Komt een hond bij de dierenarts .......

 

......... ping ping Kassa!

 

Omdat Ryan speciaal voer eet, was Yvonne afgelopen donderdag bij de Dierenarts om de luxe brokken voor Ryan op te halen. Zegt de assistente dat Ryan's rabiës enting verlopen is, dus meteen maar even een afspraak gemaakt voor die enting. Vandaag dus om tien uur.

Zeggen ze ook nog dat het goed is om Ryan nuchter te houden omdat ze dan ook een bloedonderzoek kunnen doen die ze bij seniorenhonden altijd doen. Vorig jaar kwamen ze ook al met dat voorstel, maar we weten inmiddels dat dat een erg duur onderzoek is en we vragen ons af wie er het meeste voordeel van heeft! We hebben dit aanbod dus ook maar afgewezen.

Een X-ray (Rontgenonderzoek vorig jaar kostte een paar honderd dollar) en daaruit was niets af te lezen waarom Ryan zo af en toe wat mank loopt. Vandaag gingen we dus alleen voor de rabiës enting naar de dierenarts. Yvonne ging alleen met Ryan naar binnen, Frank kwam wat later.

De assistente van de dierenarts doet altijd het eerste onderzoek, zij checkt oren, ogen, neus, anaalklieren en vraagt de eigenaar bijna de oren van het hoofd; Kan Ryan 's nachts goed zien? Weten wij veel, wij denken van wel want een wit konijn in de sneeuw ontgaat hem niet. Heeft hij last van duizelingen, last van snurken, last van ademnood, last van dit, last van dat? Vervolgens mag je eventjes wachten en komt de dierenarts binnen. Yvonne heeft op dat moment maar effe gevraagd of Frank erbij kon komen. Er worden zoveel negatieve vragen gesteld en zoveel voorstellen gedaan om Ryan maar gezond te houden. En bij elke vraag weet je dat wanneer je op hun voorstel ingaat je een flinke dollar kwijt bent. Om een idee te geven wat het bezoek van vandaag kostte:

Rabiës, geldig voor de komende drie jaar = 94.70 dollar

Anaal klieren schoonmaken = 39.40 dollar

Ontwormingspillen = 12.18 dollar

Metacam pijnstillers = 40.40 dollar

Ons bezoekje van vandaag was maar (!) 196.02 dollar.

De dierenarts ontdekt vervolgens dat het hart van Ryan onregelmatig klinkt; in zijn linkeroog ziet ze beginnende glaucoom; in zijn oren ziet ze een beginnende ontsteking; het gebit vertoont beginnende ontstekingen en bij de heupen geeft Ryan aan dat het allemaal erg gevoelig is. Al met al een hond die erg veel mankeert. Je zou bijna denken dat onze Ryan half dood is. Maar in werkelijkheid loopt hij meestal vrolijk met ons mee. Hij slaapt veel, vindt het fijn als er iemand thuis is zodat hij lekker bij die persoon kan gaan liggen. En zelfs met die extreme kou gaat hij vrolijk naar buiten om zijn behoefte te doen.

Merry Christmas Everybody!

Hi volger van De Bauers in Canada!

In plaats van een traditionele geschreven kerstkaart in de post, sturen we je deze weblogkaart.
Nog iets minder dan 2 weken en 2012 is een herinnering voor ons. Een herinnering aan ons vierde jaar in Canada, een jaar waarin we weer veel gedaan en beleefd hebben.
We hebben twee vrijwilligers van CanadaWorldYouth een paar maanden bij ons in huis gehad, Tamara en Patrick hebben de reis van hun leven door Europa gemaakt en intussen hebben Yvonne en Frank samen een fijne tijd in en rond Red Deer gehad. Veel leuke dingen samen gedaan en daarnaast volop met hobbies bezig geweest zoals kleding maken, schilderen, houtbewerken en vrijwilligerswerk. Een van die dingen was het maken van leren medailles voor de Red Deer Native Friendship Society voor hun jaarlijkse gala. Yvonne heeft haar familie in Ottawa bezocht om bij de bruiloft van neef Peter te zijn. We hebben Dennis, Angelique en Colin op bezoek gehad en hun een stukje van ons Canadese zomerleven kunnen laten zien.
Na 2 jaar zonder succes proberen om haar nederlandse child care diploma erkend te krijgen heeft Yvonne nu een hele andere baan gevonden bij het Rode Kruis, waar ze een warm ontvangst kreeg. Frank heeft na de Leadership cursus ook een ander soort baan gekregen bij C.A.R.E., als Finance Manager.
Intussen is Patrick begonnen aan een koksopleiding aan Red Deer College waarbij hij naast een dag school vijf dagen per week in een restaurant werkt. Tamara is weer druk bij de Red Deer Child Care en daarnaast bijna klaar met 5 scrapbooks over hun Eurotrip.
En Ryan? Die blijft onze lieve knuffelvriend met altijd goede zin. Hij wordt zolangzamerhand een dagje ouder, heeft 'sochtends wat meer moeite om op gang te komen en slaapt lekker veel.
Natuurlijk blijven we het nieuws in Nederland een beetje volgen, en het is steeds fijn om af en toe een berichtje van vrienden en familie te krijgen. Dank je wel daarvoor!

Vanuit een winters Red Deer wensen we jou en iedereen die je lief is een fijn kerstfeest en gelukkig nieuwjaar toe. Let's stay in touch!
Hartelijke groeten,
Yvonne, Frank, Tamara, Patrick en Ryan

Meisje (15) springt voor trein na pesten

Regelmatig kijk lees ik een Nederlandse Krant via internet. Het was een bericht in één van die Nederlandse kranten die me zeer verdrietig maakt. Door mijn ervaring hier in Canada weet ik dat een dergelijk bericht jammergenoeg dagelijks de voorpagina van de kranten zou kunnen halen. Via het Rode Kruis heb ik een cursus gevolgd om workshops te kunnen geven aan (middelbare)scholen. Deze workshops hebben de titel "Beyond The Hurt" (letterlijk vertaald betekent dit Verder dan de pijn).
Maar niet alleen hebben we deze workshop voor de scholen. Inmiddels worden er door ons Kantoor in Red Deer ook workshops voor senioren gegeven. Want denk maar niet dat het pesten stopt na de (Middelbare) school, College of Universitaire opleiding. Helaas niet. 
Met deze workshop willen we de leerlingen/senioren laten zien wat de gevolgen van pesten (kunnen) zijn. En met die workshops hopen we te bereiken dat meer mensen hun ogen openen en zien wat er om hen heen gebeurd, hun mond openen en over het pesten durven te praten en hun oren openen om te luisteren wat er om hen heen gebeurd.

 

(Hieronder een gedicht dat ik vond via internet.)

Pesten is geen spelletje Pesten is niet fijn Bedenk eens hoe jij het zou vinden Om gepest te zijn Iedereen is anders Echt, niemand is gelijk Maar door al die verschillen Zijn wij mensen toch wel rijk De een is goed in dit Een ander is goed in dat Voeg dit en dat eens samen Ja, dan krijg je echt wat Met pesten bereik je niets Je doet een ander alleen maar pijn Stel je toch eens voor Hoe een wereld zonder pesten zou zijn!!!

Bullying is not a game Bullying is not nice Think how it would feel To be bullied Everyone is different Really, no one is the same But through all these differences We humans are quite rich One is good at this Another is good at that Add this and that together Yes, you really get something Bullying brings  you nowhere You're just another pain Just imagine How would a world be without bullying!

