Een Weekend met twee seizoenen

 Maart 27 en 28 2021, de lente is begonnen. De week dat Patrick min of meer gedwongen thuis is gebleven was een week met lekker lente weer. De hele week is hij in de tuin bezig geweest om de resten van de sneeuw en herfst van vorig jaar op te ruimen. De compostbakken zijn omgewoeld, voorzien van een enorme laag gesnipperd papier. Met uitzondering van een klein hoekje in de tuin is de sneeuw volledig weg.
De ideeen voor de tuin liggen klaar. De planten die over een paar weken de grond in kunnen zijn flink aan het groeien (binnen in ons huis). Elke dag wordt elke plantje gecheckt, en zo nodig voorzien van water. Als het mooi weer is, is het prettig om op het terras te gaan zitten en te genieten van de zon. Het afgelopen weekend was het een weekend met twee seizoenen; In de winter en na de winter. Zaterdag liepen Patrick en Frank te zweten in de tuin, zondagmiddag om half vijf zaten we lekker op het dek/terras te genieten van het mooie weer, en vier uur later is er een sneeuwstorm. Het lukt Patrick om een sneeuwpop te maken in minder dan 30 minuten. De storm neemt toe en het sneeuwen neemt af. Vanochtend liggen de drie sneeuwbollen op de grond. De storm raast nog steeds. De link:  snowman is gewoon grappig om naar te luisteren. Het is een Kerstzong, maar who cares?

   

Afgelopen week was Patrick's eerste stage week. Lesgeven aan leerlingen in de leeftijd tussen 15 en 19 jaar. Hij helpt bij Spaanse les en Gym. En natuurlijk moet hij zelf voor de klas; voor gym een eitje, voor Spaans een uitdaging. Het leuke is dat bij gym op dit moment aandacht is voor handbal. Samen met de gymdocent Kathy Lalor is er een planning gemaakt. Ik herinner me nog dat Patrick na school een keer thuis kwam in 2009 met de melding dat ze handbal op school hadden gehad. Volgens Patrick was dat absoluut geen handbal. Het was destijds de reden dat ik op Thurber handballes ben gaan geven, en het vervolgens 11 jaar achterelkaar heb volgehouden. Tot COVID startte.

Op het werk bij mij is de tweede verdieping nu eindelijk gesloten. De tweede verdieping was niet zoals je zou denken dat het is. Om naar de tweede verdieping te kunnen gaan moest ik altijd mijn eigen kantoor afsluiten. Vervolgens om het gebouw lopen, een code intypen bij de toegangsdeur naar de tweede verdieping, een sleutel voor het slot om toegang te krijgen tot een halletje dat vervolgens een deur heeft die toegang verleent naar het kantoor op de tweede verdieping (en juist, daar heb je ook weer een sleutel voor nodig). Eenmaal binnen moet je het alarm uitzetten. Het Nationaal Management van het Rode Kruis heeft begin van dit jaar besloten dat de 2e verdieping niet optimaal gebruikt wordt, en per 31 maart gesloten moet worden. Dit betekende dat ik in de afgelopen maanden alles verhuisklaar heb moeten maken; zoveel mogelijk spullen  in dozen doen; inventaris opmaken van alle meubels, kasten, stoelen, tafels, keuken uitruimen, ect. Er werd rondgevraagd of er staff/vrijwilligers zijn die interesse hebben voor de spullen. Deze mensen moest ik toegang geven om het op te halen (code, sleutels, deuren, trap etc). Vervolgens kwamen er verhuizers die enkele spullen naar mijn verdieping moesten brengen. Met deze mensen moest ik ook mee lopen (code, sleutels, etc). Toen dat allemaal gebeurd was werden de laatste spullen opgehaald voor grofvuil. En natuurlijk moest ik weer meelopen. Afgelopen vrijdag was de sleuteloverdracht. Ik ben blij dat dat nu is afgelopen. Hoe het kantoor er in de toekomst uit zal zien??? Geen idee. Op dit moment ben ik degene die de meeste ruimte ingebruik heeft vanwege de medische uitleen. 

Hoofdstuk: een dag uit het leven van ....

