Holiday Season Greeting

 

Merry Christmas and Happy New Year

Feliz Navidad y Feliz Año Nuevo

Frohe Weihnachten und Frohes Neues Jahr

Fijne Kerstdagen en Gelukkig Nieuwjaar

 ***

 

Dear Friends and Family,  

We hope that you all celebrate this Holiday Season. 

Let's hope that the New Year will bring us Good Times and Joy. 

Instead of sending cards we decided this year to send a video recording. 

A video recording from the chorus that Yvonne is singing with. 

The link below will give you access to this video 

Christmas Greetings from the Hearts of Harmony Chorus, Red Deer, Alberta  

(note: all recordings are made individually at home and put together by a professional photographer)

We didn't sing together in person).

  Love,

Frank, Yvonne, Patrick  

Opa Bauer, een van de vergeten Duitsers

Vandaag is bijna 11 november, Remembrance Day in veel landen. Een dag om stil te staan bij alle slachtoffers in de verschillende oorlogen over de hele wereld.

Een van die slachtoffers was mijn opa die door zijn duitse nationaliteit gedwongen van 1942 to 1944 als militair in Rusland heeft gevochten. Hoewel hij het wonder boven wonder niet is gestorven aan het oostfront, heeft deze tijd een levenslang lidteken bij hem achtergelaten. Tegenwoordig worden deze lidtekens als PTSS (post-traumatische stress stoornis) erkend en behandeld. Maar destijds niet, en zeker niet voor ex-duitse militairen in de jaren na de tweede wereldoorlog.

Bert Hinnen, een neef van mijn vader, heeft na veel onderzoek een boek geschreven over mijn opa en daarmee over een groep van ongeveer 24.000 mensen die in vergelijkbare situaties hebben geleefd na de oorlog.
Een kort videoverslag geeft een klein beetje inzicht in het boek: https://www.youtube.com/watch?v=VcgX79f59rY.

Ik heb veel tijd besteed aan het lezen en uittypen van mijn opa's dagboek om een idee te krijgen van zijn dagelijks leven aan het oostfront. Een paar regels:
"30.8.      Einer Granate 10 m. von unserem Zelt eingeschlagen noch gut gegangen....
12.9.      Durch Fliegerschiessen hat Russe unsere Feuerstellung entdeckt und beschiesst uns mit schweren Kaliber, einen in der Feuerstellung und einen auf den Weg zum Bunkerstelle ...
14.3.      Der Russe hat wieder einen Angriff gemacht. Heute am 7. Hochzeitstag und nicht zu Hause...
16.6     Russe macht einen kleinen Angriff, wurde abgeschlagen. 40 Tote Russen liegen vor den Stellungen....
25.8.      Heute die grosse Nachricht bekommen dass ich zu Hause eine Tochter bekommen habe am 12.8. um 2 Uhr."

Helaas heb ik mijn opa nooit anders leren kennen dan een gesloten man. Ik vraag me wel eens af hoe hij zou zijn geweest als er geen oorlog was geweest....

Zijn levensverhaal bevestigt voor mij opnieuw dat er geen winnaars zijn in oorlogen, alleen verliezers. En ik hoop dat het boek een beetje bijdraagt aan meer begrip en verdraagzaamheid tussen mensen die een andere nationaliteit, taal, cultuur en religie hebben. Want diep in ons willen we allemaal hetzelfde, een goed leven zonder ruzies en oorlogen.

Dankjewel Bert.

The Parting Glass

The Parting Glass!
Een opname van ons koor; Hearts of Harmony.
Alhoewel we niet bijelkaar kunnen komen voor repetities, is het ons toch gelukt om samen een opname te maken. 30 Leden van ons koor hebben allemaal, individueel een opname ingestuurd. Best ingewikkeld. Bij de meeste leden zie je dat ze koptelefoontjes in hebben. Terwijl we konden luisteren naar een zgn. click-track van het lied, moesten we onszelf op video vastleggen. Ik lieg niet als ik zeg dat ik 33 opnames heb gemaakt voordat ik uiteindelijk tevreden was met de opname. 
Alle individuele opnames zijn samengevoegd. Sheryl, the dirigent van ons koor, heeft voor de inleiding gezorgd. En dit is het resultaat: 3 tenor's, 5 Bass', 7 Bari's en 15 Lead's

The Parting Glass

In volgorde: 
1 Bass - Sheryl (dirigente)
2 Tenor - Cori
3 Lead - Hillery
4 Lead - Nancy B
5 Lead - Twyla (lid geworden tijdens de zoom repetities)
6 Bari - Janet
7 Tenor - Odillia (ook in het quartet waarmee ik zing)
8 Bass - Paula
9 Bass - Dorothy H
10 Lead - Cathy (ook in het quartet waarmee ik zing)
11 Bari - Leslie M
12 Lead - Nancy J
13 Lead - Cheryl
14 Lead - Rhonda
15 Bass - Donna (ook in het quartet waarmee ik zing)
16 Bass - Sonni 
17 Lead - Jackie
18 Tenor - Wendy Ann
19 Lead - Darlene
20 Lead - Lindsay
21 Lead - Laurie
22 Bari - Yvonne 
23 Lead - Lesley S
24 Lead - Trudi
25 Lead - Sheila
26 Lead - Pauline
27 Bari - Wendy L
28 Bari - Dorothy G
29 Bari - Sandy
30 Bari - Joanna (assistant director)

Ben benieuwd wat jullie van deze opname vinden. 