Een goede start in December

Op zaterdag 1 december zijn we naar de jaarlijkse potluck Christmas Party (seasonal celebration) van C.A.R.E. geweest. We zijn Frank en Yvonne. Tamara en Patrick konden er niet bij zijn omdat zij de verjaardag van little Jordan gingen vieren. Voor Patrick was dit een extra dagje vrij. Ook wel eens lekker. De CARE party was erg gezellig.  Een van de medewerksters van CARE was erg druk geweest met de voorbereiding. Zij heeft ervoor gezorgd dat er voor bijna de helft van de aanwezigen (ruim 200 vrijwilligers, studenten en medewerkers) een deurprijs was. En raad eens ............ Yep, Yvonne heeft daar een leuke prijs gewonnen. Zij kreeg een envelop met vier vrijkaartjes voor een theatervoorstelling.
Voor wie geinteresseerd is in Franks's baan: Kijk eens op http://immigrant-centre.ca/
Maandagavond, 3 december, heeft Yvonne een workshop schildern gegeven voor haar 'oud' collega's. Een aantal collega's hadden hier in het verleden al eens om gevraagd. Tijdens deze workshop heeft Yvonne de collega's het gebruik van diverse materialen (waterverf, acrylverf en verschillende kwasten) uitgelegd. De reacties van de collega's waren erg positief. Inmiddels heeft Yvonne de eerste aanvraag binnen om bij één van de programma's schilderles te komen geven. En natuurlijk heeft Yvonne daar ja op gezegd.
Woensdag 5 december hebben we Sinterklaas gevierd. Voor Tamara was het de tweede keer dat ze hierbij was, voor Al-Hasan de eerste keer. We hebben allemaal erg genoten. Al-Hasan was helemaal verrast toen hij een geweldige deken cadeau kreeg en ook nog een fleece broek. Het is jammer dat je die momenten niet echt vast kunt leggen. Voor Al-Hasan was het de eerste keer in zijn leven dat hij Sinterklaas / Kerstfeest (hier zien ze Sinterklaas als het Nederlandse Kerstfeest) heeft gevierd. Onder genot van Nederlandse Lekkernijen (die we in een surprise pakketje vanuit Nederland hebben gekregen), de gebruikelijke pesterijen  en gedichten hebben we een echt Nederlands avondje gecreerd.
Donderdag 6 december was het moment dat we met ons viertjes naar 'My Three Angels' zijn geweest. De tickets die Yvonne had gewonnen waren namelijk voor deze voorstelling. En je raad het al, ook deze avond was erg geslaagd. Wat een super week he?
Vrijdagavond 7 december hadden Yvonne en Frank een Seasonal Celebration bij het Rode kruis. Yvonne's werkgever inmiddels dus. Dit keer weer een Potluck, dus weer iets bereiden en meenemen. Dit keer hadden we een Taco dip met taco's meegenomen. Lekker en makkelijk. Er was ook gevraagd om een aparte hoed op te zetten. Nou apart waren ze hoor. Frank met een omgekeerde Kersttas met daaraan vastgelijmd een Rendier, Yvonne met een enorme Kerstsok (stocking) op haar hoofd. De winnaar zou naar huis gaan met een aardigheidje: een rode kruis deken. En wat wil het geval? Juist, Frank kreeg de deken!
Zaterdag 8 december was de klap op de vuurpijl van die week. Sinterklaas had namelijk twee kaartjes voor The FAB fourever aan Yvonne gegeven. Samen met Frank is Yvonne afgelopen zaterdag naar het theater geweest voor The Complete Beatles Experience gepresenteerd door The FAB Fourever. Onvoorstelbaar hoeveel die gasten op de Baetles Four leken en onvoorstelbaar hoe goed die gasten waren. Een onvergetelijke avond. Een lachtertje van deze avond was dat Frank en Yvonne ruim van tevoren naar de voorstelling gingen, eerst nog effe een kop koffie ergens gingen drinken en in het theater erachter kwamen dat ze de verkeerde kaartjes bij zich hadden. Want ..... ja ja, het kan niet op. Er liggen nog twee kaartjes te wachten voor een andere theater voorstelling verderop deze maand. Maar daarover een volgende keer meer.
Afgelopen maandag, 10 december, zijn Frank en Yvonne naar het Kerstfeest geweest van Yvonne's oude werkgever: Red Deer Child Care. Dit Kerstfeest was net als vorig jaar bij de Heritage Ranch, als je meer wilt lezen over deze locatie kijk dan bij http://www.heritageranch.ca/Carriage-Sleigh-Rides.page Om de een of andere reden kon Frank vorig jaar niet mee, dus extra leuk dat we een herkansing kregen voor deze avond. Eerst een ritje in de arreslee en vervolgens een heerlijke maaltijd bij de Ranch. En het wordt saai, maar het was wederom gezellig.
Patrick heeft afgelopen maandag zijn laatste college-dag van dit jaar gehad. Met een doos vol lekkernij (koekjes uit eigen College Keuken) kwam hij bij Yvonne op het werk om te trakteren. Lekker Lekker. En diezelfde dag had hij ook nog een test te doen. In no time heeft hij die test gemaakt met een geweldige score van 92%. Dat betekent, twee foutjes. Hier worden de scores overigens gegeven in procenten. 100% is foutloos. Een goede afsluiting van dit jaar.
Vanavond heeft Frank Kerstfeest met de directe collega's. Ze gaan voor een etentje naar East Side Mario's. Misschien later meer hierover.

It's good to be a Volunteer

Als vrijwilliger kom je nog eens ergens. Vanavond hadden we een Dank-je-wel-avond van de United Way. Frank is daar vrijwilliger sinds begin vorig jaar toen hij de leadership course volgde. Vanavond dus de 'Volunteer Appreciation Event'. We werden om vijf uur verwacht. Door omstandigheden, Yvonne had nog wat extra werk te doen voor het Rode Kruis, waren we iets later dan gepland op de plaats van bestemming; curling center Red Deer! Ja heus. Alle vrijwilligers kregen we een kans om kennis te maken met de in Canada zeer populaire sport: Curling. En toevallig zaten Frank en Yvonne in de teams die tegen elkaar moesten strijden. Het was een zeer leuke ervaring met deze sport met af en toe wat uitglijders!
Een van de deelnemers in Frank's team is blind, dus moest het team van Yvonne er ook aan geloven. Allemaal moesten ze een keer met de blinddoek om curlen. Voor Yvonne was het curlen met een dubbele hindernis. Haar knie liet haar vandaag weer eens een keertje in de steek.   Na veel lachen, glijden en vegen was het tijd om naar een andere ruimte te gaan; tijd om lekker te eten en te borrelen. Voor alle vrijwilligers en partners was er een leuk bedankje en voor de gelukkigen, waaronder Frank natuurlijk :), een extra prijs. En dat allemaal om de vrijwilligers te bedanken voor hun inzet in de afgelopen 12 maanden. 

Remembrance Day en verder

Remembrance day viel dit jaar op een zondag. Dat betekent voor de meeste jobs dat de dag daarna een vrije dag is. Een lang weekend dus. Natuurlijk waren we aanwezig tijdens de Remembrance Ceremonie in de Arena. Het blijft indrukwekkend om daarbij aanwezig te zijn.
Na de extra vrije maandag was is Yvonne begonnen aan haar nieuwe baan bij het Rode Kruis. Deze eerste week stond in het teken van heel veel luisteren, noteren en proberen te onthouden. Donna had een week de tijd om Yvonne in te werken. In deze zelfde week werd Yvonne ook ingezet als invalkracht voor de Child Care. Dat betekende voor die week dat ze twee ochtenden om 6 uur op mocht staan en van 6.30 tot 9.00 naar haar oude locatie mocht gaan.
Omdat Yvonne de financiele administratie gaat bijhouden bij het Rode Kruis, mocht ze afgelopen maandag naar het Rode Kruis kantoor in Calgary voor een training. Een kantoor dat wel eventjes iets groter is dan het kantoor in Red Deer!  Afgelopen dinsdag was het dan eindelijk zover dat Yvonne voor haar gevoel aan het werk kon gaan. Zonder hulp van Donna, maar met een goede back-up van Matt, Rhonda, Leigh en Lori heeft Yvonne haar tweede week bij het Rode Kruis afgesloten. De werkzaamheden bestaan uit het aannemen van telefoongesprekken, Bestellingen en boodschappen doen,  klanten te woord staan bij de balie, uitleen en registratie van de hulpmiddelen (rolstoelen, krukken, badstoelen, etc.) en verdere voorkomende administratieve handelingen. Yvonne's reactie over de eerste twee weken is dat ze een gezellige groep collega's heeft die zeer behulpzaam zijn en Yvonne helpen waar nodig.
Naast het werken bij het Rode Kruis werd ze ook deze week weer ingezet als invalkracht bij de Child Care. Het geeft een leuke afwisseling in de werkzaamheden gedurende de week.
De rest van de familie werkt zoals gewoon; Frank bij CARE, Patrick bij State and Main en aan de college, Tamara bij de Child Care. En in de vrije tijd proberen we zoveel mogelijk de Football games bij te houden. Morgen is de Grey Cup Finale. Het zal dan heel stil zijn op de wegen. Want Football hier is vergelijkbaar met de Voetbal finale in de Nederlandse competitie. En Tamara? Die is druk met haar scrapbooking. De eerste drie scrapbooks (fotoalbums) zijn af, maar er volgen er zeker nog twee.

Vandaag, zaterdag 24 November, gaan we naar the Festival of Trees. Vorige week is de Kerstman in Red Deer aangekomen en met de komst van de Kerstman begint ook dit Festival. Vorig jaar zijn we er voor de eerste keer heen geweest en dat is ons goed bevallen. Eens kijken hoe het dit jaar is.

 

Comparison today

Benzineprijs Red Deer 99.9 dollarcent

Benzineprijs Nederland 1.83 Eurocent

Dagtemperatuur Red Deer -13 (mist en zon)

Dagtemperatuur Nederland 7 graden (met regen)

Afscheid met een traan

Vandaag neemt Yvonne afscheid van de kinderen en ouders van de buitenschoolse opvang. In een brief heeft ze aan de ouders, directrice, concierge en leerkrachten van de school uitgelegd waarom ze stopt. De reacties van deze personen zijn hartverwarmend. Niemand begrijpt het systeem in Alberta. Niemand begrijpt dat een talentest boven kwalificaties mag gaan. Door de vele hartverwarmende reacties wordt het afscheid erg emotioneel.

Dit jaar is het vierde jaar dat Yvonne werkt bij Mountview Elementary School. In deze jaren heeft ze een goed contact opgebouwd met de staf van de school. Wat had Yvonne het graag anders gezien, wat had ze graag bij deze school willen blijven werken.

Gisteren werd op school aandacht besteed aan Remembrance day. Samen met de 5 jarige kindertjes die voor de middag naar de Buitenschoolse Opvang Komen (Kinderen gaan hier naar Kindergarten als ze 5 jaar zijn en gaan dan of alleen de ochtend, of alleen de middag naar school) is ze naar deze bijeenkomst in de school geweest. Wat een belevenis, bijna 600 kinderen in de gymzaal samen met leerkrachten ouders en grootouders die gezamenlijk stilstaan bij de overledenen in de oorlogen. Alle kinderen heben een poppy (klaproos) opgespeld, kinderen die zingen, kinderen die een tekst mogen voorlezen (Peace is ....), Kinderen die een gedicht oplezen, Kinderen die buiten bij de padvinders zijn en vervolgens in school een krans mogen plaatsen, Kinderen die een ereboog maken ..... Kortom, jong en oud wordt betrokken bij Remembrance Day.

En als groot contrast op deze dag was er 's avonds de Volunteer Appreciation Day voor the Red Cross. Een dank-je-wel-avond voor alle vrijwilligers. Zowel Frank als Yvonne kregen een certificaat vanwege de inzet als vrijwilliger. Voor Yvonne is dit het laatste certificaat. Zij ontving het certificaat omdat ze inmiddels ruim 3 jaar vrijwilligster was. Vanaf volgende week dinsdag is ze in dienst van de Red Cross Family in Red Deer. Tijdens de bijeenkomst werd Yvonne geintroduceerd als de nieuwe medewerkster. Het zal een enorme verandering zijn; van een dag met huppelende kinderen om zich heen naar een kantoorbaan.

Maar vandaag eerst nog de laatste rit naar Mountview Elementary School. Een rit door een dik pak sneeuw. Afgelopen avond en nacht heeft het weer flink gesneeuwd.
In alle vroegte heeft shuffle buddy Karl Tamara's auto sneeuwvrij gemaakt en heeft hij een wandelpad door de sneeuw naar de auto aangelegd. Frank heeft vervolgens de klus afgemaakt, waardoor onze oprit enigsinds begaanbaar is geworden.

Van Vrijwilliger naar Betaalde Kracht, waar hebben we dat eerder gehoord?

Yvonne gaat per Dinsdag 13 November werken bij het Rode Kruis in Red Deer. Terwijl Yvonne volop bezig was om toegelaten te worden tot de College kreeg ze een email van het Rode Kruis. Daar waren ze opzoek naar iemand die Receptioniste, Telefoniste en een helpende hand kon zijn voor het vele administratieve werk dat er verricht moet worden. Yvonne heeft de stoute schoenen aangetrokken, en een sollicitatiebrief geschreven. Eigenlijk een beetje tegen haar verwachting in werd ze uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek met Rhonda, Leigh en Lori. In elk geval een goed gebaar volgens Yvonne. Tenslotte is ze al sinds drie jaar vrijwilligster en heeft regelmatig het werk aan de frontdesk gedaan. Maar of haar Engels goed genoeg zou zijn, daar had ze haar twijfels over. Natuurlijk moesten de coordinator en directeur van de Child Care ingelicht worden, want het zou maar zo kunnen zijn dat er informatie ingewonnen moest worden. En zo is het ook gebeurd. Meteen de volgende ochtend na het gesprek werd Heidi, directeur, gebeld. Heidi vertelde later tegen Yvonne dat ze gebeld was, dat ze natuurlijk hoopt voor Yvonne dat ze aangenomen wordt, maar tegelijkertijd ziet Heidi het ook als een verlies voor de Child Care.
Vier dagen later kwam het telefoontje van het Rode Kruis dat Yvonne aangenomen kon worden, als ze dat zelf zou willen. Je begrijpt het goed, Yvonne heeft de baan geaccepteerd. In de afgelopen week heeft ze bij de school waar ze werkt en bij de ouders van de kinderen gemeld dat ze de child care gaat verlaten. Directrice, leerkrachten en concierges van de school, ouders van de BSO kinderen en de kinderen, en collega's Child Care workers reageren allemaal hetzelfde. Niemand snapt waarom iemand met Yvonne's kwaliteiten zoveel moeite moet doen om haar Nederlandse Diploma gelijk gesteld te krijgen. Net als zoveel nieuwkomers in Alberta. En dan te beseffen dat ze schreeuwen om gekwalificeerd personeel in Alberta!
Morgen begint Yvonne aan de laatste week als Alternate Supervisor voor de Child Care. Ze heeft aangeboden om als invalkracht in de ochtend te blijven werken. Dit is mogelijk omdat ze bij het Rode Kruis van 10.00 tot 16.00 uur gaat werken. Eindelijk 'normale' werktijden.

Het is wit, koud en valt als regen uit de hemel ....

Afgelopen zondag heeft Frank de kerstverlichting aan de dakgoten gemaakt. We hadden allemaal het voorgevoel dat we daar niet te lang mee moesten wachten. Want hoe maak je die verlichting aan de dakgoot als de sneeuw er eenmaal ligt. Onder toeziend oog van Hamid heeft Frank de klus geklaard. Gelukkig werkte de verlichting ook, want dat had Frank effetjes vergeten te checken voordat hij eraan begon!

  

En toen was het maandag ... Yeah!! Goed geraden. Het sneeuwt weer. In alle vroegte lag er een klein laagje sneeuw. Dat laagje sneeuw heeft inmiddels wat aanvulling gekregen. De wereld is weer wit. En hoe vreemd het ook klinkt, het lijkt zo vertrouwd. Toch zorgt het weer voor overlast. Tamara vertelde diezelfde ochtend al over de eerste flinke aanrijding. Yvonne vertelde dat de autoremmen blokkeerden en de auto gleed gewoon verder een kruising over. Het is en blijft oppassen. Voor allemaal geldt dat we dicht bij huis werken.














Ruim een jaar geleden was Frank de hele dag op pad in Alberta, op pad vanwege de verkoop van de Heftrucks en onderdelen.

Gelukkig is dat verleden tijd en werkt ook hij dicht bij huis. En Patrick heeft vandaag een vrije dag. Maandag heeft hij ook vrij van het werk, maar dan moet hij ook naar de College. Het plan om vandaag naar Stettler te rijden hebben Tamara en Patrick moeten laten glijden. Het is niet veilig genoeg om nu 'eventjes' op en neer te gaan naar Stettler. Wel jammer, want ze hadden graag effetjes met Jordan willen stoeien. Voor wie niet weet wie Jordan is; Jordan is bijna 6 jaar en komt zijn hele leventje al bij Tamara's ouders over de vloer. Gelukkig hoeven ze zich allemaal niet te vervelen. Scrapbooking neemt voorlopig nog wel tijd in beslag en ook het spelen van Football (computerspel) neemt de nodige tijd in beslag.

Het is inmiddels woensdag, af en toe sneeuwt het en de wegen zijn nog steeds behoorlijk glad. Zelfs bij ons in de straat is het oppassen geblazen. Terwijl Tamara en Yvonne in het woongedeelte zitten zien ze hoe een auto voor de deur rond tolt en bij de overburen tegen de tuin tot stilstand komt. Oepsie, maar goed dat Tamara de auto op de oprit had geparkeerd anders had de auto er wel anders uitgezien.

Uit de oude doos ..

... Eens, heel lang geleden zag je in Nederland gehaakte gordijntjes voor de ramen hangen. Gehaakt, of beter gezegd filethaakwerkjes. In die gordijntjes zag je van allerlei figuren. Ik heb ooit een gordijn gehaakt met molens erop en konijntjes. Helaas heb ik die patronen niet bewaard, maar ik zou nu toch wel weer een keer zo'n gordijn willen haken.
Mijn vraag is: Is er iemand die die patronen wel bewaard heeft en deze aan mij willen sturen? Of is er iemand die mij een patroon kan emailen. Ik zou het super vinden. Ons adres en emailadres staan op het blog vermeld. Ik ben benieuwd .......
Yvonne

A white wedding anniversary

Afgelopen donderdag was het 22 jaar geleden dat we elkaar in het stadhuis van Zwolle het ja-woord gaven. Het ja-woord om elkaar ons hele leven trouw te blijven en er voor elkaar te zijn.
In 22 jaar hebben we veel samen meegemaakt. Te veel om nu effe op ons weblog te zetten. Maar de twee grootste dingen zijn toch wel dat we een geweldige zoon hebben, waar we trots op zijn. En ook de grote stap om samen te verhuizen naar Alberta in Canada.
Een ander klimaat, waar het op 11 oktober kan sneeuwen. Speciaal voor onze trouwdag misschien? We zijn met z'n viertjes gezellig uit eten geweest bij Mongolie Grill, een Aziatisch restaurant waar je zelf een keuze kunt maken welke ingredienten je vers op een grote bakplaat klaargemaakt wilt hebben. Een beetje hetzelfde idee als in een wok restaurant. Erg leuk en gezellig.
Een dankjewel voor alle felicitaties van familie en vrienden uit Nederland.

De eerste nachtvorst

Vorige week hadden we onze eerste nachtvorst. :(
En dat betekende meteen weer ruiten krabben. De eerste keer viel de vorst nog wel mee, maar gisterenochtend en vanochtend was het meer serieus. Om kwart over zes stonden Yvonne en Tamara de ruiten van de auto's te krabben. Carpoolen? Nee, dat lukt niet. Ze moeten allebei een andere kant uit. Patrick is de slimste van ons allemaal. Gisteren heeft hij, nadat hij bezine getankt had, de auto maar in de garage geparkeerd. Overigens, de benzineprijs hier is 1.17 dollar per liter. Dat is wel even anders dan wat we lezen over de Nederlandse benzineprijs. Die staat nu toch op 1.88 euro? (Dat is zo'n 2.50 Canadese Dollars!)
Afgelopen zaterdag heeft Yvonne meegedaan aan de Alberta Art Days 2012. Vier van haar schilderijen waren tentoon gesteld. De schilderijen lagen een beetje in dezelfde stijl, vandaar deze keus.
 We zijn benieuwd wie het kasteel op de foto herkent. Er zijn wat verschillen met de originele versie. Patrick heeft tijdens één van de uitwisselingen tijdens de periode op het SSGN in Nijmegen de betreffende foto gemaakt. Yvonne heeft de foto in een andere omgeving geplaatst. 
   "Pierrot" is het volgende schilderij. Dit is Frank's favorite. "En je gaat dat schilderij niet verkopen" was Frank's reactie toen Yvonne besloot om ook dat schilderij tentoon te stellen!
  Het derde schilderij is een onderwerp dat hier in Red Deer voor veel commotie zorgt. Afgelopen zomer zijn er fietspaden aangelegd. Een deel van de straten is nu ingenomen door de fietspaden. Je snapt het al. Een deel is volledig tegen die stomme fietspaden, en een deel is groot voorstander van de fietspaden. Wat wij ervan vinden? Wij vinden het geweldig dat er eindelijk fietspaden zijn op de doorgaande wegen. Kunnen we eindelijk wat veiliger over de straat fietsen :) Het schilderij heeft de naam "Hoe sterk is de eenzame fietser ...." http://www.youtube.com/watch?v=H2tQByk6Qo0



 En dan het laatste schilderij. Dit schilderij is eigenlijk nog niet af, maar Yvonne wilde eens zien wat anderen ervan vinden. Tegen haar verwachting in kwamen er hele leuke reacties. De naam van het schilderij?  ..... The Fisherman

 

Lekkere zomerse temperaturen

De herfst mag dan al begonnen zijn, de temperatuur doet anders vermoeden. Het is hier volop zomer. In de ochtend is het behoorlijk fris, maar halverwege de dag loopt de thermometer lekker op. Vanochtend hebben we Ryan uit gelaten. Okay, het was een beetje fris voor een driekwart broek. Maar halverwege de dag zijn we blij dat we gekozen hebben voor de driekwart broek. Van zo'n 8 graden in de ochtend verandert de temperatuur naar zo'n 25 graden in de middag. Voor de komende dagen blijven de voorspelling goed.
Frank is drukdoende met de voorbereidingen voor de winter. Zo heeft hij een stopcontact aan de buitenwand naast de garagedeur gemaakt. Speciaal voor Tamara, zodat haar auto in de winter aan de kabel kan liggen. Je ziet hier in de winter bijna bij alle auto's een stekker aan de voorkant van de auto hangen. Deze stekker is noodzakelijk om de accu in de winter wat op te laden. Verder is hij begonnen aan een groenten tuintje. Deze tuin willen we voor de winter voorzien van compost. En dan maar hopen dat we in het voorjaar een groententuin kunnen hebben.
Patrick maakt lange dagen bij State and Main. Hij werkt 6 dagen per week en gaat 1 dag in de week naar school. De werkdagen zijn lang. Een werkdag van 10 uur is ons niet meer vreemd. Zoals het er nu uit ziet heeft hij binnenkort wel een extra vrije dag. Niet verkeerd, want je hebt nu eenmaal ook vrije tijd nodig.
Tamara helpt in het weekend bij haar ouders op de boerderij, want ook daar valt nog heel veel te doen voordat de winter zijn intrede doet.
En zoals al eerder geschreven heeft Yvonne de laatste tijd heel veel tijd besteed aan de diverse engelse testen. Nu is het even rustig op dat front, maar is ze drukdoende met de planningen voor het werk.
En dan is er nog onze Ryan. Hij begint wat last te krijgen van ouderdoms kwaaltjes. Maar ondanks dat blijft het onze vrolijke viervoeter.

Geslaagd voor de IELTS Test!!

Yvonne kreeg deze week de uitslag van de Engelse IELTS test: een ruime voldoende op academisch niveau, YES!!
Om naar Red Deer College te gaan voor het 2e jaar in de opleiding voor Child Care worker moest ze onder andere deze test doen. Nu gaan we op naar de volgende uitdaging, het aanvechten van de vereiste van het halen van een algemene engelse toelatingstest voor de College. Deze test is te vergelijken met een engels examen op High School. Waarom zou je twee testen moeten doen om aan te tonen dat je engels goed genoeg is? Rare jongens die Canadezen.
Maar voor nu is dit een belangrijke bevestiging dat Yvonne's engels echt goed is. We zijn trots op je!