Dit hoofdstuk gaat over Dinsdag 9 maart, 2021
Je ligt in bed te slapen, wordt vroeg wakker. Vroeger dan normaal. Het is alsof je slaapdronken bent en niet echt weet waar je bent. Je gaat naar de badkamer, rommelt en stommelt wat. Je ouders horen wat gerommel en gestommel. Iets wat vreemd is. Een van je ouders gaat kijken en ziet een versufd persoon. Je weet van niets, staat op en gaat weer terug in je bed. Slaapt vervolgens verder. Een tijd later sta je op, voelt je enorm moe en je hoofd voelt vreemd. En vreemd genoeg heb  je last van je enkel! Echt zin in ontbijt heb je niet, iets wat eveneens vreemd is. Daar heb je anders nooit last van!
Je blijft in bed, probeert te slapen omdat je je zo moe voelt. Tegen lunchtijd hoort je pa een geluid dat hem bekend voorkomt. Als hij bij je komt kijken is het duidelijk dat je een epileptische aanval doormaakt. Je pa blijft bij je, zorgt dat je je niet bezeerd (gelukkig lig je in bed). Als de aanval over is, val je in een diepe slaap. Later in de middag klaag je over een enorme hoofdpijn. Onmogelijk om ligt te verdragen, zelfs geluiden zijn lastig. Wel of niet een tylenol (paracetamol) nemen? We weten het niet. Daarom bellen we de gezondsheids telefoon lijn (811). De 811-persoon wil ook met jou praten. Overigens kun je je er niets meer van herinneren. We krijgen het advies om naar de emergency room van het ziekenhuis te gaan. Niet iets wat we willen, want we weten dat we geruime tijd moeten wachten voordat je uiteindelijk wordt gezien door een arts. Maar goed, om 6 uur gaan we toch maar naar de ER. Samen met je pa loop je het ziekenhuis in. Je ma gaat terug naar huis. Net thuis krijgt je ma een telefoontje van je pa. Blijkt dat vanwege COVID je alleen moet wachten in de ER ruimte. Je pa wordt opgehaald door je ma en samen rijden ze weer naar huis. Net thuis gaat de telefoon weer. Dit keer een verpleegkundige van het ziekenhuis, die allerlei vragen begint te stellen. Vragen die jezelf zou kunnen beantwoorden! Als hij weet wat hij moest weten, vertelt hij dat je op het moment dat je in de wachtruimte was, wederom een epileptische aanval hebt gehad. Bij de val is het mogelijk dat je je neus hebt gebroken. In no time hebben ze je in een onderzoekskamer gelegd en hebben allerlei onderzoeken gedaan. Om half elf worden je pa en ma gebeld. Ze krijgen uitslagen van onderzoeken te horen, en horen dat ze je op kunnen halen. Je herinnert je nauwelijks wat er is gebeurd die dag, die avond. Je bent versufd maar blij als je 'savonds in je bed licht. Er zullen nog meer onderzoeken volgen de komende weken; een MRI en EEG. De diagnose 'epilepsie' is gesteld en inmiddels ben je gestart met medicijnen hiervoor. En zodra de zwelling rond je neus weg is, kun je een rontgenfoto van je neus laten maken. Dan pas kunnen ze zien of je je neus gebroken hebt, of niet.

Dit hoofdstuk is een dag uit het leven van Patrick. Een dag die hij beschrijft als een muur, een dag waar hij zich maar een paar stukjes van herinnert. Zijn gezicht is gezwollen, blauwe plekken bij zijn ogen, neus en mond, dikke lip die paars is gekleurd, dikke gezwollen enkel; pijnlijke nek en schouders laten zien dat er wel degelijk e.e.a. is gebeurd, Ondanks alles heeft Patrick afgelopen donderdag (maart 11)  zijn laatste examen gedaan voor de Universiteit. De bedoeling was dat hij morgen zou beginnen met zijn praktijk bij de High School. Dat is eventjes uitgesteld. Gelukkig is er heel veel begrip voor Patricks' situatie. Zijn praktijk begeleiders van de stage plek en uni geven aan dat gezondheid voorgaat. 
De dagen worden nu voornamelijk gevuld met zorgen voor de planten die groeien en binnenkort de tuin in kunnen; wat kaarten; slapen; TV luisteren. Gelukkig zijn we de winter voorbij en is het voorjaar aangetreden en kunnen we af en toe naar buiten. Er worden plannen gemaakt om de tuinkas te verplaatsen.  

