The day after

The day after Frank's verjaardag krijgen we het weer dat ze 'beloofd' hadden voor Frank's verjaardag. Natte sneeuw! Iek. Niet echt meer iets waar we op zitten te wachten. Maar wat doe je eraan? Je gaat gewoon Ryan uitlaten, doet net alsof je het leuk vind om natte voeten te krijgen. En Ryan? Die vindt het allemaal wel goed. Die snuffelt nog harder dan dat hij normaliter doet, waardoor het uitlaten iets langer duurt dan normaal.
Terwijl het buiten koud en nat is, wordt er in ons huis gesleuteld aan de verwarming. We hebben besloten om de oude verwarming te vervangen. Volgens ons is er niet eerder iets gedaan aan het verwarmingssysteem. En als je tijdens de winter bij ons was, dan weet je dat het koud kan worden in huis. Betekent wel dat we nu effe zonder hitte in huis zitten.

Afgelopen weekend zijn we met Pasen naar de Rockies geweest met Aiam, Raad, Anas, Qabas en Al-Hasan. Tijdens de eerste stop in Nordegg hebben we paaseieren verstopt. Yvonne had zaterdag de tijd genomen om eieren te koken en te beschilderen. Een ritueel die voor de Irakies niet bekend was, maar als zeer humorvol werd ervaren. Na deze stop weer verder. Geweldig om te zien hoe de familie genoot van de natuur en het feit dat ze er een dagje met z'n allen tussenuit konden trekken.

Onderweg hebben we gepicknickd. Lachen hoor. Omringd door een enorme muur van sneeuw stonden wij heerlijke chicken en biryani, wraps met rauwkost en koele drankjes te nuttigen. Met gebruik van de 'walk-in-fridge' was het niet moeilijk om de drank koud te serveren.

In Lake Louise hebben we de tijd genomen om te wandelen. Ergens in de bergen moest een theehuis verstops zitten. Iets wat we een tijdje geleden op de plattegrond van de Rockies wel hebben gezien, maar nog nooit hebben opgezocht tijdens onze ritjes door de Rockies. Dit keer dus de kans om er eens naar toe te lopen. Vol goede moed begonnen we met ons zevenen aan de wandeltocht. Na zo'n 15 minuten stopten de eerste twee mannen. Na nog eens 10 minuten stopten er weer twee van de zeven. Yvonne, Anas en Qabas wandelden driftig door. Al ploeterend tegen de berg op, door de sneeuw, in de zon, zonder echte wandelschoenen en zonder waterfles wandelden ze door in de hoop bij het theehuis te komen. Als dorstlesser waren er voldoende ijsspegels, voldoende om de vochtvoorraad op peil te houden. Maar na bijna een uur wandelen was er niets anders te zien dan bomen, sneeuw, heel veel sneeuw en niet meer dan dat. De wetenschap dat ze ook nog weer een uur terug moesten lopen was de reden dat ze besloten om weer terug te lopen. En onderaan de berg zaten Raad en Frank te wachten. Vragen ze: Waar hebben jullie Al-Hasan en Aiam gelaten! Moesten we dus opzoek naar die twee. De zoektocht duurde niet lang.  

 Het was tijd om verder te rijden naar Banff. En in Banff hebben we weer de proviant tevoorschijn gehaald. In het park stonden picknicktafels. Weliswaar stond er een enorme plas water onder elke tafel, maar dat mocht de pret niet drukken. Nadat we Banff in sneltreinvaart zo'n beetje hadden bekeken, zijn we weer richting Red Deer gereden.