......... wel of geen contract voor Dennis?

Frank's speech tijdens de CARE Christmas Party, November 30. Zo'n tweehonderd studenten, medewerkers, vrijwilligers en hun families waren aanwezig. En zoals jullie uit ons vorige bericht konden lezen waren ook Dennis en Antoinette bij de party aanwezig.

Inmiddels kunnen we schrijven dat Dennis nog diezelfde week zijn contract heeft getekend bij Eagles Builders in Blackfalds/Ponoka. Het zou niet fair geweest zijn ten opzichte van hun familie, vrienden en kennissen als we dat eerder gemeld hadden. Je weet maar nooit wie er allemaal ons blog lezen. Trouwens leuk om de reacties te lezen van Jolande en Har in ons vorige bericht. Hieronder een foto die we gemaakt hebben op de vrijdag dat Tamara een Canadese Maaltijd voor Dennis en Antoinette had gemaakt. 

Patrick ontbreekt op deze foto omdat hij bij Cilantro and Chives zijn verplichten had. Hij hoeft niet bang te zijn dat hij zijn aantal verplichte uren voor de College niet haald. Hij werkt zo'n 5 tot 6 dagen per week van 10 uur in de ochtend tot 10 uur in de avond (soms zelfs langer). Daarbij rijdt hij ook in totaal minimaal anderhalf uur per dag van en naar zijn werk afhankelijk van de weersomstandigheden. Naast zijn werk blijft er daardoor niet veel tijd over voor andere dingen. 

En toen was het 5 december. Een dag die velen niet snel meer zullen vergeten. Niet vanwege Sinterklaas in Nederland, maar wel vanwege het overlijden van Nelson Mandela. Eén van zijn uitspraken heeft een diepe indruk op ons gemaakt: :

Vrijdag de 13e was een bijzondere dag in Red Deer. Zoals eerder beschreven bestaat Red Deer dit jaar 100 jaar. In het afgelopen jaar is daar op verschillende manieren bij stil gestaan. De laatste festiviteit was Ice and Fire. Bezoekers werden ontvangen met een heerlijke cake, hot-chocolate met marshmallows en houtvuurpits om je bij op te warmen. 

Nieuw voor ons was het maken van de Canada Hard Rock Candy; giet warme maple siroop in een berg sneeuw, roer er met een houten stok doorheen en je hebt je eigen Hard Rock Candy. Mmmmmmm.

In de tuin bij het Gemeentehuis stonden Ice-Sculptures opgesteld. En ook de verlichting in en om de tuin was weer prachtig dit jaar. 

Een dag later waren we aanwezig bij de Festival of Lights. Dit festival werd georganiseerd door C.A.R.E. in samenwerking met de Golden Circle. Laatstgenoemde is een organisatie die zich inzet voor Senior's maar ook jongeren zijn van harte welkom. Tijdens dit festival werd stilgestaan bij de diverse festiviteiten in de wereld, o.a. Hanukkah (Joods); St.Lucia's Day (Sweden); Diwali (India); Eid (Irak); Kerst in the Oekraine en natuurlijk Kerst in Canada.

India

Mexico 

 Irak

Op zondag 15 december is Yvonne naar een Kerstconcert geweest. Optredens van drie verschillende koren die ter afsluiting gezamenlijk optraden. De opbrengsten van dit concert werden gedoneerd aan de kledingbank in Red Deer. Een organisatie die net als de voedselbank zeer noodzakelijk is.

De koren die deelnamen waren een Acapella Mannenkoor, een Acapella Vrouwenkoor en het koor van Lindsey Thurber Comprehensive Highschool. 

Naast het 'drukke' leven van werken bij C.A.R.E. heeft Frank weer plezier gevonden in het squashen. Sinds een paar maanden squasht hij weer regelmatig. Eén van de squashers, Johan Steenwijk,  nodigde alle squashmaten uit om bij hem thuis een Squash Christmas Potluck te houden. Yvonne had er niet veel zin in "omdat ze er niemand zou kennen"!!!! Wat blijkt bij binnenkomst ........ De zoon van Johan bleek één van de spelers van het LTCHS handbalteam te zijn. Met andere woorden, Yvonne was zijn coach in 2012!! En vervolgens komt Yvonne ook in contact met twee docenten van de school waar Patrick en Tamara elkaar hebben ontmoet. En ja, die twee docenten kennen Patrick en Tamara dus ook. Kortom, Red Deer is zo groot nog niet.

Afgelopen zaterdag zijn we bij C.A.I.W.A. geweest (Central Alberta International Woman Association). Frank was daar uitgenodigd om als E.D. van C.A.R.E. een praatje te houden over vriendschap. Het leuke is dat wij Halima, de E.D. van C.A.I.W.A., al kennen sinds de eerste week dat we hier in Red Deer wonen. Haar zoon Shamarki en Patrick speelden samen in het LTCHS basketbal team. 

Halima links op de foto

Gastspreker Frank

Tijdens de C.A.I.W.A. Christmas Potluck konden de kinderen volop lol maken tijdens de speciale kinderactiviteiten. Hier tijdens het Parachuten spel.

Inmiddels is het maandag en zijn Frank, Yvonne en Patrick vrij. Tamara werkt de komende twee weken met enige regelmaat in de sportwinkel. Patrick werkt vanaf Tweede Kerstdag weer. Eindelijk even tijd voor Patrick om iets anders te doen dan werken. 