State and Main

De vakantie is voorbij, de eerste nachtvorst hebben we inmiddels gehad en we zijn bijna terug in het ritme van all dag. Zoals we eerder vermeld hebben, zou Patrick aan de College beginnen aan zijn Cook Apprentice Program. Een vereiste daarbij is dat je werkzaam bent als kok. Voor de Europa Trip had Patrick alles keurig voor elkaar. Hij zou gaan werken bij het Bahai Centrum in Sylvan Lake. Bij terugkomst in Red Deer bleek dat er niet of nauwelijks werk was bij het centrum. Ook de culinaire uitdaging in Stettler, waarbij hij zou kunnen helpen bij een cateringservice liep op niets uit. Maar de wonderen zijn de wereld niet uit. Een week voordat Patrick daadwerkelijk naar de college zou gaan, kregen we via via te horen dat er een nieuw restaurant in Red Deer geopend zou worden. Sterker nog. Diezelfde middag zouden er sollicitaties mogelijk zijn. Afijn. Jullie snappen het al. Patrick is aangenomen en werkt inmiddels met plezier bij State and Main. Zie hiervoor ook http://www.stateandmain.ca/red-deer/ Gisteren is hij bij de college geweest. Ook daar kwam hij enthousiast van terug.
Frank heeft sinds 1 juli ook een andere job. Hij werkt nog steeds bij C.A.R.E., maar is inmiddels de finance and administration manager. De eerste maand had hij nog een dubbele baan, want voor zijn oude functie was op dat moment nog geen vervanger gevonden. Frank is erg blij met zijn nieuwe functie.
Yvonne is de afgelopen tijd druk geweest met het afleggen van diverse examens. Allereerst moest ze naar de College om een toelatingstest te doen. Drie weken had ze zich daarvoor verdiept in de materie van de kinderopvang, maar eenmaal bij de college bleek dus dat het niet om een child care test ging (zoals vermeld in de brief die ze kreeg) maar om een engelse grammar test. Dat is wel even iets anders. Resultaat: niet voldoende om toegelaten te worden :(
Nog voordat ze de uitslag had van de College Test moest ze ook naar Calgary voor de IELTS (International English Language Testing School). Voor deze test had ze zich redelijk goed voorbereid. Wat daarvan de uitslag is, weten we nog niet. We duimen maar dat het allemaal uiteindelijk goed zal komen. En als ze beide testen haalt, dan wordt ze toegelaten in het tweede jaar van de opleiding Early Learning Child Care aan de College. Omdat ze heeft besloten om (nogmaals) het diploma voor kinder en jeugdverzorging te halen, is ze dus ook gevraagd om als Alternate Supervisor te werken. Inmiddels heeft Yvonne de leiding over het grootste Buitenschoolse Opvang Programma van de Red Deer Child Care (80 kinderen).

De vakantie zit er weer op

Zoals aan Tamara beloofd hebben we Dennis, Angelique en Colin niet eerder mee naar de Rairdan Farm genomen. De boerderij van Tamara's ouders. Vorige week zondag was het dan eindelijk zover en zijn we met twee auto's naar Stettler gereden. Ook Hasan was met ons mee. Iedereen heeft een onvergetelijke dag gehad. Scheuren op diverse karretjes, meehelpen op het land, koeien drijven en lekker eten. Het was allemaal super.
Maandag moesten Frank en Yvonne weer werken, dus was er minder tijd om dingen te ondernemen met elkaar. Zoals we al vaker hebben geschreven betekent het meestal dat wanneer je hier niet werkt, je ook niets verdient. Twee weken vakantie is daarbij het maximum wat we kunnen opnemen.
Afgelopen donderdag zijn De Bruintjes weer terug gevlogen naar Nederland. We hebben een gezellige tijd gehad met elkaar. Tamara en Patrick hebben hun ruimte weer in de basement weer in gebruik genomen. Samen hebben we weer het ritme te pakken om met ons viertjes te wonen.
De schoolvakantie zit er op. Vandaag hebben we nog een extra dag vrij, Labour Day, maar morgen moeten we er weer aan geloven. Tijdens de vakantie werd Yvonne gebeld door haar Coordinator met de vraag of Yvonne Alternate Supervisor wilde worden. We moeten erbij vertellen dat Yvonne voor de vakantie had aangegeven aan de Coordinator en Director dat ze terug wil gaan naar school om de nodige papieren (opnieuw) te gaan halen. Het telefoontje was waarschijnlijk het gevolg van dat gesprek. Inmiddels heeft Yvonne de papieren ondertekent en morgen begint ze aan de nieuwe uitdaging. Ook Tamara gaat weer werken bij de Child Care. Zij is de Head Supervisor bij een andere locatie. Maar wie weet komen we ooit samen te werken in eenzelfde Programma. Allebei moeten ze er morgen weer vroeg uit. Om 6 uur loopt de wekker af!

Zoveel leuks te melden

De tweede week met Dennis, Angelique en Colin is nog niet eens om, maar we hebben ook zoveel gedaan. Hierdoor hebben we weer veel leuks te melden. Het leukste voor ons is natuurlijk dat Tamara en Patrick weer terug zijn in Alberta. Gisterenavond om 8 uur Alberta tijd zijn ze geland. Samen met De Bruintjes hebben we gezien hoe het vliegtuig landde, hoe Tamara en Patrick door de galerij renden en hoe ze door de deur kwamen gewandeld. Tranen van blijdschap bij iedereen, groot en klein. Op het blog van Tamara en Patrick zal hierover nog wel het een en ander geschreven worden.
Angelique, Dennis en Colin vertelden ons dat hun buurtjes uit Deventer ook in de 'buurt' zouden zijn. Deze buurtjes zouden van 21 tot en met 23 augustus in Banff zijn. Het zou best leuk zijn als ze een kop koffie samen zouden kunnen drinken. Nou, dat is ook gebeurd.
Maandagochtend zijn we redelijk vroeg vertrokken voor een driedaagse vakantie. Via Rocky Mountain House en Nordegg zijn we naar Golden in BC gereden. Een vreselijk lange dag in de auto, maar zo de moeite waard. Als we nog maar net in Nordegg zijn, rollen Dennis' ogen er bijna uit, en slaat zijn hart een aantal keren over. Die enorme berg, onvoorstelbaar. Als we hem vertellen dat we nog maar aan de voet van staan, zegt hij: "dus je wilt me vertellen dat mijn hart straks helemaal stopt?" Niet alleen Dennis kijkt zijn ogen uit, ook Colin en Angelique vallen van de ene verbazing in de andere. Het is af en toe best overweldigend.
Vanuit Red Deer haddden we de hotelovernachtingen al geboekt voor een overnachting in Golden en in Banff dus daar hoefden we ons geen zorgen meer over te maken.  Na een goede nachtrust zijn we natuurlijk weer op tijd uit de veren. Een maandje geleden waren we met ons tweetjes ook in Golden. Toen kwamen we per toeval uit bij een klein cafeetje waar we hebben ontbeten. Het leek ons wel leuk om daar ook met De Bruintjes naar toe te gaan. Nou, dat was een groot succes. Het cafeetje ziet er aan de buitenkant eerlijk gezegd niet uit. Reden temeer om 'even' naar binnen te gaan. En eenmaal binnen raak je niet uitgekeken. De ene spreuk aan de wand laat je nog harder lachen dan de andere spreuk. Dennis heeft er zoveel ideeen opgedaan, dat hij de komende maanden minder tijd gaat krijgen voor het vissen. In het stadje bezoeken we ook de houten brug die alleen toegankelijk is voor wandelaars. Het lijkt wel wat op de Wakefield Brug vlakbij Neef Peter in Quebec.














Een collega van Frank (Avery die tevens een eigen reisbureautje heeft) vertelde over Boo. Boo is een grizzly beer die in een opvangcentrum zit in Golden. Wij zijn bij dit centrum geweest en zijn heel veel te weten gekomen over Boo. Het was geweldig om een grizzly beer van zo dichtbij te kunnen bekijken.














Natuurlijk zijn we ook bij de Takkakaw Falls geweest. Colin, die 6 jaar geleden samen met Frank bij ons in Wijchen op de bank zat te kijken naar ' de ongelooflijke reis' moest natuurlijk ook zien waar die opnames gemaakt zouden kunnen zijn. Wat is het dan fijn om een fototoestel te hebben zonder rolletjes! Na deze ongelooflijke reis ervaring zijn we doorgereden naar Lake Louise. Een toeristische trekpleister in de Rockies, maar waar je als toerist (en ook als niet toerist) wel naartoe wilt.
We vergeten helemaal te vermelden dat we Ryan ook mee hebben genomen. Het is onvoorstelbaar hoeveel aandacht ons hondje de afgelopen drie dagen heeft gehad. Jong en oud, dik en dun, groot en klein, valide en minder valide. Zoveel verschillende mensen wilden onze Ryan wel eventjes knuffelen. En als we dan vertellen dat hij 8 jaar oud is, vallen ze bijna omver van verbazing. Vaak herhalen ze ons dan nog even: "Eight Months?" Ha, ha.
 
Vanaf Lake Louise is het niet ver meer naar onze slaapplek in Banff. Voor de heren in de auto wel het moment om eventjes bij te tanken van alweer een indrukwekkende dag. In Banff vinden we vlot ons onderkomen voor de komende nacht. Niet wetende dat we die nacht in 'hangmatten' zouden slapen. Geradbraakt worden de volwassenen de volgende ochtend wakker. Colin niet. Die slaapt volgens ons overal. De Bruintjes hebben inmiddels ook contact gehad met de Deventerse Buurtjes en hebben om 12 uur afgesproken bij de tourist information. Met z'n allen (8 volwassenen en 6 kinderen) houden we lange tijd het voetpad in beslag. Vervolgens verplaatsen we ons naar het parkje vlakbij de brug en river waar we nog lange tijd kletsen. Gezellige mensen.


 














Na deze ontmoeting gaan alle families hun eigen weg verder. Wij gaan met ons vijven richting waterval en hotel. Laten we nou tijdens die wandeling in een filmset terecht komen! Helaas voor ons, we worden er snel weer uitgeknipt. Na een lange dag in Banff wordt het nu dan echt tijd om naar Calgary Airport te rijden. We laten de Rockies achter ons.
En dan .......... nog eventjes en we zien Patrick en Tamara ................

de eerste week met Dennis, Angelique en Colin

Een weekje geleden waren we in Calgary om Angelique, Dennis en Colin op te halen. Nu is er al een week voorbij, hebben we flink bij kunnen kletsen en hebben we al veel gezien en beleefd. Maar dat zullen jullie ook al wel gelezen hebben via het blog van Angelique en Dennis.
Toen we vorige week de Bruintjes op zijn gaan halen zagen we op de snelweg iets grappigs. Frank's opmerking daarbij was: "Yvonne, ik zei je toch dat zo'n grote camper voor problemen zou zorgen!"



Zondag zijn we, samen met Hamid, in Sylvan Lake geweest waar Frank en Colin in het meer hebben gezwommen, en zijn we bij Shake the Lake geweest. Dit is een muziekfestival waar tegelijkertijd ook veel vermaak is voor kinderen.
Maandag zijn Frank en Dennis op pad gegaan voor een visvergunning voor Dennis. Nu is Dennis op papier een permanent resident van Alberta met adres 134 Maxwell Ave. Met deze vergunning mag hij de komende vijf jaar vissen en jagen in Alberta!

Ik ben samen met Angelique en Colin naar de Discovery Canyon gegaan waar Colin lekker met een grote zwembad van een natuurlijke glijbaan kon glijden. De glijbaan waar ik twee jaar geleden uitgleed en mijn pink brak!



Dinsdag hadden we minder geluk met het weer. In de ochtend begon het te regenen en zo bleef het de hele dag. In plaats van erop uit gaan, zijn we thuis gebleven en hebben ons vermaakt met diverse spelletjes. Om vijf uur zijn Frank en ik samen met Colin gaan zwemmen in het Dawe Centrum terwijl Dennis en Angelique zich vermaken in de Parkland Mall (een klein winkelcentrum).


Woensdag was het weer een lekker zomerse dag. Frank moest eerst in de ochtend naar Hamid. Hamid is gisteren geopereerd en kan wel een opbeurend bezoekje gebruiken. Ondertussen rijd ik met Angelique, Dennis en Colin naar de Sylvan Star Cheese Farm. Daar kopen we voor onze begrippen echte kaas. We rijden door naar Bentley. Een gehuchtje dat je toch gezien moet hebben als je hier bent. Vervolgens rijden we naar Gull Lake waar Frank even later ook komt. Colin en Frank besluiten samen in het meer te gaan zwemmen. Het contrast is groot. Angelique en Dennis staan aan de kant met de dikke fleece trui aan!
Na nog even op de klimtoestellen spelen, rijden we (nu in twee auto's) naar The Wooden Shoe. Daar laten we ons de lunch lekker smaken: Broodjes Kroket. Wie had dat gedacht. Ja ja, die kun je hier dus ook kopen. Maar eerlijk is eerlijk. In Nederland smaken ze beter. Nou ja, je kunt ook niet alles hebben. Na deze heerlijke lunch rijden we verder naar the Lacombe Corn Maze. We vermaken ons prima daar. Omdat we om zes uur bij Donna en Karl verwacht worden voor een barbecue rijden we even na vijf uur weer huiswaards. Net als de hele dag is ook de BBQ bij onze buurtjes erg geslaagd.
Donderdag lassen we een rustig dagje in. Frank en Dennis gaan kijken bij de Dickson's Dam en gooien daar natuurlijk een hengeltje uit. Ik laat Angelique en Colin wat meer van Red Deer zien. We laten Ryan uit bij de Bower Pond, waar Colin tijd heeft om te spelen op de klimrekken. En we gaan naar het Collicut Centrum waar Colin met verbazing kijkt naar de kleine kinderen die ijshockeyen. Tja, dat gaat hier gewoon door! In de avond zitten we rond de vuurpot, genieten van het kijken naar de vele sterren en natuurlijk van de s'mores. De vuurpot die vandaag overigens is verhuisd van de ene kant van de tuin naar de andere. "Vele handen maken licht werk" (Thank you Frank!)
We besluiten om vrijdag naar de West Edmonton Mall te gaan. Via Lacombe en Ponoka rijden we in bijna twee uur naar de Mall. De Bruintjes kijken hun ogen uit. Er is ook zoveel te zien en te doen. Als toetje van de dag vermaken Frank, Dennis, Angelique en Colin zich bij de glowing in the dark golf.
Inmiddels is het zaterdag. En voor de eerste keer hebben Dennis en Angelique lekker lang geslapen. Helemaal Toppie.





De Bruintjes in Canada

Na bijna zes maanden wachten zijn ze bij ons, de Bruintjes uit Deventer. Vanmiddag kwamen Angelique, Dennis en Colin met de KLM aan in Calgary, na een lange maar goede rechtstreekse vlucht. We stonden al ruim een uur op het vliegveld te wachten voordat we eindelijk de KL677 bij uitgang D42 zagen aankomen.

Na een stevige omhelzing liepen we richting parkeerplaats en kwamen daarbij langs de Tim Hortons koffie corner. Hier konden we natuurlijk niet voorbij zonder de eerste donut voor Colin te kopen. "Man die was lekker!".
Het leek ons wel leuk om als eerste attractie even naar de Bass Pro Shop te gaan in het Iron Mills winkelcentrum. Met een enorm assortiment aan buitensportartikelen was dit voor Dennis een Walhalla.

Het even werd alles bij elkaar ruim anderhalf uur, en daarna zijn we naar huis gereden. Colin heeft onderweg nog lekker liggen slapen, en Dennis en Angelique konden amper wakker blijven. Aangekomen in Red Deer werden ze enthousiast verwelkomd door Ryan, die ze echt leek te herkennen. Als eerste Canadese maaltijd hebben we een broodjes hamburger en ananas van de barbeque gegeten. Na het eten zijn we samen Ryan uit gaan laten waarbij Colin een bal meenam om op een van de sportveldjes lekker een balletje te trappen. Oh ja, we hadden anti-muggencreme mee willen nemen..
Als laatste attractie van de dag lekker op de bank hangen met een blikje limonade, kop thee en warme chocomelk. Om half negen ging het licht uit voor alledrie na een hele lange dag.
Wordt vervolgd met nog een hoop leuke dingen die we samen de komende weken gaan doen.
Als je wilt kun je het reisverslag van Dennis en Angelique volgen op http://debruintjesnaarcanada.blogspot.ca/

Westerner Days 2012

Terwijl in en rond Nijmegen de vierdaagse volop in gang was, werd er ook hier volop feest gevierd. Vorige week woensdag was de start van de Westerner Days met de parade. Vanuit C.A.R.E. was hard gewerkt om op tijd de truck klaar te hebben. Veel vrijwilligers hebben, onder leiding van Frank, geholpen om de truck te versieren, met als thema "Crossing Barriers, Bridging Cultures". Op de dag zelf waren er ook de vrijwilligers die gehuld in kleding van hun eigen land meeliepen. Met dit geheel hebben ze de eerste prijs in de categorie behaald, en de tweede prijs overall. Yvonne mocht met de kinderen van het werk gaan kijken naar de parade. Met zo'n honderd kinderen, gehuld in een groen shirtje van de Child Care, hebben ze langs de route gezeten. Het was echt de moeite waard.

Tijdens de Westerner Days is er veel te doen in Red Deer. Natuurlijk is er de uitgebreide Kermis, zijn er de Chuckwagon Races, worden er heel veel demonstraties gegeven op het terrein, is er een indoor markt, is er een speciale ruimte waar de jongere kinderen zich kunnen vermaken, en zijn er tussen woensdag en zonder op heel veel plaatsen gratis ontbijt mogelijkheden.

Zaterdag heeft Yvonne geholpen als vrijwilligster bij het Rode Kruis. Dit jaar werd door de organisatie van de Westerner een donatie gedaan aan vijf organisaties. Het Rode Kruis was één van die vijf. Het enige dat het Rode Kruis moest doen, was 3 x 5 vrijwilligers zien te vinden die zouden willen helpen tijdens de zaterdag van de Westerner. Als beloning ontving Yvonne twee entree-kaartjes voor de Westerner, twee parkeer kaartjes en twee kaartjes die toegang gaven tot de Chuckwagon races. Een leuke attentie. Hierdoor konden we samen 's avonds gaan kijken naar de chuckwagon races. Best grappig om een keer gezien te hebben.

Golden, British Columbia

De aanhoudende warmte van de afgelopen dagen was te verleidelijk om in het weekend thuis te blijven zitten. Dus ... zaterdagochtend snel de auto ingepakt om te gaan kamperen. Vlak voor ons vertrek hebben we nog snel gecheckt wat de weersverwachtingen hier en daar waren. Het beloofde niet veel goeds. We besloten de gok te wagen en naar Golden in BC te rijden. Nog snel googlen voor kampeermogelijkheden en we konden vertrekken. Ryan mocht natuurlijk met ons mee.
Via de snelweg naar Calgary, Canmore en Banff om vervolgens de Bow Valley Parkway te rijden tot Lake Louise. Een prachtige route die we nog niet eerder hadden gereden !
Na deze prachtige route was het nog zo'n 120 km voordat we aankwamen in Golden. Bij de tourist informatie konden we de laatste plek reserveren bij Kinbasket Lake Resort. Omdat Yvonne de adapter van de fotocamera in Ottawa heeft laten liggen, moesten we de oude camera meenemen die met 'gewone' batterijen zou moeten werken. Maar helaas, de camera weigerde zijn dienst. Dus hebben we geen foto's kunnen nemen van deze camping. Als je wat meer wilt zien van de camping klik dan op: http://www.kinbasketlakeresort.com/beach--docks.html
We hebben tot laat in de nacht bij ons kampvuur gezeten, uitkijkend over het meer waarbij we genoten van de stilte in de natuur. Nou ja, de stilte werd af en toe onderbroken door de goederen treinen. Inmiddels beginnen we te wennen aan de treinen die met regelmaat het signaal afgeven dat ze in de buurt zijn! Helaas komen die treinen ook 's nachts langs!
Toen we vanochtend wakker werden (zelfs Ryan heeft lekker lang geslapen in de tent) was de zon nog verscholen achter de laaghangende bewolking. Toch hebben we eerst lekker ontbeten en daarna pas de tent en verdere kampeerspullen in de wagen opgeborgen. Klaar voor vertrek naar de Takakkaw Falls. Deze waterval blijkt de op twee na hoogste (officieel gemeten) waterval in Canada te zijn. De betekenis van Takkakkaw is 'het is prachtig' ("it is magnificent"). Het was inderdaad prachtig. We hebben nu een idee waar de ongelooflijke reis gemaakt zou kunnen zijn!

http://www.youtube.com/watch?v=Wf3AkEt-Q7s Na een uitgebreid bezoek aan de waterval rijden we rustigjes aan weer terug naar Red Deer. Dit keer rijden we via Nordegg en Rockie Mounten House weer terug. Hoe dichter we bij Red Deer kwamen, hoe slechter het weer werd. En op het moment dat we dit stukje op ons blog plaatsen val de regen met bakken uit de lucht. Het is maar goed dat we er lekker even tussenuit zijn gegaan. Klaar voor een nieuwe week werken.  De Takakkaw Falls Yep, dat hoort er ook bij! Het water komt met een enorme kracht onder ons langs. Ryan durft het toch aan, zo dicht bij de rivier.

Lang weekend in Ottawa

Het muzikale bruidspaar in aantocht

Afgelopen week was Yvonne in Ottawa om aanwezig te zijn bij de trouwdag van Peter Andree en Chris Hamilton. Peter is de zoon van Yvonne's 'Tante' Truus. Vrijdag, 29 juni, vertrok Yvonne vanaf Calgary Airport en vier uur later landde ze in Ottawa waar Truus en Loek aanwezig waren om Yvonne op te halen. De trouwdag was zaterdag op de overdekte brug in Wakefield, 50 meter vanaf Peter's en Chris' huis. Een heel klein plaatsje (gehuchtje) in Quebec op 26 km van Ottawa. Zie http://www.outaouais-travelguide.com/Les-Collines-de-Outaouais/Wakefield-covered-bridge/
Tussen de huwelijksvoltrekking en het feest was er tijd om in de rivier te zwemmen of wat rond te lopen in het 'centrum' van Wakefield.

 Na de Huwelijksvoltrekking

 

Neef Frank springt van de brug

Tijdens Canada Day was Yvonne in Wakefield. Na de parade ter ere van de 145e verjaardag van Canada was er voor familie en een aantal vrienden een BBQ bij Peter en Chris thuis.
Yvonne zou 's maandags in de avond weer terug vliegen naar Canada. Die dag is ze samen met Truus gezellig naar het Centrum van Ottawa geweest om het wisselen van de wacht bij de parlementsgebouwen te zien, en om nog wat tijd met Peter door te brengen die speciaal daarvoor naar Ottawa kwam. Na een lunch met Peter koos Yvonne ervoor om via China Town en Little Italy terug te lopen naar het appartement van Truus en Loek. Het was prettig om weer eens samen met familie te zijn. Helaas hebbenwe hier niet zoveel vrije dagen ter beschikking, waardoor het niet mogelijk was om langer in Ottawa te blijven.

 

Turtle Awards 21 juni 2012

Er waren 18 Awards

 

 Eindelijk dan wat mee uitleg over de Turtle Awards, en hoe Yvonne daarbij verzeild is geraakt.
De Turtle Awards zijn erg belangrijk voor de aboriginals (de oorspronkelijke bewoners). De Turtle Awards zijn een waardevolle manier om mensen te erkennen voor hun inspanningen, hen aan te moedigen om hun harde werk voort te zetten en om anderen te laten weten dat er veel kan worden bereikt.  Volgens zeggen zijn Aboriginals erg bescheiden, ze zijn enthousiast en bij de uitreiking van de awards is de trots op hun gezichten zien als ze de prijs krijgen. Zoals vermeld in ons vorige verslag is Frank via de Leadership Course in contact gekomen met Mandy. Zij vertelde dat ze 250 medaillons zou moeten maken, een tijdrovende klus. Frank bedacht dat Yvonne via haar werk bij de buitenschoolse opvang misschien wel een handje zou kunnen helpen. Eén telefoontje naar Yvonne, navraag bij Lindsey, de Head Supervisor, en nog even overleg met Karla, de alt-supervisor, leverde een okay op. In twee weken tijd lukte het om samen met de kinderen de 250 medaillons te schilderen. De medaillons zijn gemaakt van gedroogde hert en beverhuid. Omdat de huid hard en droog was, moest de huid eerst zo'n 24 uur geweekt worden in de badtub. Gelukkig hebben we een badtub die we niet dagelijks gebruiken zodat het weken geen probleem opleverde. Daarna konden de cirkels geknipt worden en als laatste werd er een gat in geponst. Iets waar Frank zijn hulp bij moest verlenen omdat het gewoon te zwaar werk was. Nadat de cirkels weer hard en droog waren, was het tijd voor de kinderen van de buitenschoolse opvang om in de aangegeven kleuren op de juiste plek te schilderen.  Gelukkig had Mandy tijd om de medaillons bij de buitenschoolse opvang op te komen halen. Ze legde uit aan de kinderen waar de medaillons voor gebruikt zouden worden en wat de kleuren betekenen. De kinderen vonden het een hele eer om de medaillons te maken.
Op de avond zelf, waarvoor we twee vrijkaartjes kregen, zagen we waar ze de medaillons voor gebruikten. Alle gasten kregen een medaillon.

het medaillon



Aboriginal Dansgroep

Frank's Graduation

Eind 2011 werd aan Frank gevraagd of hij de Leadership Course wilde volgen. We hebben hierover al eerder in ons blog geschreven en jullie weten dus dat Frank inderdaad van de gelegenheid gebruik heeft gemaakt en aan de cursus is begonnen. Na ruim een half jaar intensief werken aan deze cursus was zaterdag, 9 juni de diploma uitreiking. Een diploma die zeer goed staat aangeschreven.
Dat Frank deze cursus kon volgen heeft hij te danken aan Halima, directrice van CAIWA (Central Alberta Immigrant Women's Association). Zij heeft funding losgekregen bij de Canadese overheid voor gratis opleiding van geselecteerde immigranten op het gebied van management en leadership.

Het diploma

De sponsor

Naast 10 cursusdagen heeft Frank ook veel tijd besteed aan een aantal projecten. In teamverband heeft hij een onderzoek gedaan onder non-profit organisaties naar de mogelijkheden om hen gebruik te laten maken van de gezamenlijke expertise van intussen bijna 200 alumni van de Leadership Course, om de verschillende uitdagingen aan te gaan. Denk hierbij aan fundraising, marketing, personeelsbeleid en administratie. Veel non-profit organisaties hebben onvoldoende expertise en mankracht om deze dingen zelf goed op te zetten, en zeker niet het budget om hiervoor commerciele consultants in te huren.

Daarnaast is hij een paar dagen klasse-assistent geweest bij verschillende ESL groepen binnen CARE, en is hij intussen vrijwilliger bij Unted Way om aanvragen voor funding van non-profit organisaties to evalueren. Kijk op http://www.unitedway.ca/ voor meer info over deze organisatie.

En het laatste project hebben Yvonne en Frank min of meer samen gedaan, bij de Red Deer Native Friendship Society. Deze organisatie voor Aboriginals organiseert ieder jaar op 21 juni de Turtle Awards Ceremony, waar we dit jaar bij hebben geholpen. Hier zullen we later meer over schrijven.

Vitalize 2012

Eén van de vergaderpunten tijdens een branch council vergadering van het Rode Kruis was Vitalize 2012 conference in Calgary. Sandy, de voorzitster, opperde dat het echt iets zou zijn voor Yvonne. Uh, wat? Een conference, in Calgary, voor drie dagen? Yvonne had geen idee wat het was. Wat bleek. Frank was naar Vitalize 2011 in Edmonton geweest en wist Yvonne bij te praten. Uiteindelijk heeft ze zich aangemeld, niet wetende dat er door het Provinciale kantoor van het Rode Kruis in Edmonton beslist wie van de vrijwilligers uiteindelijk zouden mogen gaan. Twee weken geleden kwam de bevestiging dat Yvonne daadwerkelijk zou gaan. Het hield wel in dat ze twee dagen vrij zou moeten vragen bij de Child Care. Maar ook daar werd direct aangegeven dat ze kon gaan. Zelfs toen kon Yvonne nog niet vermoeden hoe hoog Vitalize aangeschreven staat bij de non-profit organisaties organisaties die samenwerken met heel veel vrijwilligers. Van te voren moest ze aangeven welke 6 sessies ze wilde bijwonen. In de brochure stond een goede uitleg van de verschillende sessies:



1 Creating Safe Environments and Preventing Violence (RespectED)

2 How to make your organization more accessible

3 Apathy is boring - how to engage youth in your work

4 Diversity - Creating a welcoming community for immigrants

5 Bully proogin your volunteer experience for life!

6 Set your GPS for success (hypnose sessie)

Toch met enige lood in de schoenen stapte Yvonne donderdagmiddag bij Lori (medewerkster bij het Rode Kruis Red Deer) in de auto om naar Calgary te gaan. Nog niet geheel wetende wat haar allemaal te wachten stond. Maar wat was het geweldig. Vanuit heel Canada waren mensen aanwezig die zich inzetten als vrijwilligers  of werkzaam zijn voor Non-profit organisaties.

Alle sessies waren geweldig. Tja, het was natuurlijk allemaal in het engels. Maar na ruim drie jaar is Yvonne's engels dusdanig dat het volgen van deze sessies geen problemen opleverde. Ook het verblijf in het Delta hotel, vlakbij het Telus complex (waar de conferentie werd gehouden) was geweldig. De openingsceremonie en sluitingsceromonie waren geweldig, de maaltijden waren super en als laatste, maar niet geheel onbelangrijk was het om nieuwe contacten te leggen.

Eén ding is zeker. Vitalize 2012 is een eye opener voor Yvonne geweest. Yvonne heeft het Rode Kruis bedankt voor de geweldige eer dat zij is uitgekozen om naar Vitalize 2012 te gaan. Het heeft haar meer gebracht dan ze ooit had kunnen bedenken.



We made it to the Top!

Wat zou je doen als je de keuze had tussen vrijwilligerswerk op zaterdag tijdens het Children's Festival en een tweedaagse trip naar Banff met je collega's plus partners? Yvonne had deze keuze. Al snel was duidelijk dat we met de tweedaagse trip mee zouden gaan. Afgelopen zaterdag was het zover. Om half negen vertrok de bus. Snel Karla en John opgehaald (Karla is Yvonne's direkte collega) en vervolgens doorgereden naar het vertrekpunt. Met twee volle bussen zijn we naar Banff gereden. In Banff was het hotel, The Inn of Banff, al gereserveerd maar we konden pas tegen vier uur naar de kamers. Voor ons geen probleem. We wisten al wel dat we niet twee dagen lang door de hoofdstraat wilden slenteren, en dat we de wandeling naar de waterval en het geweldige hotel al konden dromen. Nee, in plaats daarvan kozen we ervoor om wat meer over de historie van Banff te weten te komen. Onder leiding van drie gidsen ging de vier persoons tellende groep op pad. Het bleek de eerste culturele wandeling van het seizoen te zijn. Eén van de gidsen was totaal nieuw, "één van hen dit deze rondleiding al acht jaar en de 'rot-in-het-vak' was Pam. Zij was al ruim 15 jaar gids in Banff. Via hen zijn we heel wat meer te weten gekomen over dit kleine toeristische plekje in Alberta. Banff, met een inwonerstal van 8.500! We weten nu waar het eerste huis van Banff is te vinden, waar het eerste kerkje is, wie de meest prominente personen waren en waarom er zoveel kleine schuurtjes vlak bij de White Museum staan. We zullen het hier allemaal niet verklappen. Het is leuk om het met eigen ogen te komen bekijken!

Het eerste huis

De eerste kerk

Zondag hebben we eerst redelijk uitgeslapen (voor onze begrippen dan). De bussen zouden om 14.30 uur weer terug rijden naar Red Deer. Het weer was goed en we hadden tijd genoeg om naar de top van de Sulphur Mountain te klimmen. We zijn al vaker op deze top geweest, maar elke keer zijn we daar met de Gondola naar toe gegaan. Eerlijk is eerlijk, voor Yvonne viel het niet mee. Regelmatig moest Frank stoppen omdat Yvonne snakkend naar adem een pauze in moest lassen. Vanaf het begin liep het pad omhoog. Niet één keer dat het pad ook maar horizontaal liep. Gelukkig voor ons regende het tussen de flinke zonnestralen door. Deze regendruppels en het water dat we hadden meegenomen zorgden voor voldoende afkoeling. Hoe dichter we bij de top kwamen, des te kouder dat het werd. En toen we na twee uur klimmen op de top bezweet aankwamen was het zo koud, dat we blij waren met onze regenjassen. En het klinkt ongelooflijk, maar op die top begon het te sneeuwen. Gelukkig konden we, tegen betaling, met de gondola weer mee naar beneden. In acht minuten stonden we weer bij het begin van onze tour!

Halverwege Sulphur Mountain 

Yeah! We made it to the Top. 

Eerlijk is eerlijk, we zijn blij dat we de keuze hebben gemaakt om mee te gaan met dit personeelsuitje.