Spring is here!

Het is begin maart. Bijna een maand geleden schreven we over een Sun Dog. Misschien heb ik de uitleg ervan niet begrepen! Schreven we toen dat het erg koud was, nu kunnen we schrijven dat we het gras alweer kunnen zien. Okay, er ligt nog steeds een flinke lading sneeuw, inmiddels veranderd in zacht ijs. Buiten schijnt de zon, en de temperatuur komt af en toe al tot 10 graden!
In de krant lezen we: "Red Deer experiences driest winter in 99 years. It has been a bit of a mild and overly dry winter this year." En dat is waar. Telkens denken we dat de enorme lading sneeuw nog moet komen, maar tot op heden (knock on wood) is het minimaal wat er is gevallen.
Het mooie weer geeft een lentegevoel.
Binnen laten de eerste ontkiemde zaden hun statige stam en bladeren zien. Patrick en Frank hebben de volgende zaden gepoot: uien, tomaten, tabacco en  plantjes waarvan ik de naam vergeten ben:

Tobacco? Yep. Dit is een geschenk dat Frank heeft gekregen van een Indigenous Person. Een eer om dit te ontvangen. Meer informatie kun je lezen als je klikt op de volgende link: tobacco-offering protocol
De indoor broeikas neemt een flinke ruimte in beslag voor het raam waar de meeste zon komt, en de plantjes groeien zichtbaar.

Ik heb vandaag een vrije dag genomen. Bij het Rode Kruis kunnen we geen vakantiedagen overdragen naar het volgende jaar (ons jaar gaat van 1 april tot 31 maart). Dus heb ik hier en daar een dag vrij gepland. Mijn werkschema is daardoor wel heel erg ontregeld. Officieel hoor ik te werken van dinsdag tot en met zaterdag. Voorlopig is dit tot eind Maart. Als de managers het iets vinden willen ze dit in de Provincie gaan invoeren. Ik wacht het wel af. Op dit moment zijn de dagen druk gevuld met het uitlenen en ontvangen van equipment. Afgelopen week waren er geen vrijwilligers die me konden helpen. 

Patrick is vandaag voor een orientatie dag naar Lindsay Thurber High School. Binnenkort gaat hij beginnen aan zijn praktijk gedeelte voor de opleiding. Hij zal als sportleraar en leraar Spaans gaan werken voor de komende 5 weken. 12 jaar geleden liep Patrick als leerling deze school in. Nu, 12 jaar later met een enorme dosis (opleidings)ervaring loopt hij dezelfde school binnen als docent, hartelijk verwelkomd door dezelfde mensen die destijds zijn leraren en councilors waren.

Frank is ouderwets full-time druk met z'n werk, de meeste dagen vanaf huis en af en toe op kantoor. Vergaderingen en individuele gesprekken met colleaga's zijn via Zoom op het computerscherm. Nadeel is dat je niet makkelijk effe naar een collega loopt om iets te overleggen, maar alles moet plannen. Daarmee zijn de werkdagen intensiever en vermoeiender. Voordeel van het Zoomen is dat het voor provinciale en zelfs nationale vergaderingen en conferenties niet meer nodig is om een paar dagen op pad te gaan.

En dus voor de meeste dagen is woon-werk verkeer niet meer dan 15 seconden en het kan gebeuren dat je pas aan het eind van de dag bewust bent van het weer buiten. Een van zijn COVID routines is sinds kort om 's ochtends naar het werk te lopen door een blokje om te gaan en door dezelfde voordeur weer naar binnen te gaan.

Daarbij heeft Frank het ritme gevonden om bijna iedere dag 's avonds de hond van de overbuurvrouw Jan uit te laten. 

Nu is het 8 uur en tijd om weer met een kop thee op de bank te gaan zitten en een film op Netflix te kijken (thanks Jesse!).