Dertig jaar getrouwd - 39 jaar samen

Wie? Wij? Yep. Wow. DERTIG!!!!
Hoe vier je dit? Familie ergens ver weg in het buitenland, vrienden niet direct om de hoek en Covid als belemmering om samen te komen. De planning was om met ons drietjes, misschien met Aydee erbij, de dag thuis te zijn en vervolgens naar een restaurant zouden gaan. Maar het liep anders.
Kathy - Gull Lake kwam onverwachts bij mij naar het werk om equipment terug te brengen. Tussen neus en lippen door vroeg ze of wij zin hadden om in het weekend met haar mee te gaan naar Field, in B.C..
Aha, leuke gelegenheid om iets te regelen waar Frank niets van af weet. Het enige waar Frank voor moest zorgen was een koffer voor zichzelf inpakken voor drie dagen. Hij zou t.z.t. wel uitvinden waarom. We zijn dus onverwachts vier dagen in Field geweest waar we alle jaargetijden in vier dagen hebben mogen ervaren; een dag motregen dat eindigde met hevige regenval; een dag met zon en goede temperatuur; en een dag met lichte sneeuwval. Al met al was het een lekker relaxed weekend. Hoog in de bergen bij Golden, B.C.

Covid Covid Covid

Covid Covid Covid, het lijkt alsof elke zin begint of eindigt met Covid, of Covid in de zin heeft. Je kunt geen krant openslaan, nieuwsbericht luisteren of een gesprek hebben. Covid is en blijft op de voorgrond aanwezig. Winkels verplichten om een mask te dragen, op het werk word je verplicht als je niet kunt garanderen dat je twee meter afstand kunt houden. Een welkomsknuffel mag niet meer gegeven worden, zelfs handschudden is afgeschaft. We weten allemaal waarom deze maatregelen zijn genomen. Helaas zijn er (te)veel mensen die de schouders ophalen, en vervolgens zeggen dat ze weigeren om een mask te dragen. Tenminste, zo is het hier. Geen idee hoe het in andere delen van de wereld gaat. De tweede golf heeft zijn intrede gedaan! Voor mij is er geen tweede golf, maar hebben we sinds 15 maart een ander leven moeten gaan leiden. Handen wassen, sanitizer gebruiken, mask dragen, handen wassen, etc. Dit om maar te hopen dat je daarmee voorkomt dat het virus zich verbreidt. 

Geen idee of het virus voorbereid is op een koude winter. Hier is het inmiddels koud. Sinds twee weken ligt hier al sneeuw en vriest het behoorlijk. Op dit moment (zondag ochtend) is het -13 en voelt het als -19. Super koud dus. 

Om terug te gaan naar de zomervakantie, want sinds juli hebben we niets meer op dit blog geschreven, we zijn een week op vakantie geweest. Met ons drietjes naar Jasper. Ik kon zowaar een week vrij krijgen. Ik ben de enige in het kantoor die niet vanaf huis kan werken. Een invaller wordt niet meer gevraagd, ik vermoed vanwege het feit dat het te lastig is om iemand in te werken in deze Covid situatie. Gevolg: Brief op de deur met de mededeling dat er gedurende die week geen afspraken zijn voor het ophalen of terugbrengen van medische hulpmiddelen. Patrick en Frank konden het makkelijker geregeld krijgen. Patrick was voor een week gestopt met Spaans aan de Uni of Athabasca; Frank kon makkelijk een weekje ertusen uit. We hadden voor een week een huisje besproken in the buurt van Jasper. Via de Rockies zijn we er naartoe gereden. Het is en blijft zo'n geweldig gevoel als je daar rijdt. Vanwege Covid is het minder druk in de bergen. Dit maakt het makkelijker om ergens dichterbij te komen.  

Abraham Lake (WIndy Corner)

Zelfde plek

Zelfde plek

Brrr, zo koud. De stand van het water is enkelhoogte. 

Na dit weekje vakantie hadden we energie om terug te gaan naar het werk en studie. Ook andere dingen zijn weer begonnen. Zo heeft Frank veel kunnen golfen; Ik ben weer begonnen met zingen en Patrick heeft de nodige klussen hier en daar kunnen doen. We proberen om wat afleiding te zoeken, want alleen thuis te zitten om te werken/studeren en op dezelfde plek te wonen en te slapen is niet bevorderlijk voor een positieve gezondheid. Frank is inmiddels 2 dagen per week weer terug in het kantoor, Patrick studeert af en toe buitenshuis en ik ben weer terug in de afhaal winkel van sinkel.  

Quartet Rehearsal bij ons thuis.
Met de speciaal ontworpen masks waardoor we binnenshuis kunnen zingen. 

July 2020

Zo heel langzaam-aan lijkt het leven weer het 'vertrouwde' gevoel te kennen. Het gevoel van toen we nog niet bij alles na moesten denken of we iets wel of niet konden doen. Toen we nog niet zo extreem onze handen gingen wassen, of angstig om ons heen stonden te kijken wanneer er iemand dichtbij zou komen. Het lijkt zo, maar in werkelijkheid weten we dat het 'vertrouwde' gevoel, het gevoel van vorig jaar, niet meer hetzelfde zal worden. Is het goed, is het fout? 

Sinds een lange tijd heeft Aydee gezegd dat ze wel weer een keertje naar Banff zou willen. En dan het liefst via de Rockies. Afgelopen vrijdag en zaterdag hebben Aydee en ik de tijd genomen om dit dan eindelijk te gaan doen. We hadden twee perfecte dagen uitgezocht. Weinig regen, weinig wind en heel veel zon. Onderweg hebben we uitgebreid de tijd genomen;  zijn op veel plaatsen gestopt; hebben beschilderde stenen achter gelaten in the bergen; hebben veel foto's gemaakt; natuurlijk heel veel gekletst; en gewoon genoten; genoten van de stilte, de vrijheid.