En zoals de weersvoorspellingen nu zijn zal het Yvonne en Frank lukken om wat kilometertjes te wandelen en te genieten van het winterse landschap. Tja, dromen over een witte Kerst is hier niet nodig...........

Het zal je maar gebeuren ...

Stel je eens voor. Je woont in Nederland; je trouwt; er worden kinderen geboren; je begint een eigen zaak. Na 7 jaar hard werken blijkt dat het niet eenvoudig is om in tijd van economische recessie een eigen bedrijf draaiende te houden. Je kijkt naar mogelijkheden binnen en buiten Nederland.
En dan opeens is er een bedrijf in Canada dat mogelijkheden zou kunnen bieden. Je solliciteert en wordt uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek. Een gesprek bij een bedrijf tussen Blackfalds en Ponoka in Alberta, Canada. Namen waar je in je hele leven nog nooit van hebt gehoord, laat staan dat je ze op de wereldkaart kunt vinden. Maar goed. Je hebt gesolliciteerd en bedenkt dat dat wel eens een mogelijkheid zou kunnen zijn om een grote stap in het leven van jouw en je gezin te gaan zetten. Je overweegt de voor- en nadelen en besluit om de uitdaging aan te gaan. Je legt contact met een Emigratie-bureau en via dat bureau krijg je het adres van Nederlanders die je zijn voorgegaan. Via dat bureau kregen Dennis en Antoinette ons adres. Zaterdag, 30 November, hebben we elkaar hier in Red Deer voor de eerste keer ontmoet. We hadden ze al de link van ons blog toegestuurd zodat ze alvast een beetje op de hoogte waren van onze start hier in Red Deer. Tijdens hun bezoek aan ons adres die zaterdag, nodigde Tamara ze uit voor een echt Canadese maaltijd. We spraken af dat we ze vrijdagavond (gisterenavond dus) weer bij ons zouden ontmoeten en natuurlijk waren we erg benieuwd naar hun verhaal. En dat het een verhaal is, dat zullen we hier proberen weer te geven.
Op het moment dat Dennis en Antoinette zaterdag de 30e op Calgary Airport aankwamen, lag er al een flink pak sneeuw in Alberta. Gelukkig hadden ze zich al goed verdiept in de winterse situatie, want ze hadden een stevige, sterke vierwiel aangedreven auto gehuurd vanuit Nederland. Ook de kachel in deze auto functioneerde goed, wat zeer zeker noodzakelijk zou blijken te zijn! Zaterdag's zijn ze dus bij ons geweest om vervolgens de rest van de week bezig te zijn met het sollicitatiegesprek, kijken naar huizen, gesprekken bij diverse scholen waar de kinderen mogelijk naar toe zouden kunnen gaan (de kinderen zijn 3,5 en 8 jaar oud) en natuurlijk een indruk proberen te krijgen van de omgeving. Je moet natuurlijk wel weten waar je aan toe bent als er een contract uit zou voortkomen.
Nou, om het verhaal enigsinds kort te houden: Dennis en Antoinette waren op weg naar het bedrijf, want Dennis zou die dag een sollicitatiegesprek hebben. Voor zo'n situatie neem je natuurlijk ruim de tijd zodat je op tijd verschijnt. Maar dat het hier ook anders kan lopen blijkt wel uit het volgende. Allereerst zijn de wegen hier bijna onherkenbaar geworden vanwege de enorme hoeveelheid sneeuw op de wegen en in de bermen. Als dit je eerste keer is dat je door die contrijen rijdt, dan heb je er ook geen idee van of je nu over een asfaltweg rijdt of over een grintweg. Dat zie je in de zomer wel, maar in de winter lijken alle wegen op elkaar. Afijn, het was dus op een van die grintwegen dat er midden op de weg een dusdanige sneeuwhoop lag, dat je er niet meer omheen kon. De enige oplossing was om terug te rijden, dus keren op de weg. Dat ging allemaal goed! Totdat er een klein autootje hen tegemoet kwam rijden. Dennis ging netjes iets naar rechts! Maar dat ietsje bleek net ietsje teveel. Hij belandde met de auto in de greppel. En dan zie je ineens dat je ergens bent aangekomen waar in de directe omgeving geen mens te vinden is. Er zit niets anders op dan lopen naar het eerste huis dat zo'n 500 meter verderop staat. Bedenk daarbij wel dat het afgelopen week -25 graden of kouder was! Gehuld in een paars/roze muts, blauw gebreidde sjaal en wanten (allemaal geleend van Antoinette) ging Dennis deze uitdaging aan. Gelukkig was er iemand aanwezig in het huis, alleen deze persoon had geen mogelijkheden om hem uit de greppel te halen. Er zat niets anders op dan de mogelijk toekomstige baas te bellen! Gelukkig voor Dennis en Antoinette was er binnen een uur hulp! En raaad eens wie hen kwam helpen? De baas zelf, waar Dennis het sollicitatiegesprek mee zou gaan hebben. Wel een vreemde gewaarwording voor een eerste kennismaking! En oh ja, Antoinette zat al die tijd in een half hellende auto te wachten op hulp. Zo zie je maar hoe belangrijk het is dat de verwarming van de auto het doet en dat er voldoende benzine in de auto zit!
Zoals geschreven hebben we ze gisterenavond bij ons thuis weer gesproken. Eén ding is zeker. Een betere periode om een indruk te krijgen van Alberta hadden ze zich niet kunnen bedenken; allereerst de sneeuwstorm die van zondagavond tot maandagnacht over Central Alberta raasde en dan vervolgens de temperatuur die van -25 verder daalde naar -38 graden waarbij de gevoelstemperatuur nog eens 7 graden lager lag. Dat zijn extreme omstandigheden die je alleen maar kunt begrijpen als je ze een keer ervaren hebt. We wachten nu af wat er verder gaat gebeuren. Zouden ze de uitdaging aangaan en zou Dennis het contract tekenen?

