Festival of Trees, Snow painting and Potluck bij C.A.R.E.

Afgelopen week was het erg koud. Tussen de -30 en de -40 graden. Donderdag en vrijdag was het minder koud, en was het weer te doen om naar het werk te wandelen of Ryan wat langer uit te laten.

Festival of Trees.

Het festival begint elk jaar met The Biggest Christmas Tree Festival. Tijdens dit gebeuren gaan om precies 6 uur 's avonds, de lampjes in Red Deer's grootste kerstboom en de kerstverlichting in de tuin van het Stadhuis aan. Ook vindt dan de intocht van de kerstman plaats. Bij een temperatuur van -25 of kouder, gaat het allemaal niet door. Dit jaar was het te koud en is de intoch dus niet doorgegaan. De rest van de festiviteiten van het festival waren in de Westener. Zie ook www.reddeerfestivaloftrees.ca
Via Frank's werk hadden we vrijkaartjes voor de woensdagavond. De Westener hal was omgetoverd in een sfeervolle Kerststal. Honderderden kerstbomen, de ene nog mooier dan de andere, gaven de hal een sfeervolle uitstraling. Frank had de kaartjes gekregen via zijn werk, omdat het bedrijf een van de vele sponsers was die het festival mogelijk hebben gemaakt.

Snowpainting

Je bouwt een kasteel van sneeuw, of een vulkaan, of een sneeuwpop of je rolt een sneeuwbal. In een watersprayfles doe je water, een klein beetje afwasmiddel en een scheutje kleurstof (Foodcolor). Bespray je sneeuwwerkstuk en je hebt eens iets anders.

Potluck Party C.A.R.E.
Celebrating the holiday season bij C.A.R.E. Tijdens de party was er onder andere een optreden van een dansgroep met hele jonge kindertjes, een doedelzak speler en een danspaar die twee Mexicaanse dansen lieten zien. En natuurlijk kwam Santa even op bezoek.

-33

Buiten vriest het, binnen is het knus en warm (al stoken we ons de rambam).
En ja, ook de Red Deerians vinden het koud. Gelukkig maar, anders zouden we aan ons zelf gaan twijfelen. Het is jammer dat je op een foto niet zo goed kunt vastleggen hoe koud het is. Maar geloof ons, het is heel erg koud buiten.
Voor donderdag beloven ze dat het -10 wordt. Tijd voor een korte broek en mouwloos shirt!

Geduld is een schone zaak!

Afgelopen maandag werd me in het ziekenhuis verteld dat de uitslag van de Rontgenfoto binnen twee dagen bij de huisarts zou zijn. Omdat ik donderdag nog niets had gehoord heb ik zelf de assistente van de huisarts maar gebeld. Zei vertelde dat er alleen gebeld werd als er iets aan de hand was. Omdat ik geen goed gevoel bij dit antwoord had, ben ik vrijdag toch maar weer naar de walk-in-clinic gegaan. En zoals we inmiddels weten, betekent dit een ochtendje op visite bij de huisarts. Bij binnenkomst bleek de minimale wachttijd 1 uur te zijn. Okay, voldoende tijd om tussendoor wat boodschappen voor de avond te doen, een kop koffie bij Tim Hortons te halen en vervolgens tijd om in mijn boek te gaan lezen. Na ruim anderhalf uur was ik aan de beurt. En zoals ik al vermoedde: de uitslag van het rontgenonderzoek was niet binnen! De dokter moest er zelf achteraan bellen. En tja, van de uitslag ben ik niet vrolijk geworden. Op de foto was te zien dat er een oude breuk zat. Na het zetten van de pink heeft die breuk er waarschijnlijk ook al gezeten, maar dat was toen nog niet zichtbaar op de rontgenfoto. De dokter had het ook over artritis. Nou, daar ben je dan lekker klaar mee. Niets aan de hand! Nou dus wel.

De huisarts heeft een verwijzing geschreven naar dokter Wong, een specialist die in Edmonton zijn praktijk heeft. Helemaal fijn dus. Weer afwachten en hopen dat er voor Kerstmis meer schot in de zaak komt. Ondertussen blijft het hier maar sneeuwen. De vuurplaats die we afgelopen zomer van pa en ma hebben gekregen is behoorlijk ondergesneeuwd.

Zichtbaar ondergesneewd

En ook ons terras ziet er gezellig wit uit. Het vogelhuisje wordt op dit moment regelmatig bezocht. Ryan hoopt telkens dat de vogels af en toe iets laten vallen. Maar ook voor Ryan is het eigenlijk te koud buiten. Een kleine wandeling, zonder laarsjes, is eigenlijk niet meer te doen. Maar met zijn laarsjes aan tippelt hij er vrolijk op los. Als het de komende week -30 wordt (zoals ze hebben voorspeld) zal hij misschien wel een keer een winterjas aan moeten. Maar zover is het nog niet.

Ryan hoopt nog wat vogelvoer te scoren!

Gisteren ben ik met Aydee een dagje op stap geweest. Ze had me gevraagd of ik zin had om mee te gaan naar de Art Show in Red Deer. Nou, daar ben ik natuurlijk altijd voor te porren. Toen ik haar ophaalde zei ze: Oh ja, het is geen art show maar een antiek show. Nou, ook leuk zei ik. Maar natuurlijk wel totaal anders. Maar art show of niet, ik heb er wel een boekje gescoord die ideeen heeft om van plastic zakken en kranten iets leuks te maken.

Frank zit op dit moment in de bubbel. Nee, niet in het bubbelbad, maar in de tennisbubbel. Voor het tweede seizoen is de bubbel open. Het lijkt erop dat Frank zijn draai daar aardig heeft gevonden.

Wind Chill

Godskelere wat is het koud!

Afgelopen weekend vonden we nog dat best lekker warm was voor de tijd van het jaar. Maar twee dagen later komt de temperatuur overdag niet boven de -15. Daarbij een harde ijzige wind, die de gevoelstemperatuur nog 10 graden kouder maakt. Dit noemen ze de zogenaamde wind chill factor.
Dus toen Frank gistermiddag bij een klant midden in de open vlakte een heftruck ging afleveren, en nog even het een en ander moest uitleggen over de werking en de uitrusting, was hij maar wat blij dat het laatste stukje papierwerk invullen binnen was.
En Yvonne had gisteravond haar gezicht bijna bevroren, toen we tegen de wind in terugliepen van onze woensdagavond barbeque bij Richard. Jazeker barbeque, want weer of geen weer, er worden hamburgers en hot-dogs op de grill gebakken.
Gelukkig vindt iedereen het enorm koud, zelfs de geboren en getogen Reddeerians. De komende dagen blijft het nog zo koud en zal er nog wat sneeuw vallen. Maar vanaf begin volgende week verwacht de Canadese Piet Paulusma weer wat meer zon en minder wind. Dat betekent prachtig mooi en gezond winterweer, iets waarvoor veel Nederlanders ieder jaar naar de Alpen op vakantie gaan.

Ski-Hill Kin Canyon Red Deer

"It's slippery out side"!

Het is zover! Sinds gisterenavond sneeuwt het in Red Deer. Na een korte regenval is het behoorlijk gaan vriezen. En op die bevroren laag ligt nu een dik wit pak sneeuw. Het ziet er allemaal wel weer erg mooi uit. Het nadeel is natuurlijk dat het weer erg glad is op de wegen.
Frank heeft vanochtend de winterbanden besteld. Deze week nog worden de banden op de Chevrolet gelegd. De 'zomer' banden kunnen we onder ons terras opbergen. Die hebben we voorlopig niet meer nodig.
De banden van de Ford zijn zogenaamde All Weather banden! Ahum. Vanochtend reed ik rustig weg bij school. Al in de eerste bocht naar rechts kwam ik volledig in een slip en totaal aan de verkeerde kant van de weg terecht. Iek. Gelukkig niets geraakt, maar de schrik zit er behoorlijk in. Al glibberend ben ik naar huis gereden, in een tempo dat niet boven de 30 km per uur uit kwam. Thuis moest er nog de nodige sneeuw weggeschoven worden. Wat een geluk voor mij dat op hetzelfde moment buurman Carl sneeuw ging schuiven. En laat die nu een sneeuwschuifmachine hebben aangeschaft. Geweldig ding. Net een rollator. Binnen een paar minuten had hij het hele voetpad aan onze kant van de straat schoongeveegd. Kijk, zo'n buurman hou ik van. Vanmiddag waag ik me niet meer in de auto, ik loop wel naar school! Onderweg even een kop koffie scoren bij Vero (pa en ma weten inmiddels dat die koffie echt de lekkerste koffie van heel Red Deer heeft).
Gisteren ben ik overigens maar weer eens naar de Walk-In-Clinic geweest. Vorige week had ik al een poging ondernomen, maar na ruim anderhalf uur wachten was ik nog steeds niet aan de beurt en moest ik zonder een arts gesproken te hebben weer weg omdat ik moest werken. Lekker balen, want mijn pink is nog steeds pijnlijk,dik en moeilijk te buigen. Maar goed, gisteren is het dan wel gelukt. Weer ruim anderhalf uur moeten wachten voordat ik aan de beurt was, maar toen had ik wel een verwijzing voor een nieuwe X-ray (rontgenfoto). De dokter zou verder zelf voor een verwijzing zorgen naar de hand surgery salon (geen idee wat het allemaal is, maar daar kom ik binnenkort wel achter). In het ziekenhuis moest ik wederom een behoorlijke tijd wachten, maar uiteindelijk is de X-ray gemaakt en kan ik nu alleen maar wachten op een berichtje van de huisarts. Maar hopen dat ik voor de Kerst weet waar ik aan toe ben!

