Een nieuw blog-systeem. Geen idee wat er veranderd. We zullen het gaan zien de komende tijd. In elk geval neem ik nu de tijd om een nieuw bericht te delen. Een bericht die velen die dit blog lezen al hebben meegekregen, of omdat ik of Frank je persoonlijk een email heb gestuurd. En ook al heb je een email van ons ontvangen over onderstaand event, in dit blog deel ik iets meer over hoe een en ander is gegaan:
Woman of Excellence! Een gala/event waar vrouwen die een waardevolle, respectvolle kijk op de samenleving hebben worden genomineerd. Vrouwen die door hun optreden in de maatschappij een positive bijdragen leveren aan het welzijn van iedereen.
In het verleden heb ik Nora Stijner genomineerd. Deze vrouw is een enorme inspiratie voor anderen. Destijds was zij niet alleen genomineerd, maar ontving zij de award voor de Athletics categorie. En zij was dat jaar ook degene die de lifetime achievement award kreeg. Een award die aan 1 persoon wordt gegeven die dat jaar genomineerd was. Ik vond het allemaal zo geweldig om bij die avond aanwezig te zijn. Te zien hoe Nora onder de indruk was van al het gebeuren, en hoe zij dit hele gebeuren met haar familie en mij beleefde.
In het verleden heb ik Nora Stijner genomineerd. Deze vrouw is een enorme inspiratie voor anderen. Destijds was zij niet alleen genomineerd, maar ontving zij de award voor de Athletics categorie. En zij was dat jaar ook degene die de lifetime achievement award kreeg. Een award die aan 1 persoon wordt gegeven die dat jaar genomineerd was. Ik vond het allemaal zo geweldig om bij die avond aanwezig te zijn. Te zien hoe Nora onder de indruk was van al het gebeuren, en hoe zij dit hele gebeuren met haar familie en mij beleefde.
Hoe anders is het wanneer je zelf benaderd wordt en gevraagd wordt of je genomineerd wilt worden voor de Woman of Excellence. Een vraag die me totaal overrompelde. Ik? Genomineerd worden? Waarom? Maar de vraag moet gesteld worden. De genomineerde moet toestemming geven voordat er een aanmelding ingestuurd mag worden. Ik heb er lang over na moeten denken. Ik zag allerlei redenen waarom ik niet aangemeld zou moeten worden. Ik, een persoon die doet zoals mijn vader me altijd heeft gezegd: "Doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg". Ik hoef niet zonodig in 'the picture'. Ik, een persoon die op school niet uitblonk in haar vakken; een persoon die haar uiterste best deed om een voldoende te scoren en hoopte dat ze een keertje de hoogste score in de klas zou krijgen. Jawel, hoge scores kwamen er. Dat waren de scores op sport, tekenen en muziek. Met eigenlijk geen andere keus ben ik destijds de opleiding Kinder- en Jeugdverzorging gaan doen. Yep, de enige in de klas die met een her-examen uiteindelijk ook geslaagd was.
Iedereen die mij kent, of je nu familie bent die me kent vanaf mijn geboorte, of nog maar net bevriend bent geraakt: iedereen kent mijn passie voor handbal. Een sport die ik als 10 jarige heb ontdekt en sindsdien een belangrijk deel van mijn leven is geworden. Als 15 jarige begon ik te coachen, gewoon omdat ik het leuk vond. School was lastig, maar ik vond het geweldig als ik eenmaal weer bij het handbalveld was, of met handbalvrienden iets ging ondernemen. In die zelfde periode heb ik het scheidsrechters diploma behaald. Ik heb veel wedstrijden gefloten, van jong tot oud en in verchillende klasses en divisies. Ik heb alle leeftijden gecoached; en ben door de vele verhuizingen bij verschillende verenigingen terecht gekomen. Telkens was er weer de handbal rode draad die de grondlegger was voor verschillende mooie contacten; Floortje in Twello, Erik in Twello; Bep in Zwolle; Marja in Wijchen; en de teams in Mill. Als coach voor de spelregeltesten die bij het handballen hoorden heb ik ook mooie herinneringen. Wie het nog niet wist: tijdens die lessen (1979?) heb ik Frank leren kennen. Zeer zeker mooie herinnering.