Nog meer Ottawa trip reisverslag

Zaterdagmiddag kon Frank ook wat meer van de stad bekijken. Net om de hoek bij het hotel was het Poutine Fest. Poutine is een favorite fast food meal, vergelijkbaar met een bak patat in Nederland. Het verschil is dat Poutine pas Poutine is als er kaasbrokken en jus op de friet ligt. We hebben een aantal deskundigen gehoord hoe lekker Poutine is. Maar nee, wij hebben die uitdaging laten liggen.

In plaats van een uur wachten in de rij zijn we naar het Parlements Gebouw gegaan. En wat een geluk dit keer; Omdat het weekend is wordt er niet gewerkt in de bibliotheek. Daarom mag je nu wel foto's maken van de bieb. Wees eerlijk, het is mooi he?

Na een zomers middagje Ottawa wordt het tijd om de koffers op te halen bij het hotel en naar het vliegveld te gaan. In plaats van een luxe taxirit nemen we een ritje in een overvolle bus. We bereiden ons voor op de terugreis naar Red Deer. Inmiddels weten we dat we daar met hele andere weersomstandigheden te maken zullen krijgen. De vliegtijd is dit keer korter waardoor we vervroegd landen op een besneeuwde landingsbaan in Calgary. Al snel besluiten we dat we nog een nacht in een hotel in Calgary zullen verblijven. Voor de snelweg geldt een negatief reisadvies plus is er een wegsleepverbod voor de snelweg (dit houdt in dat wanneer je in de berm beland geen hulp zult krijgen). Er is veel sneeuw gevallen waardoor de (snel)wegen onbegaanbaar zijn geworden. Vanuit Red Deer waren we al op de hoogte gesteld door Patrick en Tamara. Patrick was zaterdag ook niet naar zijn werk in Ponoka gegaan, te riskant.

Maar de volgende ochtend zijn de berichten iets beter, de zon schijnt waardoor de wereld er een stuk helderder uitziet. We besluiten om terug te rijden naar Red Deer. In iets meer dan anderhalf uur rijden we dan eindelijk de zwaar besneeuwde Maxwell Avenue in. De temperatuur is op dat moment -18.

Vanochtend lezen we in de krant dat er in deze maand (jawel, we zijn net halverwege de maand) al 55 centimeter sneeuw is gevallen :(

VISION 2020 - National Settlement Conference in Ottawa

In zijn nieuwe functie als Executive Director voor Central Alberta Refugee Effort ontving Frank een uitnodiging voor een Conference in Ottawa. Later bleek dat er aansluitend nog een conference plaats zou vinden. Samen met Yvonne is Frank naar Ottawa gegaan. Vanwege Remembrance Day besluiten we om November 11 in Ottawa te zijn om de Ceremonie mee te maken.
Met enige vertraging vertrok het vliegtuig vanuit een besneeuwd Calgary naar Ottawa. Een vier-en-een-half-uur durende vlucht.

Het vliegtuig wordt hier winterklaar gemaakt!

In Ottawa worden we bij het vliegveld afgehaald door Peter Andree, Yvonne's neef. Voor de eerste nachten verblijven we ook bij Peter en Chris. Maandag, November 11, zijn we samen met Loek Andree (Yvonne's oom) en Peter aanwezig bij de Ceremonie. Een erg bijzondere ervaring om samen met 10.000 mensen daar aanwezig te zijn en te ervaren hoe het is als het 2 minuten totaal stil is!



Na de ceremonie zijn we naar Truus en Loek Andree geweest (Tante en oom van Yvonne). Dit is overigens de enige familie van ons beiden hier in Canada. Super dat ze allemaal tijd voor ons hebben gemaakt zodat we elkaar konden ontmoeten.

Terwijl Frank de Conferenties bijwoont neemt Yvonne de tijd om meer te zien van de stad. Voor de stappentellers onder ons: Yvonne heeft in 6 dagen tijd gemiddeld 14192 stappen gelopen in 6 dagen!

De stad is (als het niet regent) een geweldige mooie stad om doorheen te lopen. Er valt heel veel te zien en te ontdekken. Op één van de dagen is ze voor een rondleiding in de parlements gebouwen geweest.

En verbazingwekkend, je mocht zoveel foto's maken als je zou willen met uitzondering van de bibliotheek. En dat is nou net het mooiste om te bezichtigen in het hele gebouw. Dus .... als je een keer in Ottawa bent, ga dan mee met de rondleiding en bekijk de bibliotheek. Oh ja, de tour is gratis!

 

Tijdens ons verblijf in Ottawa krijgt Frank een email van het Rode Kruis in Red Deer; ze zoeken vrijwilligers die kunnen helpen. Voor wie het niet weet, Frank is een vrijwilliger bij het Rode Kruis. Vanwege de Tyfoon in de Filippijnen komen er veel telefoontjes en bezoekers naar/in het kantoor. En zoals in de email werd gezegd was de hulp extra nodig omdat Yvonne een week met vakantie is!