 

Heel veel Fleurig onkruid langs de kant van de weg

Beschilderde stenen achterlaten, hier o.a. in Nordegg

Wat een wind, wat een vrijheid.

Bow Lake bij Num-Ti-Jah Lodge

Num Ti Jah lodge info

Een dubble regenboog, gezien vanuit onze hotelkamer in Banff.
We verbleven bij Irwin's Mountain Inn

Irwin's Mountain Inn info

Aydee en ik waren beniewd wat de uitleg van een dubbele regenboog is. Wat we hebben onthouden is dat de twee regenbogen een spiegelbeeld van elkaar zijn! Het is interessant om meer te lezen over de spirtuele uitleg. 

COVID19 heeft een behoorlijke invloed op het dagelijkse leven. Overal waar we komen is het erg rustig, Num-Ti-Jah lodge dat vorig jaar behoorlijk op een tweede Lake Louise ging lijken, is op dit moment gesloten! Je kunt er nog wel komen, maar de lodge zit dichtgespijkerd. Om naar Lake Louise te kunnen gaan hoef je niet meer bij de snelweg te parkeren en vervolgens de shuttle-bus te nemen. Je kunt er zelf naar toe rijden. En in Banff? Extreem rustig. Handsanitizer is volop aanwezig en in elke winkel is het verplicht om een mondkapje te dragen. Mensen houden bewust afstand, zijn voorzichtig. En voor het eerst is de hoofdstraat autovrij! Wel super dat ze dat uitproberen. Het maakt het wel gezelliger.

Frank op de foto met Rosie

Rosie is het hondje van de overburen en woont bij Jan and Peter. Jan is getrouwd met Peter. Ze werkt bij C.A.R.E. en is dus een collega van Frank. Peter is ernstig ziek, en ligt sinds bijna 2 weken in het ziekenhuis. Rosie uitlaten komt er niet van. Sinds mei gaat Frank twee keer per dag naar de overbuurtjes om Rosie uit te laten.  

Terwijl Aydee en ik twee dagen op reis zijn, is Frank op de golfbaan te vinden. Dit keer met Johan, en morgenochtend met buurman Karl. Volgens Frank's eigen zeggen gaat het golfen steeds makkelijker. 

Patrick is uitgenodigd om naar de bruiloft van Manu en Teresa te komen. Manu is een kameraad die tegelijkertijd met Patrick op Lindsay Thurber Highschool zat. Alles zat mee voor een mooie trouwdag: 22 graden, zon en blauwe lucht. Super voor het bruidspaar!

Front yard renovation

Respect Me Day
Love4refugee

Yvonne's Birthday Celebration at Pine Lake

With Adriana, Aydee and Patricia

Zoek de verschillen

Gardening in the Front Yard

In Red Deer is het 17.00 uur, 18 graden en half bewolkt.

In Twello is het nu middernacht, 16 graden en half bewolkt.

De benzineprijs in Red Deer is 97.9 Ca.dollar/liter en in Nederland 1.68 euro/liter

De Westerner Days/Red Deerse Kermis gaan vanwege COVID19 niet door. Elk jaar vindt in die zelfde periode de Nijmeegse Vierdaagse plaats. Na online gecheckt the hebben blijkt ook dat evenement niet door te gaan. Er wordt vanalles georginiseerd, maar wat er ook bedacht wordt, het zal allemaal anders zijn dan de originele events.

Onze tuin: 

Na ruim elf jaar moet het gras, waar we ons groen en geel aan geergerd hebben (!), plaats maken voor nuttigere redenen. Langzaamaan verdwijnt het gras en komen struiken, planten, groentes en bakken ervoor in de plek. Of de zon nu hoog aan de hemel staat, of de regen met bakken uit de lucht komt zetten, maakt voor Frank en Patrick niets uit. De goal is om een eigen groente- en fruitteeltbedrijf te beginnen (voor eigen consumptie).

In de voortuin staan 6 verschillende soorten aardbeien; 5 verschillende bessen struiken; en verschillende planten. En dit alles groeit hoog en laag naast elkaar. Alleen de boom heeft waarschijnlijk iets meer liefde nodig (of  misschien wel iets minder).
De verhoogde plantenbak is voorzien van verschillende lagen: eerst karton op de bodem, vervolgens takjes (van onze vorig jaar gesnoeide bomen), een laag gesnipperd papier dat vertrouwde gegevens bevatte; een laag compost en vervolgens afgetopt met een echte laag gekochet potgrond. Een flinke bui regen heeft ervoor gezorgd dat het een en ander wat aangedrukt is en nu klaar is om er iets in te laten groeien.

Vanwege COVID19 is de leefsituatie nog steeds bijzonder. Frank werkt nog vanuit huis, Patrick volgt online Spaanse les en ik ga nog steeds elke dag 'gewoon' naar het werk. Patrick heeft op dit moment zijn Spaanse les via Athabasca University. Niet echt gemakkelijk. Maar wel fijn dat Aydee vloeiend spaans spreekt; ook een docent is en tijd heeft om extra uitleg te geven wanneer er vragen zijn.

Het coronavirus houdt ons allemaal bezig. In sommige winkels kun je alleen naar binnen als je een mondkap draagt; de meeste winkels hebben handsanitizer bij de ingang staan; hebben met pijlen op de grond aangegeven welke richting je moet lopen. Eenmaal in het winkelcentrum lijkt het of iedereen door elkaar loopt; in de speeltuintjes loopt iedereen door elkaar. Een enkeling valt op omdat er een mondkapje wordt gedragen. Ook op sportparken rent en springt iedereen door elkaar. Nu maar hopen dat er geen tweede golf komt, maar dat we door deze manier van handelen enigsinds immuniteit opbouwen. 

How I am feeling today?

Wow. Wat een ervaring.

I feel honored, and I am proud that I was nominated together with 47 women who are being recognized for their outstanding achievements and contributions to Central Alberta. According the Woman of Excellence website: all of the woman come from a variety of sectors and age groups, but are similar in their exceptional contributions to society.
Yesterday morning, I realized that it is possible to stay in front of the camera in the evening. And by realizing that, I was thinking about what to say in case it would happen. It didn't happen, but I still want to share my words that I wrote down. "I am happy to celebrate this special moment with Frank and Patrick; my sister by heart Aydee; my friend Kathy and her daughter Katie; and knowing that Family in Ottawa and the Netherlands are able to watch this gala too. All people that know me very well.
I immigrated in 2009 with my family direct from the Netherlands to Alberta. Not knowing that handball would be the connection to become nominated for the Woman of Excellence.
My fear at that time was: how can I ever continue what I did in the Netherlands. Meeting people, working, coaching handball, basketball of teach art-classes. Most scary How can I do this in a different language.
Thank you Frank, Patrick, Family and Friends. Thank you Frank, Patricia and Jacki for nominating me.

Patrick, thank you for encouraging me in 2009, to accept the invitation to start coaching at Lindsay Thurber. Your words at that time: "Mam, try it! you know very well how to play handball. you have played and coached handball for years. You can do it. And if you don't try, you will never get the answer".

"Thank you all for making me feel comfortable to continue what I like to do. coaching handball at Lindsay Thurber, working for the medical equipment program at the Canadian Red Cross, singing with the Hearts of Harmony chorus and with the Quartet Silver Lining.
All of this is very important for me; meeting people and bring people together. No matter you background. We all live in the same world. Let's make this world a good place to live. Together we can do this."

Vanwege de COVID19 physical distancing rule werd het event dit jaar online gehouden. Hoe noemen we dat ook alweer? "Ieder nadeel heb zijn voordeel" Dit jaar was het mogelijk voor iedereen om het gala via 'zoom' bij te wonen. Dus ook mijn familie kon bij dit event aanwezig zijn. YEAH.

Ik heb zelfs een brief van de burgemeester van Red Deer ontvangen:

En bloemen, kado's en heel veel lieve tekst messages en emails. 

Rozen van Aydee en Adriana

Bloemen van Kathy en Katie

A very special picture

En van sponsors voor dit gala:
een vetplant met een kado bon; zilveren oorknoppen; standaard met mijn naam erop; haarprodukten; een snack met olie, azijn en brood; een prachtige portret foto.

En op de vraag te antwoorden hoe ik me voel vandaag?

Heel simpel: dankbaar.

Celebrity or not?

Een nieuw blog-systeem. Geen idee wat er veranderd. We zullen het gaan zien de komende tijd. In elk geval neem ik nu de tijd om een nieuw bericht te delen. Een bericht die velen die dit blog lezen al hebben meegekregen, of omdat ik of Frank je persoonlijk een email heb gestuurd. En ook al heb je een email van ons ontvangen over onderstaand event, in dit blog deel ik iets meer over hoe een en ander is gegaan:

 

Woman of Excellence! Een gala/event waar vrouwen die een waardevolle, respectvolle kijk op de samenleving hebben worden genomineerd. Vrouwen die door hun optreden in de maatschappij een positive bijdragen leveren aan het welzijn van iedereen.
In het verleden heb ik Nora Stijner genomineerd. Deze vrouw is een enorme inspiratie voor anderen. Destijds was zij niet alleen genomineerd, maar ontving zij de award voor de Athletics categorie. En zij was dat jaar ook degene die de lifetime achievement award kreeg. Een award die aan 1 persoon wordt gegeven die dat jaar genomineerd was. Ik vond het allemaal zo geweldig om bij die avond aanwezig te zijn. Te zien hoe Nora onder de indruk was van al het gebeuren, en hoe zij dit hele gebeuren met haar familie en mij beleefde. 

Hoe anders is het wanneer je zelf benaderd wordt en gevraagd wordt of je genomineerd wilt worden voor de Woman of Excellence. Een vraag die me totaal overrompelde. Ik? Genomineerd worden? Waarom? Maar de vraag moet gesteld worden. De genomineerde moet toestemming geven voordat er een aanmelding ingestuurd mag worden. Ik heb er lang over na moeten denken. Ik zag allerlei redenen waarom ik niet aangemeld zou moeten worden. Ik, een persoon die doet zoals mijn vader me altijd heeft gezegd: "Doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg". Ik hoef niet zonodig in 'the picture'. Ik, een persoon die op school niet uitblonk in haar vakken; een persoon die haar uiterste best deed om een voldoende te scoren en hoopte dat ze een keertje de hoogste score in de klas zou krijgen. Jawel, hoge scores kwamen er. Dat waren de scores op sport, tekenen en muziek. Met eigenlijk geen andere keus ben ik destijds de opleiding Kinder- en Jeugdverzorging gaan doen. Yep, de enige in de klas die met een her-examen uiteindelijk ook geslaagd was. 

Iedereen die mij kent, of je nu familie bent die me kent vanaf mijn geboorte, of nog maar net bevriend bent geraakt: iedereen kent mijn passie voor handbal. Een sport die ik als 10 jarige heb ontdekt en sindsdien een belangrijk deel van mijn leven is geworden. Als 15 jarige begon ik te coachen, gewoon omdat ik het leuk vond. School was lastig, maar ik vond het geweldig als ik eenmaal weer bij het handbalveld was, of met handbalvrienden iets ging ondernemen. In die zelfde periode heb ik het scheidsrechters diploma behaald. Ik heb veel wedstrijden gefloten, van jong tot oud en in verchillende klasses en divisies. Ik heb alle leeftijden gecoached; en ben door de vele verhuizingen bij verschillende verenigingen terecht gekomen. Telkens was er weer de handbal rode draad die de grondlegger was voor verschillende mooie contacten; Floortje in Twello, Erik in Twello; Bep in Zwolle; Marja in Wijchen; en de teams in Mill. Als coach voor de spelregeltesten die bij het handballen hoorden heb ik ook mooie herinneringen. Wie het nog niet wist: tijdens die lessen (1979?) heb ik Frank leren kennen. Zeer zeker mooie herinnering.
  

Tijdens ons afscheidsfeest in Nederland zei een oom  (Gerard W.) tegen Frank en Patrick: "Alsjeblieft zorg goed voor Yvonne." Mijn eigen gedachtes voor ons vertrek waren voornamelijk gericht op de mogelijkheden of onmogelijkheden om een baan te krijgen en mensen te ontmoeten.  Een secretariele kantoor baan? Wow. Hoe ga je dat doen als je de taal zo beperkt spreekt? Hoe ontmoet je mensen? Zo'n spannende tijd en vooruitkijkend naar een situatie die zo onduidelijk is? Spannend? Ja, dat was het wel. Maar zeer zeker eng en eenzaam. Met wie kun je je gevoelens delen in zo'n situatie? 

Nu, terugkijkend op ons leven hier in Red Deer, kan ik zeggen dat handbal mij altijd de juiste basis heeft gegeven om te relativeren. Om stress aan te kunnen. Via het handballen heb ik me onbewust sterker gemaakt; het heeft me laten zien dat ik iets in mijn mars heb om aan anderen door te geven. Na mijn blessure in 1996 ben ik de uitdaging aan gegaan om met tekenen te starten. En vervolgens samen met Elizabeth ben ik de uitdaging aan gegaan om tekenles voor kinderen te geven. Iets wat we samen 5 jaar hebben gedaan, tot het moment dat we vertrokken naar Canada. 

En nu hier in Canada heb ik door het tekenen en handballen vele mensen leren kennen, zijn we bevriend geraakt en hebben leuke kennissen erbij gekregen. Aydee is als een zus geworden. Iemand waarmee je lief en leed kunt delen.
Ook muziek heeft zijn intrede gemaakt in mijn leven. Zingen in een barbershop koor (Hearts of Harmony) en zingen in een quartet (Silver Lining). Wow. Wie had dat in 1971, toen ik 10 jaar was, kunnen denken dat ik ooit in Canada zou wonen en genomineerd zou worden voor de Woman of Exellence. Dat ik zou werken in een eenmans kantoor voor het Rode Kruis; en al 11 jaar trainer/coach ben voor het jongensteam van Lindsay Thurber Highschool (grade 10-11-12)? Dat ik nu zonder handen, voeten en een woordenboek kan communiceren met de mensen die ik ontmoet!
Ja, ik ben trots op deze nominatie. Het interview dat ik een paar weken geleden heb ingesproken hier in huis, is nu te beluisteren op YouTube. 

  

voor meer info over het event kun je op de volgende link klikken:

https://trellis.org/all-dressed-up-7

Wil je alleen het interview beluisteren, klik dan op:

https://rddcf.ca/women-of-excellence/health-wellness/

Wow. Ik ben akkoord gegaan met de aanmelding voor dit event, niet wetende wat ervan te verwachten. Voor mij is dit event al geslaagd. Het heeft mij in vogelvlucht kijk gegeven op mijn leven tot nu toe. Volgende week zaterdag zal het event plaatsvinden. Mocht je bij dit event virtueel aanwezig willen zijn dan kan dat. Een zoom-ticket kost 25 Canadese Dollars. Vanwege het tijdsverschil met Europa zal het event voor Europa om 3 uur in de ochtend zijn (zondagochtend!)

In de afgelopen periode heb ik veel fijne reacties gehad op het feit dat ik genomineerd ben. Familie, vrienden en kennissen: dank jullie allemaal voor jullie reacties. 

Up here, in Canada

Wil je meer over Canada te weten komen, klik dan op de volgende link:

 Up here, In Canada

Just for fun. :)

Woman of Excellence 2020

Afgelopen week heb ik een email naar Familie, Vrienden en bekenden gestuurd. De email gaat over de 'Woman of Excellence 2020'. Toen ik werd gevraagd of ik genomineerd zou willen worden, heb ik de boot enigsinds wat afgehouden. Ik? Genomineerd? Voor de Woman of Excellence? Wow. Daar moest ik toch wel even over nadenken. Ik voel het als een enorme eer om genomineerd te zijn. Ik ben aangemeld door Frank, Patricia en Jackie. Patricia is de directeur van Central Alberta Sexual Assault Support Centre. Ik ben enige tijd bestuurslid geweest bij het centrum. En Jackie is de contact persoon bij Lindsay Thurber Highschool. In 2010 ben ik bij deze school gestart met het geven van handbaltraining. Inmiddels hebben alle highschools in Red Deer een jongens and meisjesteam waardoor er in de stad zelf een competitie plaats kan vinden. 
In het totaal zijn er 48 vrouwen genomineerd en verdeeld over 12 categorieen. Er zijn 2 of 3 categorieen waar 1 persoon is genomineerd. Deze personen krijgen sowieso de award in hun categorie. Ik ben genomineerd voor Health and Wellness. Er zijn 10 vrouwen genomineerd samen met mij in deze categorie. Een van deze vrouwen zal uiteindelijk de award in deze categorie krijgen.
De planning was dat op 13 juni de uitreiking van de awards zou plaatsvinden. Maar door de hele corona-situatie veranderde alles. De organisatie heeft nu bedacht dat het event doorgaat, maar dan virtual (online). Portretfoto's van alle kandidaten waren vlak voor de uitbraak van het coronavirus gemaakt. En afgelopen week hebben alle kandidaten een interview ingeleverd. Dit interview moesten we thuis opnemen. Allemaal hebben we dezelfde vragen aangeleverd gekregen, waarop we antwoord konden geven. Ik geloof dat ik mezelf wel 40 keer heb opgenomen. Ik voel me al zo fotogeniek (niet dus!), en nu moest ik dat ook nog gaan vastleggen via video-beelden!
De volgende vragen werden gesteld:
1 What is your first and last name?
2.What community do you live/work in?
3. Why do you do what you do?
4. What has kept you inspired in 2020?
5. What advice would you give to the next generation of excellent woman?
Natuurlijk is er meer informatie te vinden over het hele gebeuren. Meer info is te vinden door het klikken op de volgende link: https://rddcf.ca/women-of-excellence/ en meer gerichte informatie over de genomineerden van dit jaar kun je vinden via https://rddcf.ca/women-of-excellence/annual-women-of-excellence/
Best spannend allemaal. Meer info over het hele gebeuren zal ongetwijfeld volgen.
Over de afgelopen 11 jaar kan ik alleen maar zeggen dat ik het super gaaf vindt dat handbal hier zijn intrede heeft gemaakt. Terwijl ik bij Lindsay Thurber startte met de trainingen in 2010, was ik werkzaam bij Red Deer Child Care. Ik dacht toen dat het geen kwaad kon om ook op het werk de kinderen kennis te laten maken met handbal. De jongste persoon destijds die het super leuk vond (en ook aanleg had, moet ik zeggen) was Hunter. De kleinste persoon toendertijd met een enorme vechtlust tijdens het sporten. Die voor een lange tijd een lapje voor zijn oog moest dragen, plus ook een bril moest dragen. Een jonge die thuis voornamelijk in aanraking kwam met ijshockey.
Vorig jaar stond er ineens een jongen voor mijn neus tijdens de eerste training by Thurber. Hij vroeg mij of ik hem nog herkende. En eerlijk, ik herkende hem niet. Ineens staat er een knaap met geblondeerde haren, zonder bril en een flink stuk gegroeid voor mij. En ja hoor. Daar stond Hunter. Vol trots vertelde hij mij dat hij inmiddels al bij Team Alberta handbalt en handbal super leuk vindt. "That is all because of you, Yvonne". Dat was zo super om te horen. Hij zat vorig jaar in grade 9. Te jong om bij mij team mee te doen, maar hij mocht wel meetrainen. Nou, ik weet zeker dat menig trainer in Nederland dit jong talent in zijn/haar team zou willen hebben.
In de afgelopen drie jaar heb ik overigens 3 jongens in mijn team gehad die tijdens mijn carriere bij Red Deer Childcare naar de naschoolse opvang kwamen: Dillen, Will en Hunter. En alledrie vonden ze handbal destijds super. Hunter zou dit jaar mee mogen trainen in mijn team, maar helaas. Door het coronavirus hebben we maar een week getraind en vanaf dat moment is alles veranderd. Maar hopen dat we volgend jaar weer een competitie kunnen hebben. Het zou leuk zijn om Hunter te zien spelen tijdens een echte handbalwedstrijd.
Naast handbal bij de scholen, is er inmiddels ook een handbal groep in Red Deer van start gegaan. Hier ben ik verder niet bij betrokken. Voor mij is het schoolhandbal gebeuren een mooie manier om langzaamaan afscheid te nemen van deze, voor mij als een rode draad in mijn leven lopende, sport.

April doet ....., In Mei ......

Wie kent ze niet; de weers-spreuken. Het weer is volgens mij een van de meest besproken onderwerpen in veel conversaties. Sommige mensen gebruiken het (misschien onbewust) om van onderwerp te veranderen. Doordat ik eigenlijk wel benieuwd was naar de exacte uitspraak van: "April doet wat hij wil" kwam ik terecht bij: http://www.weeramateur.nl/spreuken.htm
Ik vond het wel leuk om die link hier te plaatsen.
Het weer in Alberta kan veranderen van het ene op het andere moment. Drie weken geleden keken we nog tegen bergen sneeuw en ijs aan. En nu? Drie weken later is alle sneeuw en ijs totaal verdwenen. Voorjaarskriebels hebben hun intrede gedaan. Ja, ook bij ons. Gisteren hebben we met ons drietjes alle ramen aan de binnen en buitenkant schoon gemaakt. Wow, het is net alsof er geen ramen inzitten! De Kerstballen hebben we twee weken geleden 'al' uit de boom in de voortuin gehaald. Tot die tijd was het echt allemaal onmogelijk.
Frank en Patrick zijn de afgelopen tijd redelijk fanatiek in de tuin aan het werken. De binnenshuis gekweekte tomatenplanten, peterselie, komkommerplanten en weet ik al wat niet meer, zijn inmiddels verhuisd naar de tuinkas. Aardappels, bonen, bieten, wortels, sla enz. zijn in de diverse groententuinen gepoot/gezaaid/gepland. Patrick heeft twee speciale bakken getimmerd waar hij zijn tuin heeft. Het enthousiasme is groot bij beiden.
Een tweede compostbak wordt vandaag getimmerd, en ook buurman Karl is gevraagd om bij te dragen aan het vullen van deze bakken. Ik denk dat het nieuwe 'normaal' er hier voor heeft gezorgd dat er tijd is om iets eerder dan gepland aan dit tuinproject te kunnen werken. 
Overigens was het afgelopen week wel eventjes spannend. Patrick kreeg te horen dat een van zijn kennissen (die hij kort geleden nog gezien had) symptomen had die met het coronavirus te maken zouden kunnen hebben.  Deze kennis is inmiddels getest en blijkt het coronavirus niet te dragen. Van het moment dat Patrick hoorde van de mogelijkheid tot besmetting heeft Patrick in zijn basement geleefd. Met alle maatregelen in acht hebben we drie dagen gescheiden geleefd in een huis. Blij dat dat kon. Handenwassen, Wegwerp handschoenen gebruiken, hand sanitizer op meerdere plekken in huis, afstand bewaren. Echt alles om er maar voor te zorgen dat het virus geen kans heeft. Het heeft ons wel heel bewust gemaakt dat Covid-19 het leven behoorlijk heeft veranderd. Vanaf morgen wordt er geleidelijk aan een nieuw normaal ontwikkeld. Wil je weten hoe het hier in Alberta allemaal gaat vanaf morgen, klik dan op de volgende link: relaunch strategy De toekomst zal bewijzen of het een juiste keuze is.

