginjaren 1900. Recentelijk zijn er wat meer modernere schilderingen aangebracht.
Tussendoor hebben we een pauze ingelast voor, zoals Kathy het noemde een Coffee joint!
Hiervoor zijn we naar https://sweetcapones.com/ gegaan. Dat kun je niet uitleggen, dat moet je gewoon geproefd hebben. :) De foto's spreken voor zich. Sommigen lijken wel heel erg reeel:

Voor meer information over Lacombe kun je de volgende link bekijken: Lacombe in Alberta