Inmiddels wonen we meer dan 10 jaar in Red Deer. In September 2009 hebben we ons intrede gedaan in de huidige woning. De dag dat we het contract voor het huis ondertekende, was de dag dat Frank zijn baan verloor bij de tuinderij. De dag dat ik in paniek sollicitatie brieven ging rondsturen, want er moest natuurlijk wel geld binnenkomen om de hypotheek te kunnen betalen. Het was de dag dat we kennis maakten met onze buren, Donna en Karl. Ik hoor Donna nog zeggen: "Are you the new neighbour?" "Karl, come. Meet our new neighbours". Tien jaar later wonen we nog steeds naast elkaar, en komen we met enige regelmaat bij elkaar over de vloer.
We hebben nieuwe vrienden gemaakt; en helaas, de grote afstand heeft er ook voor gezorgd dat vriendschappen verloren zijn gegaan. Dat we zo af en toe horen dat er nog steeds mensen zijn die ons blog volgen is erg prettig om te weten.
Mensen vragen wel eens wat we missen uit Nederland. Mijn antwoord is dan altijd: het transport systeem. Ik mis het echt om een keer onverwachts in de trein te stappen en ergens naar een grotere stad te gaan. Dat lukt hier echt niet. Het zal mij verbazen als hier. in Alberta, ooit een treinsysteem komt. Patrick woont in Edmonton waar hij wel met bus of metro kan reizen in de winter, of per fiets naar de Universiteit, winkels of vrijwilligers banen. Hier in Red Deer zijn we echt aangewezen op de auto of fiets.
Inmiddels is Patrick verhuisd naar Edmonton en hebben Frank en ik onze bezigheden; Frank is allereerst drukdoende met zijn werk, gaat wekelijks naar de ochtend bijeenkomst van de Rotary; Begeeft zich steeds vaker op de squashbaan; en heeft tijd over om thuis de nodige klussen te verrichten. Zo heeft hij inmiddels vier (!) ruimtes voorzien van een mooie verflaag op de muren; de kozijnen wit gelakt en een vloer in de basement gelegd. Heeft hij samen met Patrick een reorganisatie doorgevoerd in de twee beneden kamers.
Voor de Kerst zullen de drie bovenkamers weer op orde zijn en zijn de meeste binnenhuis klussen klaar. Het ziet er allemaal weer mooi uit.
Patrick is drukdoende bij de universiteit; verricht vrijwilligers werk voor de Boys en Girls club in Edmonton waar hij een kookgroep leidt; is een basketball coach bij een school in Edmonton; speelt basketball met een team in Edmonton en zo af en toe (op speciaal verzoek) kookdemonstraties bij mensen aan huis.
Ik ben naast het werken bij het Rode Kruis drukdoende met het koor. Nieuwe leden worden door mij welkom geheten en krijgen via mij de nodig informatie over het koor. Sinds September van dit jaar hebben we 6 nieuwe leden en er zullen er zeer zeker nog meer volgen. Naast het zingen in het koor ben ik inmiddels ook gaan zingen met een kwartet. Als 'Silver Lining' hebben we afgelopen zaterdag ons eerste optreden gehad. De komende maanden zullen we op verschillende plaatsen gaan optreden. Ons kwartet bestaat uit Donna, Odillia, Cathy en ik. (Bass, Tenor, Lead and Baritone).
De liefhebberij voor schilderen en tekenen is door het zingen echt in een vergeethoekje gekomen. Voor de gein vroeg ik een tijdje geleden aan Frank of hij zin had om samen een schilderij te schilderen. Tot mijn grote verbazing zei hij ja. Ik heb hem nog nooit zien schilderen, anders dan de muren en kozijnen van een huis! Inmiddels hebben we samen een schilderij gemaakt:
