2023 Outdoors

Het is juli, lekker warm en dus mooi om tijd buiten door te brengen. 
Gisteren zijn we naar de Rockies geweest, waar ik een bergtocht heb gemaakt. In twee uur 6.5 kilometer, en 635 meter hoogteverschil naar de top van Colisseum Mountain op 2035 meter. Een zware klim, maar het uitzicht op de top blijft practig mooi!

Na 15 jaar en ontelbare stappen in bergen en ook Canadees winterweer zijn mijn schoenen toe aan vervanging.

Eerder in het jaar heb ik de nodige uren in de tuin doorgebracht, om meer gras in de voortuin te vervangen met planten, bloemen en struiken. Uiteindelijk willen we de voortuin helemaal grasvrij hebben.

Een paar fot'os om te laten zien hoe de tuin en planten zijn gegroeid sinds het begin van het voorjaar:

Bruin gras....groen gras

Welkom bij de Bauers!

Komkommers in de kas

Prei, wortels en bieten

Tomaten, pumpkins, stokbonen en knoflook

Sla, bonen, spruiten en kool

July 1st, in Red Deer

Canada Day at Bower Pond

July 1st, Canada Day, en een lang weekend! Het is 156 jaar geleden dat Canada officieel de naam Canada heeft gekregen. Het is voor mij eenvoudiger om een link hier te plaatsen waarin het onstaan van Canada wordt uitgelegd. https://www.canada.ca/en/canadian-heritage/services/canada-day-history.html In het volgende filmpje zie je een aantal fun facts about Canada: Fun facts about Canada

Ken Johnson , de burgemeester van Red Deer, hield op zijn eigen ludieke en respectvolle wijze een mooi welkomswoord voor alle aanwezigen. Een speciaal welkom was er voor de immigranten die inmiddels de Canadese Nationaliteit hebben gekregen. In de foto zie je een aantal personen die de inburgeringscursus hebben gedaan. En ja, ook Frank, Aydee en Cristina staan er tussen. Naast deze ceremonie vonden er optredens plaats van diverse dansgroepen, werd er veel gezongen, en muziek gemaakt. Wel beschreven in het script voor de dag, maar bijna vergeten was het zingen van het volkslied! Een volkslied dat de laatste tijd regelmatig om herziening van de tekst vraagt: Anthem (volkslied)

O Canada, our home and native land. Voorstel is om het te herzien and te veranderen naar O Canada, our home on native land. Als je de historie van Canada hebt gelezen, kun je je voorstellen dat er een goede reden is om dit te overwegen. Een andere verandering die doorgevoerd is, is 'In all our sons command'. Dit is veranderd naar 'In all of us command'. En zoals je gemerkt hebt,  als je link voor het volkslied hebt geluisterd, wordt O Canada in Frans en Engels gezongen. Zo af en toe wordt er een mix van beide gezongen. Och, leuk voor ons zelf om te weten, maar ik vond het ook wel leuk om hier wat meer info rondom het volkslied te geven.

Afgelopen week heb ik weer een Cortisone injectie in mijn heup gehad. Inmiddels weet ik nu ook dat ik op de urgentie lijst voor een operatie sta. Dit betekent overigens niet dat ik snel een operatie kan verwachten. Urgent betekent dat ik over 9 tot 12 maanden een oproep kan verwachten voor een afspraak bij de arts. Op die dag zal ik de operatiedatum te horen krijgen. Voor het werk ben ik op dit moment afgekeurd. De enige reden hiervoor is dat ik alleen werk. De normale administratieve werkzaakheden lukken me wel, alleen het tillen van de hulpmiddelen is te lastig op dit moment. Wel vervelend, maar het is op dit moment niet anders. Ik ben wel blij dat het nu zomer is en dat er mogelijkheden genoeg zijn om erop uit te gaan.  

Feeling Groovy

" Escape to the sixties". 

Dit was de titel van de show die Hearts of Harmony afgelopen zaterdag heeft gegeven. Het verhaal voor deze show was gelinkt aan een escape room. Even voor de duidelijkheid over wat een escape room is: een escape room is een interactief spel op een fysieke locatie, waarbij een groep mensen samen puzzels. raadsels en uitdagingen ontdekken en proberen op te lossen binnen een bepaalde tijd, om zo uit de kamer te kunnen ontsnappen. En de songs die we hebben gezongen dateren allemaal uit de 60-er jaren.
Het grootste gedeelte van de show bestond uit songs van ons eigen koor, met gast optredens van  Alberta Northen Light Chorus uit Edmonton, Danseressen van Rhonda's dancestudio, The Last Four quartet (mannen), Gu(i)lt quartet (Alla, Sheila, Sandy en Sheryl) en Silver Lining Quartet (Donna, Cori, Cathi en ik). Het optreden vond plaats in the Gaetz United Church, met bijna 500 mensen die genoten van onze show. Voor meer info over deze kerk, zie:  https://www.gaetzmemorialunitedchurch.ca/ 
Ik heb zowel met ons eigen koor, het koor van Edmonton en met het Quartet Silver Lining gezongen. Met het Edmonton koor hebben we het optreden van Phoenix nog eens overgedaan. Zo leuk om dit optreden hier in Red Deer nogmaals te hebben gedaan. Het mannen kwartet (Last Four) bestaat/bestond uit vier personen die tot voor kort nog zongen bij het a-capella mannenkoor hier in Red Deer. Helaas heeft dit koor de COVID periode uiteindelijk besloten om te stoppen. Er waren niet voldoende leden meer. Het kwartet heeft voor de laatste keer opgetreden tijdens onze show, waarna het mannenkoor definitief gestopt is.
Met het kwartet, Silver Lining, hebben we drie songs gezongen: Feeling Groovy!, Sound of Silence en California Dreaming. Nog niet eerder hadden we voor zo'n groot publiek gezongen. En zenuwen? Ja, die hadden we natuurlijk wel. En een trotse man? Ja, ook die had ik natuurlijk wel.

Sing sing sing sing, everybody likes to sing ....

............... maar voordat het zover is even wat anders:

Sinds 24 maart zit ik thuis. De supervisor gaf me de opdracht om me ziek te melden, omdat ik mijn werk op dit moment niet kan doen; de heupklachten maken het bijna onmogelijk om sommige medische hulpmiddelen te tillen. Met een doktorsverklaring zou er gekeken kunnen worden of mijn werkplek aangepast zou kunnen worden. De laatste dag op het werk was donderdag 23 maart. Ik had, en heb nog steeds, geen idee in wat voor een ellende ik zou belanden. Ik moest me aan gaan melden voor een uitkering. In Alberta kennen veel werkgevers geen ziektewet voor de eerste vier maanden! Als ik het allemaal goed begrepen heb, is er wel weer een ziektewet via de werkgever indien je langdurig ziek bent. Die periode gaat dan in na die eerste vier maanden. Afijn, ik moest dus die uitkering aanvragen.
Drie weken geleden werd ik opeens gebeld door iemand van Service Canada Employment Insurance Program. Zij deelde mee dat er een aantekening was dat ik ontslag had genomen! En je weet het, als je zelf ontslag neemt is er geen uitkering! What the heck!!!!!!!!!! Natuurlijk heb ik direct contact opgenomen met een van de personeelsfunctionarissen van het Rode Kruis. Zij bevestigde naar mij dat ik geen ontslag heb genomen, en dat ze net voor mij ook gesproken had me de persoon van Service Canada EI. Toen ik vanochtend nog steeds geen uitkering had ontvangen ben ik weer gaan bellen met Service Canada EI en heb een bericht achter gelaten met de vraag of ze mij terug wilden bellen. Nog geen 3 minuten later krijg ik een tekstbericht dat er geld is overgemaakt naar mijn rekening. 
Aanvulling 1 juni: dit is een scam!!!!. Gelukkig bedacht ik me op tijd dat een e-transfer nooit gedaan wordt door CS. Toen ik vanochtend met het EI program belde werd me dat ook duidelijk verteld. Wow, was ik er toch bijna ingetrapt! 

Ik kan je wel vertellen dat de afgelopen 2 maanden niet gezond zijn voor je zelfvertrouwen. Er is geen contact met collega's. Ik heb ruim 10 jaar voor het Rode Kruis gewerkt!
Vorige week dinsdag is de werkplek gecontroleerd. Ik was daar ook bij aanwezig, maar heb er weinig vertrouwen in dat het allemaal gunstig uit zal vallen voor mij. :(

In de afgelopen periode heb ik ook contact opgenomen met de kliniek waar ik op de wachtlijst sta voor een heupoperatie. Volgens de secretaresse van de artsen sta ik op de wachtlijst, maar een operatie zal niet eerder plaatsvinden dan over ongeveer 2 of 3 jaar. Een nieuwe verwijzing van de huisarts, plus een nieuwe rontgenfoto zal uit moeten wijzen of er meer urgentie is waardoor ik hoger op de wachtlijst zou kunnen komen. Gisteren heb ik een nieuwe rontgenfoto laten maken, en vanmiddag heb ik weer een afspraak met de doktor in de hoop dat ze aanvullende informatie wil sturen naar de kliniek. Via mijn electronisch health record heb ik al gezien wat de uitslag van de rontgenfoto is: "progressieve now severe degenerative osteoarthropathy with obliteration of the superior joint space". Ik hoop vanmiddag dus meer informatie hierover te krijgen via mijn huisarts, DR Rose. Inmiddels heb ik ook weer contact opgenomen met de fysiotherapist en zal volgende week weer starten met de therapieen waarbij ze de 'dry-needle' therapie toe zal passen. Wil je weten wat dry-needlling is klik dan op de volgende link: Wat is dry-needling? 
Gelukkig heb ik wel de nodige dingen die ik kan doen nu ik volledig thuis ben komen te zitten. Natuurlijk is er mijn unieke fiets. Hierdoor is het eenvoudiger om in beweging te blijven, en kan ik meer van de stad bekijken. De stad kent nu eenmaal heel veel moment waar je tegen heuvels op moet fietsen. Verder gaat er heel veel tijd zitten in het zingen. Binnenkort hebben we een grote show. 17 Juni is de dag. Tijdens de show zingen we met ons eigen koor; zing ik met het kwartet; en zing ik samen met 4 andere leden in het Edmonton koor waarmee we ook in Phoenix hebben gezongen.
En afgelopen weekend hebben we met 10 eigen leden meegedaan aan een event in Edmonton: A Capella Fusion Edmonton mixed chorus Wederom een unieke ervaring. 

In dit blog heb ik verder niet geschreven over de bosbranden. Op dit moment hebben we gelukkig weer een schonere lucht. Als er weer meer informatie over de bosbranden is, zullen we daar zeer zeker over schrijven. 

En een update over Patrick: morgen is zijn laatste dag in Mallorca, en de laatste dag lesgeven in de school. Op weg naar nieuwe uitdagingen.

Bosbranden in Alberta

 

UItleg waarom de zon zo rood is

Sinds het begin van de maand zijn er hevige bosbranden in Alberta. De volgende link geeft aan hoeveel bosbranden er zijn, en waar de bosbranden op dit moment zijn: link naar Wildfire reports De foto hironder geeft de situatie aan zoals het vanochtend is:

Doordat de wind vanochtend sterk is toegenomen en vanuit het noorden komt, hebben we in Red Deer last van extreme rookoverlast.  Zonder de rookontwikkelingen zouden we vandaag weer een mooie zomerse dag hebben, net zoals de afgelopen dagen. Waar we konden genieten van een strak blauwe lucht, en buiten zitten in de tuin. Dat gaat vandaag niet lukken. Ik heb om 9 uur vanochtend geprobeerd om een foto van de zon te maken, maar op de foto ziet het er niet uit zoals wij het zien. De zon is een compleet rode vuurbal. Een zonnebril heb je niet nodig om naar de zon te kijken! Via de link onder de foto kun je antwoord krijgen op de vraag waarom de zon zo rood is. 
Wij proberen via de media op de hoogte te blijven over de ontwikkelingen van de bosbranden: 16 mei 2023 8:30am report 

Wat een week. Met temperaturen varieren van 22 to 28 graden. PLUS! Je hoort ons niet klagen hoor. En als het zo mooi weer is, is het altijd leuk om op een terrasje te zitten. In Red Deer hebben veel restaurants tijdens de COVID periode een terras laten plaatsen. Hierdoor is het leuk om met het mooie weer af te spreken op een terras in het centrum van Red Deer. (vlak bij Frank's werk). En nu ik een fiets heb die het eenvoudiger maakt om tegen heuvels op te fietsen is het ook leuk op met de fiets daar naar toe te gaan. Een super leuk begin van ons weekend.

In ons blog hebben we al langere tijd niet meer gesproken over basketbal, of over Patrick. Patrick heeft zijn eigen whatsapp en houdt zo vrienden, kennissen en familie op de hoogte van zijn reilen en zeilen op het eiland. Maar nu maken we ruimte om een berich van hem te delen. Gewoon omdat hij afgelopen week de mooiste wedstrijd heeft gespeeld.Hij heeft er op zijn app een mooi bericht van gemaakt. Hij beschrijft daarin dat hij al 23 jaar basketbal speelt. Hij heeft gebasketbald in 2 wereld delen, 5 verschillende landen en heeft heel, heel veel wedstrijden gespeeld. Maar desondanks is de wedstrijd van afgelopen vrijdag de wedstrijd die hij niet meer zal vergeten. In zijn app beschrijft hij dat ze afgelopen vrijdag voor de derde keer dit seizoen moesten spelen tegen Capdepera. De twee voorgaande wedstrijden tegen dit team werden beide keren met een klein verschil gewonnen door Capdepera. De eerste wedstrijd met 1 punt, de tweede wedstrijd met 3 punten verschil. De wedstrijd van afgelopen vrijdag was weer een lastige wedstrijd. Telkens stond Capdepera 2 punten voor. Als je meer wilt weten over de wedstrijd, kijk dan op het volgende filmpje. Oh ja, Patrick speelt met nummer 11, en heeft toch enigsinds langer haar. 

De coach heeft een time-out genomen en gezegd wat het team moest doen. De video laat zien hoe Patrick de gelijkmaker scoort. Ik moet eerlijk zeggen dat de lay-up die Patrick maakt een perfecte techniek laat zien. En toen stonden ze gelijk, en dat betekende dat er een verlenging gespeeld moest worden. Bij basketbal kun je niet eindigen met een gelijk spel. Er moet een winnaar komen. In de verlenging speelden beide partijen net als in de overige sets. En met bijna 3 seconden op de klok scoort Patrick de meest onmogelijke en onverwachte manier. Kijk maar zelf: 

Patrick's team wint de wedstrijd.
Wat een thriller van een wedstrijd. 

It's a small world after all ......

Voordat je dit blog gaat lezen is het wel leuk als je eerst op de volgende link klikt It's a small world

Vanochtend werd ik wakker door het gezoem van mijn telefoon. Ik ontving een aantal whatsapp berichten. Berichten van Angelique (mijn jongste zus dus). Zij stuurde mij een bericht met een foto waarop Thecla en ik stonden. Dezelfde foto die ik gisteren op ons blog heb geplaatst was door Thecla op Facebook geplaatst. Een nicht van Thecla, Suzanne, had de foto op facebook gezien. Via Suzanne wist Angelique al langer dat er een nicht van Suzanne in Canada woonde. Ergens in Saskatchewan. Angelique had er nooit aan gedacht om dit te vertellen, Canada is toch zo groot? En dat is waar. Tegelijkertijd kennen wij ook niet iedereen in Nederland toch? Ik ken niet al die 17 miljoen Nederlanders die in Nederland wonen, en alle Nederlanders die elders in de wereld wonen. 

In het vorige blog heb je kunnen lezen hoe Thecla en ik elkaar hebben ontmoet. Ik moet erbij vertellen dat we normaal gesproken niet horen te praten met elkaar als we op het koor staan. Praten doe je in pauzes! Ik ben blij dat we de regels hebben gebroken ................

.............. want, en nu komt het aanvullend verhaal: Via Thecla's nicht Mirjam, heb ik op de lagere school  bij Albert Harleman in de klas gezeten. Mirjam is de zus van Albert!
Suzanne is Thecla's achternichtje.  Angelique kent Suzanne uit de tijd dat Angelique, Dennis en Colin in Deventer woonden. Ze woonden in dezelfde straat, in dezelfde rij huizen. Ze waren echte buurtjes.
Volgens Angelique hebben Frank en ik Suzanne gesproken toen Frank en ik in Nederland waren om aanwezig te zijn bij Angelique's 50ste verjaardag, en bij de opening van de nieuwe haarsalon van Angelique en Marjolein: Sfeer Kappers".
Suzanne's moeder zag de foto op facebook. Deze moeder Suzanne vroeg aan Angelique of ik wist dat Jan Harleman en mijn vader wekelijks met elkaar aan het kaarten waren. Jan Harleman is de oom van Thecla. En nee, dat wist ik niet.

Een ingewikkeld verhaal, maar geloof me, It's a small world after all.

Region 26 Competition in Saskatoon - Saskatchewan

 

Afgelopen weekend was het competitie weekend voor het koor (Chorus). Hearts of Harmony Chorus heeft met 31 leden gezongen tijdens de competitie. Onze songs waren: 'The Way You Look Tonight' en 'A Wonderful Day Like Today'. Ik verwacht dat de opnames de komende week vrijgegeven worden via youtube. Ik zal de link tegen die tijd delen via ons blog en via facebook.
Afgelopen donderdag vertrokken we in de ochtend per bus naar Saskatoon. Een 7 tot 8 uur durende busrit. Je kunt je (misschien) voorstellen dat met een groep als de HoH deze rit een-en-al gezelligheid was. En natuurlijk werd er gezongen, niet alleen in de bus, maar ook in Provost waar we  even een 'pit'-stop konden houden.
In ons koor hebben we in de afgelopen maanden 10 nieuwe leden welkom geheten. Tijdens ons optreden waren er maar liefst 13 die niet eerder een in-person-optreden hadden meegemaakt. Een woord dat we voor COVID niet kende! 

Naast koor-competitie, was er ook een kwartet-competitie; werd er opgetreden door het 'familie-koor' en was er een Region 26 optreden in de shopping-mall tegenover het hotel. De foto boven aan dit blog is genomen nadat we met heel veel Region26 leden hadden gezongen. Het is moeilijk te omschrijven hoe het is om met zoveel vrouwen tegelijk a-capella te zingen. Jazeker, het is een moment dat ik niet snel zal vergeten. Een super gevoel.
Het hoogtepunt van het weekend was in eerste instantie natuurlijk de competitie voor de koren, maar uiteindelijk zijn er zoveel momenten die het weekend uniek hebben gemaakt. 

Er waren twee categories voor de competitie. De grootte van het aantal zingende koorleden bepaalde in welke categoriegroep je zat. Wij hadden 31 leden, en zongen in de categorie 31 en meer leden. In totaal waren er 11 koren (4 met meer dan 30 leden, en 7 met minder dan 30). Wij zijn op de 6e plaats geeindigd in het totaal klassement. We hebben geen medaille behaald, maar voor ons gevoel was ons optreden een groot succes.

Bijzonder dit weekend was het moment toen het koor dat het meest vooruitgegaan was in  de score, werd aangekondigd. Dit koor had namelijk de hoogste score van vorig jaar verbeterd met 3 punten. DRIE PUNTEN!!!!!!!!!!!!!!!! Wow, dat betekende niet veel goeds voor alle andere deelnemende koren! Dit koor was Magic City Chorus uit Saskatoon, de enige die meer punten hebben gescoord! Alle andere koren hadden een beduidend lagere score. Geen idee waarom dat zo is. Er zal een reden voor zijn, maar niemand weet het.

Elk jaar treed er ook een familiekoor op. Koorleden aangevuld met familieleden konden zich opgeven om in het koor te zingen. Net als een aantal jaren geleden waren Cathy McDonald and ik weer van de partij. Wij zijn voor deze gelegenheid soul-sisters! En met ons zong Pam. Zij is onze nicht die we lang geleden uit het oog zijn verloren! ha-ha. Leuk verhaal. Het leukste moet nog komen. De voorbereiding om te zingen met het koor bestond uit 3 zoom-sessies. Tijdens deze zoom-sessie waren er hooguit 10 personen aanwezig. En eenmaal in Saskatoon was er 2 keer 1 uur tijd om in-persoon te repeteren. De eerste keer waren we met iets meer dan 20 personen, de 2e keer waren er ongeveer 30, en tijdens ons optreden waren we met ruim 40 personen; jong en oud. Tijdens de laatste in-persoon repetitie stond ik (weer) naast een persoon die the bass-part song. Haar naam is Thecla. Later kwam ik erachter dat haar meisjesnaam Harleman is, en dat ze twee jaar jonger is dan ik.We raakten snel eventjes aan de praat (we stonden klaar om te gaan zingen) Snel boog Thecla naar mij over en vroeg zachtjes en beleefd of ik uit Duitsland kwam. Dit vanwege mijn accent. Ik vertelde haar dat ik uit Nederland kwam. Haar mond viel eerst open van verbazing, en vervolgens zei ze: Daar ben ik ook geboren! Vervolgens vroeg ik haar waar ze gewoond had: Ergens in de buurt van Apeldoorn  en Deventer! Toen viel mijn mond open van verbazing. Ik zei: Wat? Ik kom oorspronkelijk uit Twello! Toen viel haar mond weer open, en haar ogen rolden bij na uit haar gezicht. Nou ja, zegt ze. Ik ben in Twello geboren! en was bijna 3 jaar toen mijn ouders vanaf De Tienmorgenweg emigreerden naar Nederland. Na onze repetitie hebben we natuurlijk lang na staan kletsen en de nodige herinneringen uitgewisseld. En als ik het helemaal goed heb, heb ik bij twee neven van Thecla in de klas gezeten (lagere school en MAVO tijd). 

Thecla Anderson-Harleman en ik :)

Hoe is het mogelijk he? Er waren zo enorm veel mensen aanwezig tijdens het weekend. Hoe groot is de kans dat je dit meemaakt? Ik heb er nog niet bij verteld dat het voor Thecla de eerste keer dat ze aanwezig was. Zij zingt bij Magic City Chorus!

In de ziektewet?

Na het insturen van een doktersverklaring (op donderdag 23 maart) werd me gezegd door de manager dat ik voor vrijdag een bericht op de deur moest hangen, en die dag thuis moest blijven, in afwachting van wat er verder zou gaan gebeuren. Maandag 27 april werd ik gebeld door een bedrijfsarts. Die emailde me een formulier dat ik moest laten invullen door mijn eigen DR. Het formulier moest z.s.m. ingestuurd worden.  Intussen ben ik voor de vierde week thuis. Afgelopen week is er door mijn huisarts het formulier ingevuld. Hiervoor moest ik een speciale afspraak maken bij de huisartsenpraktijk. De DR doet namelijk maar 1 speciaal formulier per dag. Afijn, afgelopen vrijdagmiddag om 16:30 uur had ik mijn afspraak met haar. Toen ze het formulier had ondertekend vroeg ik haar voor de zekerheid of ze in het formulier vermeld had dat ik wel iets kan tillen, maar dat ik er niet mee kan lopen (vanwege het gebruik van een kruk). Oh, nee, dat had ze niet gedaan. Zo vervelend, want dat heb ik haar vanaf het eerste moment gezegd. Ik kan wel tillen, maar niet tillen en lopen met iets. Gelukkig heeft ze dat er toen nog wel bijgeschreven. Het formulier werd tegen half zes door de assistente geemaild naar de bedrijfsarts. Omdat ik gisterenochten, (woensdag 19 maart) nog niets gehoord had, ben ik maar gaan checken of het formulier was overgekomen. De bedrijfsarts bevestigd dat ze het formulier heeft ontvangen, en dat ze in afwachting is van mijn manager voor een antwoord. Nu, dat antwoord is gekomen. Ik blijk dus niet meer betaald te worden. En ik moet een uitkering aan gaan vragen!!
Het feit dat ik capable ben om normale administratieve werkzaamheden te doen wordt niet naar gekeken. Het lijkt erop dat ik nu dus opeens geen baan meer heb? Hier wordt ik toch wel eventjes helemaal misselijk van. Heb je meer dan 10 jaar gewerkt voor het Canadese Rode Kruis, word je zo bedankt voor de jaren die je je ingezet hebt! De laatste 3 (COVID) jaren heb ik alleen gewerkt, die jaren tellen voor mij mee als tropenjaren. 

Voor de afleiding:op dit moment zijn we met het koor druk bezig met de voorbereidingen van de competitie. Komende maandag hebben we onze generale repetitie, waar family en vrienden van harte worden uitgenodigd om ons te horen en te zien, voordat we volgende week donderdag afreizien naar Saskatoon (In Saskatchewan). Helemaal super. We gaan met z'n allen per bus naar Saskatoon. Maanden lang hebben we toegewerkt naar dat moment. Het is altijd weer een mooie ervaring om op dat podium te staan en te zingen. Naast zingen met het koor, zingen Cathy (Innisfail) en ik ook mee met het familiekoor. Hier hebben we voor COVID ook bij meegezongen, dus dachten we dat dat nu ook wel weer een leuk idee zou zijn. Dus wij tweetjes treden twee keer op tijdens de competie. 
Tijdens de generale repetitie zal ook het kwartet zingen, om deze avond een beetje avondvullend te laten zijn. Zal best een gezelllige avond worden, met belangrijkste moment: zingen van onze twee competitie-nummers. 

Afgelopen zondag heb ik een nieuwe fiets gekocht. Niet omdat mijn oude fiets het niet goed meer deed, maar ik kreeg steeds meer moeite om tegen de heuvels in Red Deer op te fietsen. Het grootste deel van Red Deer ligt in een dal. Hierdoor moet je bijna in alle gevallen heuvels op en heuvels af fietsen. Dus heb ik nu een e-bike gekocht. Niet zomaar een fiets, maar eentje met bijna alles erop en eraan. Heel vreemd is dat deze fiets geen bel had! Je zou denken dat dat niet geheel onnodig is. In sommige plaatsen staat er zelfs een boete op als je geen bel hebt! Inmiddels heb ik de fiets voorzien van een bel, heb ik de fiets geregistreerd en is de fiets inmiddels ook verzekerd. Hier is ie dan:

The Townie Go! 5i bike

Nou hoor ik jullie zeggen: "Ja hoor! een groene. wat een surprise!". Maar ik moet eerlijk zeggen dat dit de enige kleur was die ik mooi vond. In elk geval beter dan Ebone (= zwart), glazier-blue (= baby-blauw met zelfde kleur velgen); of Green tea (Grijs met roze velgen). Ik ben er erg blij mee, en het voornaamste is dat ik nu zonder pijn de heuvels op kan fietsen. 

Ik heb de fiets natuurlijk al een paar keer gebruikt, maar voor vandaag lijkt het erop dat ik maar even een dagje oversla. Waarom? Omdat het koud is en weer sneeuwt. Niet leuk hoor. Gelukkig hebben we al wel dagen met heel veel zon gehad, we hebben zelfs buiten kunnen zitten met Frank's verjaardag, vorige week. 

Hier laat ik het nu eventjes bij. 

Dutch Tapas in Red Deer

Tijdens onze vakantie werd ons huis goed bewaakt. Niet alleen door de alarm-company, maar ook door Aydee, Chess en Karl. Planten werden verzorgd door Aydee, de opgang naar ons huis werd sneeuwvrij gehouden door Chess, en Karl zorgde ervoor dat onze brievenbus (buiten aan de muur) niet overladen zou worden door post. Helemaal super. Als dank-je-wel hebben wij ze allemaal uitgenodigd bij ons thuis voor een Nederlandse Tapas. Samen met Chess en Phyl, Karl en Donna, Aydee hebben wij genoten van deze gezellig middage waarin ze een idee hebben gekregen van onze Nederlandse Lekkernijen.

Het tapas menu bestond uit:

een plank met gekookte ei/parmaham rolletjes; augurk in boterhamworst  rolletjes; blokjes oude en jonge kaas; 

gevolgd door

een kleine kom erwtensoep

vervolgd door
haringsalade op toast

met als hoofdgerecht (geserveerd in kleine bolletjes)

zuurkool en boerenkool stamppot

het geheel werd afgesloten door een verfijnd dessert:

klein roombroodje

halve stroopwafel met een bolletje roomijs

met een in granberrysap gekookte peer

Dit kookboek hebben wij in 2009 gekregen van Ma, Pa, Marcel, Hans en Annette. De recepten in dit kookboek staan vermeld in het nederlands en engels. Best handig als je een recept wilt delen. Hoef je het niet meer te vertalen :)

Breed transport

Nadat we bij Kathy en Barb waren geweest besloten we om niet direct via de snelweg terug te rijden. Grappig dat we toen dit extreme vervoer zagen: silos met wielen. :)

En zoals je ook in de foto kunt zien, ligt er nog steeds sneeuw. Gelukkig zijn de wegen schoon, en lijkt het erop dat het voorjaar hier ook zijn best doet. Deze foto is genomen op Highway 12A en de kruising met Highway 20. Voorheen was hier een echte kruising, maar nu ligt er (gelukkig) een echte rotonde. Wij waren erg benieuwd hoe de silos de rotonde door zouden komen. Het ging allemaal goed. 

Eerste week na onze vakantie

Niet te geloven. Vorige week zaten we in het vliegtuig terug naar Alberta en nu hebben we bijna de eerste werkweek gehad. De week is vreemd verlopen. Allereerst is het weer eventjes wennen aan het tijdsverschil. De eerste paar dagen zijn we erg vroeg wakker, en is het de kunst om zo lang mogelijk wakker te blijven om niet al om 6 uur naar bed te gaan. En dan op maandag weer terug naar het werk. Voor degenen die mij tijdens de vakantie hebben zien lopen, kunnen een beetje een voorstelling maken hoe het is als ik dingen moet optillen en verplaatsen. Ik bedoel hierbij het optillen van medische hulpmiddelen terwijl ik zelf met een kruk moet lopen om in balance te blijven. In de afgelopen jaren ben ik er steeds creatiever in geworden hoor, maar ik besefte deze week dat ik zo niet door kan blijven gaan. 
Gedurende de pandemic moesten medewerkers van het Rode Kruis vanaf huis gaan werken. Met uitzondering van de medewerker in de Health Equipment Loan Program. Voor ruim drie jaar heb ik in mijn uppie voor dit programma in Red Deer gewerkt. 
Vanwege mijn heupproblemen ga ik elke drie maanden naar een specialist voor een cortisone injectie. En sta ik (sinds November 2021) op de wachtlijst voor een heupoperatie. Afgelopen dinsdag had ik weer een afspraak voor een injectie. Het klinkt misschien vreemd, maar ik keek er echt naar uit. Al het lopen in onze vakantie heeft ervoor gezorgd dat de pijn in de heup (en bovenbeen) bijna ondraaglijk was geworden. Na de injectie ben ik nu weer in staat om redelijk normaal te lopen. En bij gewone belasting zal ik weer een aantal weken zo vooruit kunnen. Een van de dingen die je niet mag doen na een injectie is tillen. Laat ik dat nou op het werk altijd moeten doen! 
Het heeft lang geduurd voordat ik de beslissing durfde te nemen, maar gisteren heb ik toch maar eindelijk besloten om een doktersverklaring te vragen en in te dienen bij mijn leidinggevende. Resultaat is dat ik vandaag thuis ben in afwachting van verdere stappen. Met uitzondering van het tillen kan ik verder alle werkzaamheden doen die er gedaan moeten worden in het kantoor. Ik verwacht dat er de komende tijd veel gesprekken plaats zullen gaan vinden, rondom mijn werksituatie, maar ook met de kliniek waar ik op de wachtlijst sta voor de operatie. 
Ik laat het nu allemaal maar over mij heen komen, wetende dat ik niet veel keus meer heb om op dezelfde 'voet' door te gaan. 

Let's talk about transport

In onze vakantie hebben we verschillende mogelijkheden van vervoer gebruikt. Op de eerste plaats staat voor ons DE fiets. Maar daarover later meer. Eerst maar beginnen bij de minst aantrekkelijke optie: 

Lauda en vervolgens Ryanair

Sorry Hans, Voor een keertje nog de naam voluit, daarna nooit meer. Wat een ervaring. De heenweg ging goed. Geen problemen. Maar de terugweg werd een heel ander verhaal. Onze reistijd van die dag kwam op 18 uur!!!! Te gek voor woorden. Maar hoe kwam dat nu? Er was geen rechtstreekse vlucht van Majorca naar Nederland. Daardoor vlogen we eerst van Majorca naar Stansted (Londen, Engeland) met 'Lauda' om vervolgens over te stappen op Ryanair. Volgens eerste planning was daar 2.5 uur voor gepland. Het vliegtuig vertrok om onduidelijke redenen bijna een uur te laat vanaf Majorca. Eenmaal door de douane (we moesten uitchecken en vervolgens weer inchecken) was het niet een, twee, drie duidelijk waar we naar toe moesten. Trouwens, Frank met zijn Canadese paspoort, stond nog in een rij te wachten om door de douane te gaan. Heel knullig dat later bleek dat hij onnodig lang daar heeft staan wachten! Vanwege onduidelijkheid over de gate, stonden Hans en ik even later voor de Ryanair balie. Laat ik het maar zacht omschrijven, maar een ongeintereseerd personeelslid kon ons alleen vertellen dat we te laat waren voor de aansluiting. De deuren van het vliegtuig waren al gesloten. Heel vreemd, want volgens onze klok hadden we nog tijd genoeg. Er viel niet te praten met haar. Het enige dat ze ons nog wist te vertellen was dat we de volgende ochtend om half negen een vlucht zouden kunnen boeken. Ja je leest het goed. We moesten een nieuwe vlucht gaan boeken. Ze verwees ons ook naar de Klantenservice als we meer wilden weten. Ook bij de klantenservice werden we al snel afgescheept met het feit dat ze op dat moment niets voor ons konden doen. We hadden meer overstaptijd in moeten plannen! We arriveerden om 15:00 uur. 

EasyJet

Natuurlijk hebben we niet gewacht tot de volgende ochtend. Gelukkig ging er nog een vlucht met EasyJet naar Amsterdam. In plaats van aan te komen in Eindhoven vlogen we dus naar Amsterdam. Maar goed dat we geen auto in Eindhoven hadden geparkeerd. En heel fijn dat Annette tijd had om ons op te halen in Amsterdam. Het ging allemaal eventjes anders dan dat we gepland hadden. 

KLM

Over de KLM, Royal Dutch Airlines, zijn we zeer positief. Zowel de vlucht van Calgary naar Amsterdam, als de terugreis zijn zeer prettig gegaan. Relax onderuit zakken, slapen afgewisseld met het kijken naar een aantal leuke films maakte het dat de 8-9 uurtjes vliegen zo voorbij vlogen. Volgende keer kiezen we zeer zeker weer voor een rechtstreekse vlucht. 

Met de trein

Waar zouden we zijn zonder de trein? Tegenwoordig is er in Twello ook een treinstation. Instappen bij Angelique en Dennis voor de deur om vervolgens naar Zaandam te reizen, en later in de week naar Maastricht. Een mooie manier om Nederland in sneltreinvaart te bekijken. 

Station Maastricht

Station Utrecht

Station Zaandam

Station Amsterdam

Station Twello

Naast het reizen met vliegtuigen en treinen hebben in Nederland gebruik mogen maken van de auto van Pa Bauer. Super handig, maar wel eventjes wennen om te rijden met een schakelauto. Op Majorca hadden we een auto gereserveerd; dachten we. Er bleek nogal wat onduidelijkheid over de namen van Hans en Frank, plus gebruik van de creditkaart. Wie is nou wie, en wie heeft er nu wel of geen creditkaart. Na ruim een uur zaten we in een niet gereserveerde auto op weg naar Cala Millor. 

Met de auto

Met de bus|

Busvervoer op de vliegvelden is schijnbaar meer en meer noodzakelijk geworden. Per bus wordt je naar het vliegtuig gereden. De vertraging die we hadden in Palma toen we in het Lauda vliegtuig moesten was mede door deze manier van vervoer. Wow, wat ging dat onhandig. 

Met de metro

Naar het vliegtuig met de metro

Dat gebeurde op het vliegveld Stansted. Na onze vervelende ervaring met Ryanair, het opnieuw boeken van een vlucht bij EasyJet, hadden we tijd genoeg om richting the metro te gaan. In plaats van nog meer stappen te moeten lopen (wat mij echt niet meer lukte) konden we met de metro. Wat een verademing. De metro bracht ons tot bij de gate. 

Op de fiets

Vriend Sietse (vriend van pa Bauer) had een fiets voor ons beschikbaar gesteld. En Dennis stelde zijn e-bike beschikbaar voor mij. Een mooie manier om uit te proberen hoe het is om met enige ondersteuning te fietsen. Blij dat ik dit heb kunnen uitproberen, want het is dusdanig goed bevallen dat ik hier in Canada eenzelfde fiets ga kopen. Het was heerlijk om op de fiets door het dorp te fietsen waar Frank en ik allebei zijn opgegroeid. 

Majorca 9 tot en met 14 maart 2023

Eerste impressie van ons uitzicht voor de komende dagen.
Cala Millor bij maanlicht

We zijn erg onder de indruk van dit mooie moment. Niet verkeerd hoor. 

En de volgende ochtend het uitzicht met de opkomende zon.

De temperatuur is al lekker, en dan te bedenken dat er een week geleden nog een storm raasde die zelfs sneeuw achter heeft gelaten. Tijdens onze verblijf op Majorca was het tussen de 20 en 28 graden. Hans, Patrick en Frank hebben zelfs gezwommen in de zee. 

Onderweg van of naar het fort tussen Cala Millor en Sa Coma.

Frank, Patrick en Hans zijn na hun duik in de zee, naar het schiereiland gelopen. Een wandeling van ongeveer 30 minuten (totaal 1 uur). 

Aangekomen bij Far de Capdepera Vuurtoren, omringd door een mooie strakblauwe lucht en blauwe zee. Een perfecte plek voor een mooie foto. 

Can Picafort

Toen wij in dit populaire vakantiestadje waren vonden we het dusdanig dat we er niet lang zijn gebleven. Even een wandeling langs de boulevard en een kop koffie bij een achteraf cafeetje, om daarna weer verder te rijden. Online vind ik wat meer informatie over dit stadje. In het zomerseizoen zijn het voornamelijk Duitse toeristen die hier verblijven, gevolgd door Britse en Ierse touristen. Volgens de omschrijving vind je er alles om je te kunnen vermaken aan het strand. De palen staan er nog steeds, de stoelen, parasols en kluisjes staan nog elders verborgen. Zodra het vakantieseizoen begint zal het strand er gevuld uit gaan zien. 

Can Picafort

Onnodig om te zeggen is dat we niet lang zijn gebleven in dit plaatsje, maar door zijn gereden naar Alcudia. Dit is een historisch stadje waarvan de stadsmuren nog voor het grootste deel in tact is. Binnen de stadsmuren zijn veel oude smalle straatjes met veel winkeltjes en restaurants. En er is een tamelijk grote kerk. Het is een erg toeristisch stadje, maar zeer zeker de moeite waard om te gaan bekijken.

Doorkijk naar de kerk.

In Inca hebben we weer rondgelopen en kwamen langs een zeer oude boom.
We denken dat we hier bij een olijfboom staan. 

Wederom een stadje dat de moeite waard is om te gaan bekijken. 

Hier zijn we bij cafe restaurant Onkel Willi. 

Voordat we in het restaurant gingen eten hebben we eerst buiten zitten kaarten (klaverjassen) en hebben we wat gedronken. Vervolgens in het restaurant genoten van een uitgebreide lunch. Extreem gevaarlijk was het feit dat er tussen het terras en het restaurant een weg loopt. Je mag hopen dat ze deze straat sluiten tijdens het hoogseizoen. Gelukkig was het er nu best rustig. 

Hans en Patrick besluiten om te gaan lopen langs de kust, over de rotsen. Frank en ik nemen de auto!

Citroenen in de voortuin. Geen gek idee. We hebben heel veel citroenbomen gezien, maar ook sinaasappelbomen, Kum Quat bomen, vijgen bomen, cactussen, olijfbomen en palmbomen (met dadels). Hans en Patrick hebben de gelegenheid genomen om een verse sinaasappel te eten. Volgens beiden was het super lekker; zoet en iets zuur. 

Hier zijn we bij de Catedral-Basilica de Santa Maria de Mallorca in Palma. Hans, Frank en Patrick poseren hier bij een kunstwerk; football helm. 

Al wandelend komen we langs deze winkel. Er bestaat niets beters dan een snack op het moment dat je honger hebt, en er geen glutenvrij eten te vinden is. Alhoewel er in de restaurants best mogelijkheden zijn hoor. Alleen op dat moment was er even niets in de buurt. Dan maar een droge worst op de hand.

We zijn aangekomen bij Sollar. Een plaatsje die het gevoel geeft van de Zwitserse Alpen. Een bijna droge sloot biedt ruimte aan een eend die zit te broeden, geiten die her en der door het water lopen. Niet ver vanaf deze plek vinden we een mooi plein waar de bergtrein elk uur een paar keer doorheen rijdt. 

Laatste foto vanaf Cala Millor voordat we via Sa Coma terug rijden naar Palma.

We hebben een super fijne tijd gehad. We hebben gezien waar Patrick woont en werkt, en gezien dat hij er een goed leven lijkt te hebben. Leuk om te zien hoe hij door veel studenten herkent wordt en in de dorpen, maar ook bij de basketbalclub is hij geen onbekend gezicht. Hij wordt overal vriendelijk begroet. Het afscheidnemen was niet makkelijk, want het is best vreemd om te bedenken dat we niet weten wanneer en waar we elkaar weer zullen zien.