Potluck

Vorig jaar hoorden we deze term voor het eerst en we begrepen eigenlijk niet goed wat het was. Maar, veel uitleg hadden we niet nodig om het te begrijpen. Inmiddels zijn we vele potluck-bijeenkomsten verder en wordt het steeds moeilijker om iets te bedenken wat we mee kunnen nemen.
Nou, wat is een Potluck?
Potluck is een gezellig samenkomen van mensen, waarbij iedereen iets te eten mee neemt. De komende maand hebben we bij het Rode Kruis, bij C.A.R.E., bij de Red Deer Child Care en bij het Baha'i centrum in Red Deer een dergelijke avond. Het zal ongetwijfeld een gezellige boel worden.
Verder zijn we bijna elke woensdagavond bij Richard, waar het ook gebruikelijk is om iets te eten mee te nemen. Doordat bij elke bijeenkomst vele nationaliteiten komen, zijn er ook heel veel verschillende gerechten die je kunt uitproberen.
Je zou voor de gein eens 'potluck' op google moeten zoeken. Er zijn heel veel websites te vinden hierover.
Een tijdje geleden was Yvonne bij een verjaardag aanwezig. Bij de uitnodiging voor deze verjaardag stond dat je eventueel een 'veggie' of een 'dessert' mee zou kunnen nemen. Waar we eigenlijk gewend waren om een cadeau mee te brengen werd er dus iets gevraagd om mee te brengen voor het eten. Bij de verjaardag kwam dit ter sprake. Een aantal gasten vroegen aan Yvonne hoe dat in Nederland dan gedaan werd. De meesten weten dat, wanneer je een verjaardag hebt, je drukdoende bent met het voorbereiden van het eten en de versnaperingen. Nou, daar keken ze tijdens de verjaardag wel van op. Hoe kun je dat allemaal betalen, was de vraag. Tja, dat is voor velen een behoorlijke opgaaf. Helemaal dus geen gek idee, zo'n Potluck.

En dat allemaal in een week?

Op maandag, 25 oktober werden zoals afgesproken de wasmachine en droger bezorgd. Wat een feest. Life is Good! Voor het eerst sinds we in Canada wonen, kunnen we zeggen dat de was schoon is. Nu maar hopen dat de kleding niet meer zo hard slijt als in de afgelopen anderhalf jaar.

Na een lange tijd is Yvonne weer begonnen bij Curves. De ontwrichte pink kan weer tegen een stootje, dus is er geen excuus meer om niet naar Curves te gaan. Verder zijn er op haar werk leuke ontwikkelingen gaande. Zoals het er nu uitziet zal ze vanaf januari als supervisor gaan werken. Ze blijft wel op dezelfde locatie, maar de groepen worden gesplitst. Een leuk vooruitzicht, kan ze eindelijk haar eigen programma gaan samenstellen voor de kids uit grade 3, 4 en 5. Afgelopen vrijdag was er bij haar op het werk weer een Halloween Party. De meeste kinderen kwamen verkleed, dus ook de supervisor en assistenten moesten eraan geloven.

Halloween 2010

Zondag, 31 oktober, was het behoorlijk druk bij ons aan de deur. Trick or Treat!! In tegenstelling tot vorig jaar was het nu goed weer. Volgens Red Derians is het heel lang geleden dat het met Halloween zo warm was (het was 's avonds 4 graden).

Frank is inmiddels weer wat beter in vorm en gaat met wat meer regelmaat naar de tennishal. Op dit moment speelt hij mee in een toernooi waarbij hij telkens een gemengd dubbel en een heren dubbel speelt. Afgelopen zondag heeft hij beide wedstrijden gewonnen.

Frank aan slag
Terwijl buiten de ijsbanen weer worden opgebouwd, heeft Frank zaterdag geholpen om de buiten tennisbanen winterklaar te maken. Het is nu tijd om in de bubbel te tennissen.

Patrick is inmiddels aan zijn derde week in Nederland begonnen. Afgelopen week belde hij ons met het bericht dat hij geen slaapplaats meer had. Natuurlijk kan hij altijd naar familie in Deventer of Twello, maar Deventer/Twello en Wijchen liggen niet bepaald naast elkaar. En omdat Patrick het goed naar zijn zin heeft in Wijchen, waar hij zijn vrienden weer kan ontmoeten, weer kan basketballen en als vrijwilliger zijn uurtjes in de Sporthallen doorbrengt, is het niet handig als hij dagelijks op en neer moet pendelen tussen Deventer/Twello en Wijchen. Maar gelukkig. Inmiddels heeft Patrick een gastgezin in Wijchen waar hij warm is ontvangen. Voor ons een hele opluchting, want op zo'n moment besef je dat je echt mijlenver van elkaar vandaan zit.