12 april, Frank's verjaardag.
Een rondje McKenzie Trail.

Extra bonenborder onder de appelboom, voor mijn art-room 

Graszoden bewaren om in de voortuin te leggen.
Onze 'slimme' buurman (nee niet Karl) heeft onze voortuin paardebloem vrij gemaakt.
Alweer een aantal jaren geleden!
Resultaat: enorm gele plekken in het gras! 

Aardappels en bonenperk bij de achter uitgang en bij de extra shed 
Gelukkig hebben we vorig jaar ook lelies gepland!

Nooit eerder vertoont; een schilderij maken met ons drietjes.
Het voorlopige resultaat zie je hieronder: 

Een schilderij die je inspiratie de vrije loop gaat gaan. 

En zo ziet het er uit als de directeur vanaf huis werkt,

zonder huidige techniek zou het een stuk lastiger zijn.
Mooi dat het zo kan.  

Patrick in zijn art-room!
Werken aan een inspirerende knikkerbaan.  

Alweer bij onze favoriete plek: McKenzie Trail. 

Deze foto is afgelopen week zaterdag genomen, 25 april.
Langzaamaan verdwijnt het ijs, en komt er plaats voor de loonies om te landen. 

Zodra deze loonies,  'Canadese' ganzen, komen is de zomer in aantocht.

Vele blije gezichten verschijnen zodra er een vlucht ganzen gespot wordt.

flock of geese

Happy Zoom-ing Birthday

Hoe vaak vier je je verjaardag op paaszondag?  Voor Frank was het dit jaar de derde keer, na 1998 en 2009. Waarschijnlijk is de volgende een beetje te ver weg, 2093. En hoe vaak is dat op je 55e vejaardag, tijdens een wereldwijde virus epidemie die veel mensen dwingt om binnen te blijven? Precies, once in a lifetime.
Na een luie ochtend en goed ontbijt met bacon and eggs and hasbrown patties hadden we skype contact met pa in Twello. En het was lekker zonnig weer dus gingen we een rondje lopen om de vijver van de McKenzie Trails, waar de van het zuiden terugkerende ganzen bevestigen dat de winter het nu echt opgeeft.

Zonnig in begin April betekent trouwens nog wel dat je een dikke jas nodig hebt.

Daarna een spelletje kaarten en een paar paaseieren kleuren met een kop warme koffie en moccataart speciaal door Yvonne gemaakt, echt lekker!

Niet te lang want we hadden met Hans en Annette afgesproken om even via FaceTime contact te hebben, natuurlijk voor de verjaardag maar ook om even bij te praten in deze speciale tijd waarin de wereld op de kop en binnenstebuiten staat.
En wie zou dan verwachten dat er intussen een virtual verjaardagsfeestje geregeld was door Yvonne en Patrick via Zoom? Een leuke verrassing om familie en vrienden even dichtbij te hebben.

Aydee, Monique en Adri, Hans en Annette, Geert-Jan, Allison, Jesse, Karl en Donna, Kathy en Barb en dezelfde pa waar we "toevallig" 'sochtends mee geskyped hadden. Later belden Angelique, Dennis en Colin, Jeff en Har nog in.

Net als op een life verjaardag met veel leuk geklets, soms door en langs elkaar heen. En door de audio-video vertraging had de Happy Birthday song een paar echo's.

Voor supper hadden we eten van The Indian Kitchen besteld, ook erg lekker.

Alles bij elkaar een speciale verjaardag, thanks a lot!

Voorjaar 2020, Wie, Wat, Waar!

De wereld draait door. Het maakt niet uit wie je bent, wat je doet, waar je woont!
Ik kijk uit ons keukenraam en met bewondering zie ik hoe de vogels hun ritueel voortzetten; zie hoe het voorjaar zich in beweging zet; ontdek knoppen aan de bomen, zie vogels hard werken om hun nestjes te bouwen  en merk op dat sneeuw  langzaam weg smelt.
Familie emailt ons over hoe de situatie in Nederland is; en ook via Whatsapp kletsen we bij. Het is overal stil op straat en in de winkels. Iedereen houdt de adem in, hoelang gaat dit alles duren? Is het waar dat elke wolk een zilveren randje heeft?
Voor mijn werk moet ik nog steeds naar het kantoor. De afgelopen twee weken zijn extreem druk geweest. Mensen hebben hulpmiddelen nodig om zich thuis te kunnen redden. In het ziekenhuis blijven is geen optie. Alles is erop gericht om het virus zo min mogelijk, tot geen kans te geven om zich te verspreiden. Op het werk heb ik de nodige aanpassingen moeten doen. We zijn open van 8:30 tot 4:30 zoals gewoonlijk, en gesloten gedurende lunch tijd. De deur is op slot, mensen moeten een afspraak maken. Om afstand te houden staan er lijnen op de grond, en is de balie verbreed. Wegwerp handschoenen, handsanitizer, schoonmaak doekjes. Alles is aanwezig om na elke klant de ruimte schoon te maken. Inmiddels snapt iedereen waarom we dit doen.

 Tape op de grond

 Dubbele balie

Op de parkeerplaats staan een handvol auto's. Normaal staat het hier vol met auto's. Omdat de fitness ruimte naast ons is gesloten, en je bij het restaurant alleen nog op bestelling af kunt halen zijn er bijna tot geen mensen te zien. 

 Uitzicht vanaf mijn werkplek

Eenmaal thuis is het tijd om te relaxen. Met ons drietjes vermaken we ons wel. Een puzzel die we kregen van een vriendin was in no time af. Voor de groententuin zijn zaden gepoot. En deze zaden komen al mooi op. Tegen de tijd dat de sneeuw weggesmolten is, kunnen  deze plantjes overgezet worden in the broeikas om vervolgens overgeplaatst te worden naar de groententuin. Op dit moment zal dat echt niet lukken. De grond is nog volledig bevroren.  

Tomaten, komkommers, peterselie

Frank werkt thuis en was druk met de financiele aanvragen voor de komende jaren. Het lijkt erop dat alle aanvragen ingezonden zijn. Voor veel bedrijven loopt het financiele jaar van 1 April tot 31 Maart. Naast zijn werk heeft Frank tijd gemaakt om de garage op te ruimen. Schroeven, spijkes, gereedschappen, alles is uitgezocht. Er is weer ruimte om de auto binnen te parkeren. 

Patrick heeft zijn yoga lessen kunnen volgen. Het lijkt allemaal mee te vallen dat lessen nu online gegeven worden. 

Kolonisten van Catan, Risk, kaartspellen enz. zijn al regelmatig gespeeld. Netflix, Youtube en TV zorgen voor nog meer mogelijkheden om te relaxen.

Morgenavond heb ik voor het eerst koor via zoom! Yep. Alle koorleden (40) hebben de mogelijkheid om in te loggen om op die manier een repetitie bij te wonen. Ben benieuwd hoe dat zal klinken, en ben benieuwd hoe dat voor Frank en Patrick zal zijn als ze hiervan op gehoorafstand getuigen van zijn. 

Corona Virus Disease - Covid 19

Wow! In een klap staat de wereld op zijn kop. Via allerlei informatiekanalen blijven we op de hoogte van het reilen en zeilen in de wereld. Telefoons en internet lijken het allemaal nog aan te kunnen. Waar zouden we zijn als we al die informatie niet zo snel konden ontvangen?

Ook hier in Alberta staat de wereld grotendeels stil. Iedereen die van huis kan werken wordt geadviseerd dat ook te doen. Scholen zijn dicht en ook alle sportfaciliteiten zijn gesloten. Kerken hebben vandaag ook besloten voorlopig geen diensten meer te hebben. 

Frank heeft gisteren (zondag) overuren gedraaid. Het lijkt erop dat hij samen met zijn management team een goede communicatie hebben. Gisteren via 'Zoom' en vandaag vanuit zijn kantoor. De meeste werknemers werken nu vanaf huis en krijgen allemaal een aantal taken, voorzover ik het begrepen heb. De Engelse lessen zijn voorlopig geschrapt. 

Patrick is inmiddels in Red Deer. De Universiteit is overgegaan op online lessen volgen. Zelfs voor yoga!  Ben benieuwd hoe ze dat gaan doen. Spaans online gaat nog lukken, maar yoga? Ook het basketballen is voorlopig geschrapt, en vrijwilligers werk bij de Boys and Girls club is voorlopig afgezegd. Om dan in je uppie in Edmonton te zitten is ook zo ongezellig.  

Bij het Rode Kruis is het advies gegeven om vanaf huis te werken, als het werk het toelaat. Ik ben op dit moment de enige die in het kantoor aanwezig is. Vanochtend leek het erop dat heupoperaties en knie-operaties gewoon doorgaan, en mensen dus ook equipment nodig hebben. Dit is inmiddels wel veranderd. Operaties zijn op de lange termijn geschoven. Gelukkig is het mogelijk om afstand te houden van de klanten, en zijn we altijd al erg voorzichtig met het ontvangen van de hulpmiddelen. Equipment komt na gebruik terug in ons gebouw en blijft daar maximaal een week. Dan wordt het opgehaald en gaat voor schoonmaak en onderhoud naar Calgary.  

Met regelmaat komen er wel telefoontjes met vragen van allerlei aard: Mijn dochter is in het buitenland, heeft symptomen en mag nu niet vliegen. Heeft het Rode Kruis in het buitenland opvang geregeld? 

Of, volgens internet geeft het Rode Kruis mondkapjes weg. Men wordt gevraagd om een donatie zenden om een mondkap te ontvangen. Dit is volkomen onwaar. Zo ziek dat mensen op deze manier de boel proberen op te lichten. 

In een helder moment hebben Frank en ik eraan gedacht om een extra voorraad medicijnen op te halen bij de apotheek. Voor ons toch iets belangrijker dan toiletpapier!

Koorrepetities zijn geannuleerd, en de competitie die op 2 Mei plaats zou vinden gaat ook niet door. 

We hebben afgelopen weekend gezellig bij Kathy in Gull Lake doorgebracht. Kathy en haar zus Barb plus Frank en ik hebben ons vermaakt met the Mexican Train: 

Een spel dat toch gauw een uur of 3 in beslag kan nemen. 

https://www.youtube.com/watch?v=0Ty6HHUxqKc