Er vanuit gaande dat het ook in het Rode Kruis kantoor in Ottawa druk zal zijn besluit Yvonne om naar het kantoor te gaan met het doel om te assisteren indien nodig. Op het moment dat Yvonne daar was, konden ze de drukte nog aan. In plaats van assisteren kreeg Yvonne een rondleiding door het 8 etage tellende kantoor gebouw. Ietsje groter dan het kantoor in Red Deer dat eigenlijk alleen maar een beganegrond heeft! Red deer heeft 7 man personeel, Ottawa 130!

En terwijl Frank naar de tweede Conferentie gaat, wordt Yvonne afgehaald door Frank Andree (Yvonne's neef) die ook in Ottawa woont. Eenmaal bij Frank thuis wordt het extra gezellig want ook Chantal en Cedric zijn thuis.

Ook op zaterdagochtend heeft Frank nog een bijeenkomst, maar 's middags heeft ook hij dan eindelijk wat extra tijd om even door Ottawa te lopen voordat het vliegtuig weer terugvliegt naar een besneeuwd Calgary, Alberta.



Something to think about

Aanstaande maandag is het 11 November, Remembrance Day! We nemen aan dat iedereen weet wat Remembrance Day is. In ons blog hebben we hier elke keer in November over geschreven; De 11e van de 11e om 11am! Iedereen zal die dag een Red Poppy dragen; een rode papaver.
Wat wij niet wisten was dat elke school in Canada verplicht is om in de school een Herdenkings Ceremonie te houden. Deze Ceremonie moet dan gehouden worden op de schooldag die het dichts bij (maar tevens voor) 11 november ligt. De ceremonies zijn gisteren gehouden omdat vandaag alle scholen dicht zijn. Op alle scholen is de Ceremonie om 10.30 uur in de ochtend met de 2 minuten stilte om 11 uur.
De planning voor Frank en Yvonne is om aanstaande maandag de Ceremonie in Ottawa bij te wonen, samen met Peter (Yvonne's neef). Frank heeft volgende week een conferenrence in Ottawa voor zijn werk. Met een dag extra vakantie opnemen en voor Yvonne vier extra dagen, levert dat een week vakantie in Ottawa op. En yep, dat is tevens de stad waar Yvonne's familie woont. (wordt vervolgt)

ABN Amro

Hoe kun je een Nederlandse bankrekening opzeggen als je in Canada woont?
Patrick weet er alles van. Vanochtend belde hij om half negen Alberta tijd naar de ABN Amro in Nederland. In duidelijk Nederlands hoorden we aan de andere kant van de lijn een vrouwelijke stem zeggen: Goedenmiddag, ABN Amro, waarmee kan ik u van dienst zijn?
Patrick zei tegen haar dat hij zijn privé-rekening op wilde zeggen. Zoals volgens het protocol waarschijnlijk hoort te gaan was de volgende vraag van de medewerkster: Wat is uw voornaam meneer Bauer? En de volgende vraag was: Wat is uw adres meneer Bauer?  En uw Postcode en woonplaats? Wat is uw geboortedatum?
Vervolgens wordt Patrick in een pauze stand gezet omdat de medewerkster even moest overleggen of het opzeggen van de bankrekening mogelijk was. Ze kwam terug met het volgende antwoord: "Heeft u een geldig identiteitbewijs of een Nederlands Rijbewijs. Het opzeggen van een bankrekening kan namelijk alleen met een geldig Identiteit bewijs." Patrick zei dat hij een geldig Nederlands paspoort heeft. "Dat is goed" zei de medewerkster. Met dit bewijs kunt u naar uw dichtsbijzijnde ABN Amro vestiging gaan en kunt u uw bankrekening opzeggen!
Dan vraag je je af of ze bij het opsommen van de vragen in zo'n protocol ook hebben geleerd om te luisteren! Als ze namelijk geluisterd had, had ze gehoord en kunnen weten dat er niet een ABN Amro vestiging in de buurt is. Patrick's antwoord was: "Nou dan zal ik eerst een vliegtuig moeten boeken!"
We hebben natuurlijk niet gezien of er enig schaamrood te bespeuren was, maar na enig stuntelen en een tijdje in de wachtstand hebben gewacht werd Patrick doorverbonden met de vestiging in Wijchen (daar waar destijds de bankrekening is geopend). De medewerkster bij dit filiaal was ondertussen al op de hoogte gesteld door de eerste medewerkster waarvoor Patrick's belde. Na enig heen en weer gevraag werd afgesproken dat de medewerkster in Wijchen een speciaal formulier naar Patrick zal sturen. Na het invullen van de nodige gegevens kan Patrick het formulier retourneren en zal de bankrekening opgezegd worden.
Het zou een stuk gemakkelijker zijn als dit gewoon online kon, maar helaas!

SNEEUW !!!!

De Appelboom gezien vanuit ons slaapkamerraam

 

In 1 dag tijd maar liefst 7 inches (bijna 20 cm) sneeuw op de railing

Angel in the snow!

En voor de derde keer wordt onze oprit schoon geveegd.

-13

De sneeuw ligt er nog en op dit moment is het -13 graden. Het is nog vroeg; kwart voor negen en we gaan ervanuit dat het wel weer een warme dag zal worden.

Om terug te komen op ons vorige bericht:
de schuur van onze achterburen is zaterdagmiddag rond drie uur al afgebrand.  Alleen Ryan was rond die tijd thuis. Toch vreemd dat we er helemaal niets van gemerkt hebben. Je zou toch minstens denken dat je er iets van zou moeten ruiken! Vanwege de spanning of de vlammen over zouden slaan naar de omliggende huizen en garages moesten buren evacueren! Die arme Ryan. Die kon geen kant uit en niemand wist dat hij alleen thuis was. Het bordje dat we jaren geleden hebben gekregen van Ma Putman komt nu wel erg van pas. Niemand zal begrijpen wat er geschreven staat maar hopenlijk snapt iedereen dat er een hond binnen is. (Op het bordje staat; Hier waak ik! Betreden op eigen risico!) Gisteren hebben we niet de tijd genomen om te gaan kijken (dat doe je toch niet!) maar vandaag dus wel. Oepsie, dat was wel heel erg dicht bij ons gereedschapschuurtje! De achterkant van de twee schuren van onze naaste buren hebben duidelijk brandschade opgelopen. En die schuurtjes staan 1 meter van ons gereedschapschuurtje!

Hi Guys! It snowed :)

Dat was de note die Tamara voor ons heeft geschreven vanochtend. Tamara traint op zondagochtend met een hardloop groep en die training begint om half negen!
Al ruim een week was er sneeuw voorspeld. Sinds een paar weken hadden we al nachtvorst, maar gelukkig liep te temperatuur elke dag flink op zodat we 's middags zonder jas over straat konden.
Nu sneeuwt het dus. De regen van vannacht is overgegaan in lichte sneeuw. Maar hopen dat het nog niet de blijvende sneeuw is. De temperatuur op dit moment is 0 graden.
De tuin is inmiddels zo goed als winterklaar. We moeten alleen de banken nog onder het terras opbergen. De Halloween decoratie is klaar en we hadden eigenlijk gehoopt dat de Kerstverlichting ook al aan de dakrand zou hangen, maar dat is niet meer gelukt.

Spinneweb gemaakt door Yvonne en Patrick

 

Oranje Piet in het donker gemaakt door Yvonne

 

De eerste sneeuw vorig jaar viel op onze trouwdag, 11 Oktober.
De Benzineprijs was toen 1.17 dollar. De prijs voor benzine is vandaag 1.10 dollar.

Vorig jaar hadden we nog een mannelijke burgemeester; Morris Flewwelling, 70 jaar.
Sinds afgelopen week hebben we een vrouwelijke burgemeester; Tara Veer, 35 jaar.

(Zij is gekozen door de burgers uit vijf kandidaten.)

Cilantro and Chives Restaurant in Ponoka is afgelopen vrijdag als 'Rookie Business of the Year' in Lacombe uitgeroepen. Oh ja, voor wie het niet weet. Dat is het restaurant waar Patrick werkt.

Bij het Rode Kruis hadden we een Oranje Potluck; collega Matt is tijdelijk overgeplaatst naar een andere locatie. Zijn favoriete kleur is oranje en vandaar een oranje potluck; pompoenen-soep, Indiase wortel dessert, linzen salade, jus d'orange, taco chips, wortels in het zuur en een orange cheese cake.

 

Kloinkt!!! Terwijl ik zo zit te typen zegt Frank opeens dat er een ziekenwagen bij ons in het achterpad staat met daarachter nog een auto. En als we goed kijken zien we dat een schuur bij de achterburen volledig is uitgebrand. We hebben er vannacht niets van gemerkt! Dat is een heel vreemd gevoel.

The Innisfail Legion Pipe Band

Een bezoekje aan Donna, onze buurvrouw, vanwege haar Mary Kay business kreeg onverwachts een bijzondere wending. Wie al een keer kennis heeft gemaakt met Donna weet dat er van eventjes buurten geen sprake is. Yvonne ging 'eventjes' naar Donna om e.e.a. te betalen voor de Mary Kay producten. En ja hoor. Van het een kwam het ander. Donna vertelde dat Karl en zij 's avonds eigenlijk een Pub-night hadden. Geen idee wat dit voor hun in zou houden. Maar al snel kwam daar het antwoord op. Ze zouden naar Innisfail gaan voor een avond bij the Innisfail Legion Pipe Band. Maar Donna had zo het gevoel dat Karl misschien niet wou gaan omdat hij al druk genoeg was de afgelopen dagen. Voordat Yvonne het in de gaten had zei ze dat ze wel iemand wist die het super leuk zou vinden om te gaan. Die iemand is Frank. Opeens zag je bij Donna de knop omgaan en zei ze dat het in een keer een hele ander licht op de zaak had gebracht. Binnen 10 minuten was het bekeken en afgesproken dat we met ons viertjes binnen een uur zouden vertrekken. Op dat moment wist Frank nog van niets, maar dat zou geen probleem zijn. Met nog voldoende tijd te gaan werd ook Frank ingelicht. En ja hoor, hij vond het super.

