Het zal je maar gebeuren ...

Stel je eens voor. Je woont in Nederland; je trouwt; er worden kinderen geboren; je begint een eigen zaak. Na 7 jaar hard werken blijkt dat het niet eenvoudig is om in tijd van economische recessie een eigen bedrijf draaiende te houden. Je kijkt naar mogelijkheden binnen en buiten Nederland.
En dan opeens is er een bedrijf in Canada dat mogelijkheden zou kunnen bieden. Je solliciteert en wordt uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek. Een gesprek bij een bedrijf tussen Blackfalds en Ponoka in Alberta, Canada. Namen waar je in je hele leven nog nooit van hebt gehoord, laat staan dat je ze op de wereldkaart kunt vinden. Maar goed. Je hebt gesolliciteerd en bedenkt dat dat wel eens een mogelijkheid zou kunnen zijn om een grote stap in het leven van jouw en je gezin te gaan zetten. Je overweegt de voor- en nadelen en besluit om de uitdaging aan te gaan. Je legt contact met een Emigratie-bureau en via dat bureau krijg je het adres van Nederlanders die je zijn voorgegaan. Via dat bureau kregen Dennis en Antoinette ons adres. Zaterdag, 30 November, hebben we elkaar hier in Red Deer voor de eerste keer ontmoet. We hadden ze al de link van ons blog toegestuurd zodat ze alvast een beetje op de hoogte waren van onze start hier in Red Deer. Tijdens hun bezoek aan ons adres die zaterdag, nodigde Tamara ze uit voor een echt Canadese maaltijd. We spraken af dat we ze vrijdagavond (gisterenavond dus) weer bij ons zouden ontmoeten en natuurlijk waren we erg benieuwd naar hun verhaal. En dat het een verhaal is, dat zullen we hier proberen weer te geven.
Op het moment dat Dennis en Antoinette zaterdag de 30e op Calgary Airport aankwamen, lag er al een flink pak sneeuw in Alberta. Gelukkig hadden ze zich al goed verdiept in de winterse situatie, want ze hadden een stevige, sterke vierwiel aangedreven auto gehuurd vanuit Nederland. Ook de kachel in deze auto functioneerde goed, wat zeer zeker noodzakelijk zou blijken te zijn! Zaterdag's zijn ze dus bij ons geweest om vervolgens de rest van de week bezig te zijn met het sollicitatiegesprek, kijken naar huizen, gesprekken bij diverse scholen waar de kinderen mogelijk naar toe zouden kunnen gaan (de kinderen zijn 3,5 en 8 jaar oud) en natuurlijk een indruk proberen te krijgen van de omgeving. Je moet natuurlijk wel weten waar je aan toe bent als er een contract uit zou voortkomen.
Nou, om het verhaal enigsinds kort te houden: Dennis en Antoinette waren op weg naar het bedrijf, want Dennis zou die dag een sollicitatiegesprek hebben. Voor zo'n situatie neem je natuurlijk ruim de tijd zodat je op tijd verschijnt. Maar dat het hier ook anders kan lopen blijkt wel uit het volgende. Allereerst zijn de wegen hier bijna onherkenbaar geworden vanwege de enorme hoeveelheid sneeuw op de wegen en in de bermen. Als dit je eerste keer is dat je door die contrijen rijdt, dan heb je er ook geen idee van of je nu over een asfaltweg rijdt of over een grintweg. Dat zie je in de zomer wel, maar in de winter lijken alle wegen op elkaar. Afijn, het was dus op een van die grintwegen dat er midden op de weg een dusdanige sneeuwhoop lag, dat je er niet meer omheen kon. De enige oplossing was om terug te rijden, dus keren op de weg. Dat ging allemaal goed! Totdat er een klein autootje hen tegemoet kwam rijden. Dennis ging netjes iets naar rechts! Maar dat ietsje bleek net ietsje teveel. Hij belandde met de auto in de greppel. En dan zie je ineens dat je ergens bent aangekomen waar in de directe omgeving geen mens te vinden is. Er zit niets anders op dan lopen naar het eerste huis dat zo'n 500 meter verderop staat. Bedenk daarbij wel dat het afgelopen week -25 graden of kouder was! Gehuld in een paars/roze muts, blauw gebreidde sjaal en wanten (allemaal geleend van Antoinette) ging Dennis deze uitdaging aan. Gelukkig was er iemand aanwezig in het huis, alleen deze persoon had geen mogelijkheden om hem uit de greppel te halen. Er zat niets anders op dan de mogelijk toekomstige baas te bellen! Gelukkig voor Dennis en Antoinette was er binnen een uur hulp! En raaad eens wie hen kwam helpen? De baas zelf, waar Dennis het sollicitatiegesprek mee zou gaan hebben. Wel een vreemde gewaarwording voor een eerste kennismaking! En oh ja, Antoinette zat al die tijd in een half hellende auto te wachten op hulp. Zo zie je maar hoe belangrijk het is dat de verwarming van de auto het doet en dat er voldoende benzine in de auto zit!
Zoals geschreven hebben we ze gisterenavond bij ons thuis weer gesproken. Eén ding is zeker. Een betere periode om een indruk te krijgen van Alberta hadden ze zich niet kunnen bedenken; allereerst de sneeuwstorm die van zondagavond tot maandagnacht over Central Alberta raasde en dan vervolgens de temperatuur die van -25 verder daalde naar -38 graden waarbij de gevoelstemperatuur nog eens 7 graden lager lag. Dat zijn extreme omstandigheden die je alleen maar kunt begrijpen als je ze een keer ervaren hebt. We wachten nu af wat er verder gaat gebeuren. Zouden ze de uitdaging aangaan en zou Dennis het contract tekenen?