Tijdens ons afscheidsfeest in Nederland zei een oom (Gerard W.) tegen Frank en Patrick: "Alsjeblieft zorg goed voor Yvonne." Mijn eigen gedachtes voor ons vertrek waren voornamelijk gericht op de mogelijkheden of onmogelijkheden om een baan te krijgen en mensen te ontmoeten. Een secretariele kantoor baan? Wow. Hoe ga je dat doen als je de taal zo beperkt spreekt? Hoe ontmoet je mensen? Zo'n spannende tijd en vooruitkijkend naar een situatie die zo onduidelijk is? Spannend? Ja, dat was het wel. Maar zeer zeker eng en eenzaam. Met wie kun je je gevoelens delen in zo'n situatie?
Nu, terugkijkend op ons leven hier in Red Deer, kan ik zeggen dat handbal mij altijd de juiste basis heeft gegeven om te relativeren. Om stress aan te kunnen. Via het handballen heb ik me onbewust sterker gemaakt; het heeft me laten zien dat ik iets in mijn mars heb om aan anderen door te geven. Na mijn blessure in 1996 ben ik de uitdaging aan gegaan om met tekenen te starten. En vervolgens samen met Elizabeth ben ik de uitdaging aan gegaan om tekenles voor kinderen te geven. Iets wat we samen 5 jaar hebben gedaan, tot het moment dat we vertrokken naar Canada.
En nu hier in Canada heb ik door het tekenen en handballen vele mensen leren kennen, zijn we bevriend geraakt en hebben leuke kennissen erbij gekregen. Aydee is als een zus geworden. Iemand waarmee je lief en leed kunt delen.
Ook muziek heeft zijn intrede gemaakt in mijn leven. Zingen in een barbershop koor (Hearts of Harmony) en zingen in een quartet (Silver Lining). Wow. Wie had dat in 1971, toen ik 10 jaar was, kunnen denken dat ik ooit in Canada zou wonen en genomineerd zou worden voor de Woman of Exellence. Dat ik zou werken in een eenmans kantoor voor het Rode Kruis; en al 11 jaar trainer/coach ben voor het jongensteam van Lindsay Thurber Highschool (grade 10-11-12)? Dat ik nu zonder handen, voeten en een woordenboek kan communiceren met de mensen die ik ontmoet!
Ja, ik ben trots op deze nominatie. Het interview dat ik een paar weken geleden heb ingesproken hier in huis, is nu te beluisteren op YouTube.
Ook muziek heeft zijn intrede gemaakt in mijn leven. Zingen in een barbershop koor (Hearts of Harmony) en zingen in een quartet (Silver Lining). Wow. Wie had dat in 1971, toen ik 10 jaar was, kunnen denken dat ik ooit in Canada zou wonen en genomineerd zou worden voor de Woman of Exellence. Dat ik zou werken in een eenmans kantoor voor het Rode Kruis; en al 11 jaar trainer/coach ben voor het jongensteam van Lindsay Thurber Highschool (grade 10-11-12)? Dat ik nu zonder handen, voeten en een woordenboek kan communiceren met de mensen die ik ontmoet!
Ja, ik ben trots op deze nominatie. Het interview dat ik een paar weken geleden heb ingesproken hier in huis, is nu te beluisteren op YouTube.
voor meer info over het event kun je op de volgende link klikken:
Wil je alleen het interview beluisteren, klik dan op:
Wow. Ik ben akkoord gegaan met de aanmelding voor dit event, niet wetende wat ervan te verwachten. Voor mij is dit event al geslaagd. Het heeft mij in vogelvlucht kijk gegeven op mijn leven tot nu toe. Volgende week zaterdag zal het event plaatsvinden. Mocht je bij dit event virtueel aanwezig willen zijn dan kan dat. Een zoom-ticket kost 25 Canadese Dollars. Vanwege het tijdsverschil met Europa zal het event voor Europa om 3 uur in de ochtend zijn (zondagochtend!)
In de afgelopen periode heb ik veel fijne reacties gehad op het feit dat ik genomineerd ben. Familie, vrienden en kennissen: dank jullie allemaal voor jullie reacties.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten