de afgelopen vier weken

Actiefoto van Patrick tijdens de opening van de First Provincials Team Handball
De afgelopen vier weken waren heftig. De week na pa's overlijden hadden Patrick en ik een handbaltoernooi in Edmonton. Doordat we pas laat een vliegreis konden boeken, konden we wel mee naar het toernooi. Mijn vliegreis stond gepland voor de zaterdag, die van Patrick (en Frank) op maandag. Het toernooi was geweldig. Zoals al eerder geschreven is handbal, hier noemen ze het team handball, een nieuwe sport. Wel vreemd hoor als je bedenkt dat ik zo'n 25 jaar actief gehandbald heb totdat mijn knie roet in het eten gooide. Maar goed. Ik heb dus het jongens en meiden team van Patrick's school voorbereid op het toernooi. Niet wetende dat de overige teams wat meer bekend waren met het spelletje. Op de heenreis naar Edmonton konden de spelers in de bus een handbalwedstrijd bekijken. Naast 1 oefenwedstrijdje en vier weken intensief trainen was dit een andere mogelijkheid om wat van het spelletje te begrijpen. Het toernooi was verspreid over vier dagen. Woensdagavond was er tijd voor het maken van individuele foto's (voor de toegangspas), teamfoto en coaches bijeenkomst. Donderdagochtend de officiele opening met het presenteren van de teams. Om 12 uur werden de eerste wedstrijden gespeeld. Gelukkig speelden wij pas de tweede wedstrijd, dus weer even tijd om te kijken hoe dat spelletje nu gaat.
Oh ja, niet geheel onbelangrijk. Dit jaar is voor het eerst een Provincial gehouden voor team handball. Zowel de jongens als de meiden verloren de eerste wedstrijd. De tweede wedstrijd werd door de jongens ruim gewonnen. Hierdoor moesten ze op vrijdag weer een wedstrijd spelen. Helaas hebben ze die wedstrijd met 21-20 verloren. Hierbij moet ik wel vertellen dat ze in de rust met 15-7 achterstonden. De jongens hebben een knappe prestatie geleverd tijdens die wedstrijd. Helaas kon ik zaterdags niet meer bij de wedstrijden aanwezig zijn. Maar de jongens zeiden: Coach, wij komen met die bronzen medaille thuis!
En zoals ze beloofd hebben, hebben ze de laatste wedstrijd gewonnen. Ze brachten dus inderdaad die bronzen medaille thuis.
Dat ik hier nog eens anderen blij zou maken met het handballen, had ik vantevoren nooit durven bedenken. Inmiddels geef ik af en toe training op mijn werk aan de kinderen van 6 tot 11 jaar. En ook daar leeft handbal inmiddels. Er is zelfs al een vraag via de krant gekomen of er een artikel in de krant kan komen te staan over handbal. Maar daarvoor is het nog te vroeg. Ik weet dat er in Edmonton een groep actief is die handbal in Alberta meer op de kaart wil krijgen. Ik heb daar inmiddels aangegeven dat ik in Red Deer wel actief wil zijn!
Verkeer in Red Deer
Ook hier in Red Deer is het altijd een behoorlijke drukte met auto`s op de wegen. Afgelopen week was ik even in het centrum. Ik ben maar eens naar de kappersschool gegaan in de hoop dat ik daar een beetje een kapsel geknipt kan krijgen zoals ik het prettig vind. Gelukkig is dat goed gegaan. Maar minder was het toen ik getuige was van een aanrijding. Op de driebaans weg in het centrum was een auto die in eens van de rechterbaan, via de middenbaan (waar ik reed) naar de linkerbaan schoof en vervolgens in het gemeenteplantsoen tegen een boom tot stilstand kwam. Gelukkig was er alleen blikschade en tuinschade. Het was wel effe schrikken toen ik dat gevaarte voor me langs zag schuiven.