De Innisfail Pipe Band gaat volgend jaar naar Schotland om aldaar op te treden. Zie de volgende link voor meer informatie.

http://www.innisfailprovince.ca/article/20120320/INN0302/303209969/-1/inn/piping-group-salutes-scotland-with-tune

Door middel van een silent auction tijdens de avond werd geprobeerd om geld bij elkaar te krijgen om een deel van de reis te kunnen betalen. Zoals het er nu uit ziet gaan er 29 leden mee naar Schotland! (Tel uit wat de kosten zouden kunnen zijn.)  Voor wie niet weet wat een silent auction is volgt hier de uitleg: Tijdens de avond zijn er verschillende artikelen uitgestald; whiskey glazen en flessen (met inhoud); op maat gemaakte kilt; een rondvlucht in een sport vliegtuig; tickets voor een theater voorstelling met dinner; Schilderijen; Klokken; Gevulde manden; etc. Kortom er waren 83 artikelen waar je op kon bieden. Iedereen die komt krijgt een nummer. Het nummer gebruik je als je een bod wilt doen op een artikel. Je schrijft dan je nummer (in plaats van je naam) op de lijst en vermeld hoeveel je wilt bieden. Elke volgende bieder moet dan 5 dollar of meer bieden. Aan het eind van de avond wordt bekend gemaakt wie welk artikel gewonnen heeft. Zowel Frank als Yvonne hebben een aantal keren een bod uitgebracht. Het leuke is dat ze zonder het te weten van elkaar op hetzelfde artikel hebben geboden. Aan het eind van de avond bleek dat Frank de winnaar van dit kado was; de theaterbon met dinner. Naast de silent auction werd er volop opgetreden. Zie onderstaande foto's:

The Professionals (uit Calgary)

The Innisfail jeugd

De voltallige Pipe Band

De Dancing Girls

 

En nogmaals de voltallige groep

 

En voor wie ze een keer wil horen: klik op de volgende link
http://www.youtube.com/watch?v=vQmHbg-RDok

23 jaar getrouwd

Vandaag is het 23 jaar geleden dat we in het stadhuis van Zwolle zijn getrouwd. In die tijd hebben we veel samen meegemaakt en intussen zelfs in een ander deel van de wereld terecht gekomen. En 1 ding is nog steeds hetzelfde, onze liefde voor elkaar.

Fundraising for the Kidney and Breast Cancer Foundations

Zo dat is even een hele mond vol, zo'n blog titel. Tijdens onze vakantie in Saskatchewan heeft Tamara de 5 Kilometer gerend voor de Nierstichting. In een eerder blog hebben we hierover geschreven. Tamara heeft 1250 dollar bij elkaar gerend voor dit goede doel.
Voor wie niet helemaal weet waarom Tamara aan deze fundraise heeft meegedaan: Tamara weet sinds april van dit jaar dat zij een Polycystic kidney disease (PKD) heeft. Zonder al teveel in medische terminologie verwikkeld te raken, PKD is een aandoening waarbij cysten zich ontwikkelen in de nieren. Deze cysten zijn goedaardig. Volgens de arts is een operatie geen optie. Het volgen van een gezonde levensstijl wel. Dit houdt in dat Tamara sinds 12 april een dieet volgt en is begonnen met hardlopen.
Inmiddels heeft ze al een aantal wedstrijden gerend en is begonnen met de voorbereiding van de10 kilometer.
Afgelopen zondag heeft Tamara samen met Frank meegedaan aan de CIBC Run for the Cure. Alweer een fundraiser maar dit keer voor de borstkanker organisatie. Beiden hebben meegelopen met de mix-groep van Central Alberta Refugee Effort en de Central Alberta Immigrant Women's Association. Deelnemers hadden de keus om 5 kilometer te rennen of te wandelen. Tamara en Frank hebben gekozen voor het hardlopen. Belangrijker dan de eindtijd was de deelname en de fun:

 
 

Vakantie in Saskatchewan

Voor onze vakantie zijn we naar Saskatchewan geweest. Eén van de provincies van Canada. Reden genoeg om zelf te gaan ervaren hoe het in Saskatchewan is en niet alleen af te gaan op commentaar van Albertans! We hebben voor deze twee weken een camper gehuurd. De bedoeling was een kleine 2-4 persoons camper, maar helaas er was alleen een 6-8 persoons camper beschikbaar! Och, alles went. We halen de camper op en rijden er eerst mee terug naar Red Deer om alles in te pakken. Toch handiger dan eerst de auto inpakken, alles overpakken en dan pas op pad te gaan. Nu hadden we alle tijd om te bekijken wat we mee wilden nemen. Ook Ryan hebben we meegenomen. Die wordt inmiddels zo oud, dat hij bijna de hele dag wel kan slapen. Door met ons mee te gaan komt hij ook nog eens ergens anders. De eerste week heeft hij volgens ons wel last gehad van wagenziekte. Maar de laatste week had ook Ryan het goed naar zijn zin.
We hebben in totaal 2740 kilometer gereden, hebben op 10 verschillende campings overnacht, 3 keer getankt, we zijn door 25 plaatsen gereden, hebben elke avond hij de vuurpit kunnen zitten, hebben in totaal een half uurtje regen gehad, hadden een dagelijkse temperatuur tussen de 25 en 30 graden én we hebben meer dan 350 foto's gemaakt.
Saskatchewan! Allereerst al een struikelblok om de naam in één keer zonder te haperen uit te spreken. Probeer maar eens 5 keer Saskatchewan te zeggen achter elkaar. En als je dan ook nog eens in Saskatoon Saskatchewan komt, lukt het al helemaal niet meer.
Terwijl we daar zo door het landschap rijden vragen we ons af hoeveel mensen er in Saskatchewan wonen. Je ziet bijna geen huizen, bijna geen auto's en bijna geen mensen. Wat je er wel ziet zijn sprinkhanen. Onvoorstelbaar veel. We hebben ze maar niet geteld.
We hebben de antwoorden op onze vragen wel gevonden. In Saskatchewan, dat nog groter is dan Alberta, wonen zo'n 1 miljoen mensen. Eenderde van het land is landbouwgebied, de helft is bosgebied en een achtste is water. Het lijkt erop dat het meeste geld niet verdiend wordt in dat deel waar wij doorheen gereden zijn. Huizen zien er op veel plaatsen erg verwaarloosd uit. En vaak zien we ook dat de kleine plaatsje waar we doorheen komen slecht onderhouden zijn. Ook de wegen laten erg te wensen over. Wat klinkt dit allemaal verwend he. Op sommige plaatsen, waar we toch over de snelweg reden, was de weg volledig overspoeld met water zodat je er maar 10km per uur mocht rijden!
Maar naast deze ervaring is er ook genoeg positiefs te melden.
De campings waren telkens weer een goede belevenis. Het is vreemd als je bijna de hele tijd door graanlandschap rijdt en dan vervolgens 's nachts toch slaapt op een camping die meestal verstopt is in de bossen. OK, we hebben er wel naar moeten zoeken want zo heel veel campings zijn er hier niet te vinden. Gelukkig hadden de meeste campings wel 'normale' wc's en douches. Het tijdstip van het jaar was ook een uitdaging. Sommige campings zijn namelijk al gesloten. Zodra hier de scholen weer beginnen ligt het vakantieseizoen bijna plat. Wat ons ook opviel was dat het grijsgehalte van de campinggasten in deze periode ook vrij hoog is. Tja, je komt nu eenmaal op een leeftijd dat je daar zelf ook niet meer omheen kunt. Verder hebben ook gekampeerd helemaal alleen in ons eentje op de camping.
In Manitou-Beach hebben we in een meer gezwommen dat zoveel zout bevat dat je er automatisch in blijft drijven. Een grappig gevoel en echt een aanrader als je je eens eenvoudig wilt ontspannen. We wisten al dat er in deze plaats het grootste danslokaal van Canada stond. Natuurlijk zijn we er geweest en we hadden geluk dat de baas van 'Danceland' aanwezig was. Hij vertelde vol trots over zijn Danceland. Een locatie die al 70 jaar dansplezier heeft geboden voor jong en oud.
Het was ook in dit plaatsje dat we een heuse Drive-Inn Theater zagen. Helaas hadden we al andere plannen gemaakt, anders hadden we vanuit onze camper de film Grown Ups 2 kunnen kijken. Al hadden we dan natuurlijk niet op de eerste rij kunnen 'zitten'.
In Prince Albert National Park (niet te verwarren met de plaats Prince Albert) stonden we op een leuke camping. Allereerst was de naam van de camping al grappig; Red Deer Campground. Maar in de avond werd het allemaal nog gezelliger. De camping kreeg namelijk bezoek van Pa Elk en zijn Harem. Al van verre konden we Pa Elk horen. Met het hele gezelschap liepen ze rustig over de camping, aten hier en daar van het gras, gingen er ook nog eens lekker bij liggen en stoorden zich niet aan de vele fotografen die natuurlijk allemaal wel wat foto's wilden maken van dit gezelschap.
Net als in de meeste natuurparken moesten we hier op de camping ook weer oppassen voor ander wild; Beren, Coyotes, herten, eekhoorntjes. Gelukkig hebben we de hele vakantie geen beer op de weg gezien.
In Elk Island National Park hebben we geen elk gezien, maar wel de nodige bisons. En wij maar denken dat die zo goed als uitgestorven zijn. Hier in het park lukt het om de bisonpopulatie weer te vergroten. Overigens erg mooie beesten, die bisons. En natuurlijk hebben we volop de trek van de Ganzen kunnen zien. Bij Camping Silver Lake was het duidelijk een rustplek voor zowel de ganzen als pelikanen. Je moet er een keer geweest zijn om je voor te kunnen stellen hoeveel geluid die ganzen en pelikanen met elkaar kunnen maken.
Op diverse plaatsen hebben we mooie foto's gemaakt van de zonsondergang. Dat blijft een zeer ontspannend moment van de dag. Geweldig.
In Lloydminster zien we dat de grens van Saskatchewan en Alberta dwars door de plaats loopt. Met grote rode masten wordt de scheiding aangegeven. De plaats heeft verder niet zoveel te bieden. Maar het was de moeite waard om er doorheen te lopen. We vonden een gezellig klein winkeltje waar home made fudge verkocht werd. De moeite waard om er heen te gaan als je een keer in de buurt zou zijn.
Tijdens onze hele vakantie hebben we elke avond lekker bij het kampvuur kunnen liggen in onze tuinstoelen. Vanuit die positie hebben we heel veel sterren en satellieten gezien. We vonden het daarom wel erg leuk om op onze laatste dag via Edmonton te rijden en daar een bezoek te brengen aan de Telus World of Science. Helaas hebben we daar geen antwoord kunnen vinden op onze sterren vragen maar het was wel de moeite waard om er geweest te zijn. En wat we toen ook meteen maar even hebben gedaan: We zijn bij Siebe Koopmans geweest. Je weet wel, de Nederlandse bakker in Edmonton. En echt, het brood dat hij bakt smaakt honderd keer lekkerder dan al het brood dat we in de afgelopen vier jaar en bijna zeven maanden hebben gegeten.
Helaas zit de vakantie er alweer op en zijn we weer terug in ons oude ritueel. Met de kleine verandering dat Frank is begonnen aan zijn nieuwe uitdaging bij Central Alberta Refugee Effort; executive director. Maar daarover meer de volgende keer.
We zijn bezig met het plaatsen van foto's in de diaserie, maar er is iets misgegaan zodat de foto's voorlopig nog even achterwege blijven.

Canadian Citizen

Nu we ruim 4 jaar in Canada wonen, heeft Frank besloten dat hij de Canadese nationaliteit wil krijgen. Vandaag is de aanvraag ingestuurd naar de Canadese regering:

We hebben nagevraagd bij het Nederlands consulaat wat de mogelijkheden zijn van een dubbele nationaliteit. Zoals we al vermoedden is het voor Frank niet mogelijk zijn Nederlandse Nationaliteit te behouden. Yvonne heeft besloten om Nederlandse te blijven. Leuke bijkomstigheid voor haar is wel dat ze t.z.t. getrouwd is met een Canadees! Ze zou dan Canadees kunnen worden en ook de Nederlandse Nationaliteit behouden; dus twee paspoorten hebben. Leuk voor Frank, want dan blijft hij getrouwd met een Nederlandse!
We snappen dat jullie je afvragen waarom Frank tot dit besluit is gekomen. De belangrijkste reden is dat hij stemrecht in Canada krijgt.
Al met al zal het nog wel even duren voor het allemaal zover is. De aanvraagtijd is nu ruim twee jaar.

Patrick is geslaag voor zijn eerste jaar

Na heel veel weekjes wachten heeft Patrick eindelijk de bevestiging ontvangen dat hij is geslaagd voor het eerste jaar 'apprenticeship techinical training' aan de Red Deer College. Eerlijk gezegd hadden we niet anders verwacht hoor. Misschien wat lastig om te zien wat zijn uiteindelijk gemiddelde is van het afgelopen jaar; 89 %.
In tegenstelling tot de cijfers die je in Nederland kunt halen (0 - 10) wordt hier de score uitgedrukt in procenten.
Ondertussen heeft hij ook de totaal aantal uren gewerkt die hij moet voldoen in het eerste jaar. Dat betekent niet automatisch dat hij nu lekker vakantie kan gaan houden, want zijn baas in Ponoka rekent elke dag gewoon op Patrick.

Het werken in Cilantro and Chives is totaal verschillend dan het werken bij State and Main. Cilantro and Chives heeft een eigen catering service. Zo heeft Patrick de afgelopen weken geholpen om de catering te verzorgen tijdens trouwerijen maar ook voor een begrafenis.

Nieuw Paspoort voor Yvonne

Frank en Patrick waren drie jaar geleden al in Edmonton om het paspoort te vernieuwen. Yvonne had haar paspoort nog net voor de Emigratie vernieuwd. En aangezien een paspoort maar 5 jaar geldig is, was het tijd om een nieuw paspoort aan te vragen. Dat dit allemaal wat meer werk vereist blijkt wel. Allereerst kun je alleen online een afspraak maken. Duidelijk stond er in de bevestiging vermeld dat je 5-10 minuten van te voren aanwezig moest zijn. Daarbij moest je ook nog een recente pasfoto overleggen. De pasfoto zou in hetzelfde gebouw gemaakt kunnen worden. Dat was mooi makkelijk!

2.5 Uur van tevoren vertrokken ze richting Edmonton. Volgens de routebeschrijving zouden ze zo'n 1.30 uur onderweg zijn. Ruimte genoeg zou je denken voor de pasfoto. Precies om 11 uur stapte Yvonne binnen bij de Nederlandse Ambassade! Gelukkig had ze de bevestigingsafspraak meegenomen, want volgens de medewerkers aldaar was er geen afspraak voor Yvonne om 11 uur! Een klein misverstandje. Naast Yvonne was er ook een Nederlands gezin uit Manitoba voor de paspoortverlenging aanwezig. Deze mensen waren drie dagen onderweg (alleen voor de heenreis!). En wij maar denken dat het tijdrovend is! De enige reden waarom dit gezin naar Edmonton moest voor de verlenging is de nieuwe vingerafdruk regeling. Want tja, alleen je naam, SOFi-nummer, je lengte, de kleur van je ogen enz blijken niet veilig genoeg te zijn. Na het invullen van wat andere papieren en natuurlijk na het betalen van 129 dollar konden we weer terug naar Red Deer.

Yvonne had ergens gehoord dat er een Nederlandse bakker in Edmonton zou zijn. De naam van de bakker: Siebe Koopmans (Nederlandser kan het bijna niet). Met wederom een routebeschrijving lukte het om door de onvriendelijke straten van Edmonton te rijden en de bakkerij te vinden. Aangekomen bij de bakkerij bleek de zaak gesloten te zijn tot en met woensdag. Wat een pech. We besloten om bij de buurman Fish and Chips te eten. Dat dit een staartje zou hebben konden we toen nog niet vermoeden. Nietsvermoedend dus reden we terug naar Red Deer. Zoals gebruikelijk wilde Frank zijn Mobiele telefoon wegleggen. Op dat moment ontdekte hij dat hij de mobiel had laten liggen in de viszaak. Er zat niets anders op dan weer terug te rijden. Om 20.15 uur waren we weer thuis!

 

Zoals jullie hebben kunnen lezen is Yvonne met haar collega's naar de HotPot Studio geweest. Na een weekje wachten kon ze eindelijk haar werkstuk ophalen: