Hoofdstuk: een dag uit het leven van ....

Dit hoofdstuk gaat over Dinsdag 9 maart, 2021
Je ligt in bed te slapen, wordt vroeg wakker. Vroeger dan normaal. Het is alsof je slaapdronken bent en niet echt weet waar je bent. Je gaat naar de badkamer, rommelt en stommelt wat. Je ouders horen wat gerommel en gestommel. Iets wat vreemd is. Een van je ouders gaat kijken en ziet een versufd persoon. Je weet van niets, staat op en gaat weer terug in je bed. Slaapt vervolgens verder. Een tijd later sta je op, voelt je enorm moe en je hoofd voelt vreemd. En vreemd genoeg heb  je last van je enkel! Echt zin in ontbijt heb je niet, iets wat eveneens vreemd is. Daar heb je anders nooit last van!
Je blijft in bed, probeert te slapen omdat je je zo moe voelt. Tegen lunchtijd hoort je pa een geluid dat hem bekend voorkomt. Als hij bij je komt kijken is het duidelijk dat je een epileptische aanval doormaakt. Je pa blijft bij je, zorgt dat je je niet bezeerd (gelukkig lig je in bed). Als de aanval over is, val je in een diepe slaap. Later in de middag klaag je over een enorme hoofdpijn. Onmogelijk om ligt te verdragen, zelfs geluiden zijn lastig. Wel of niet een tylenol (paracetamol) nemen? We weten het niet. Daarom bellen we de gezondsheids telefoon lijn (811). De 811-persoon wil ook met jou praten. Overigens kun je je er niets meer van herinneren. We krijgen het advies om naar de emergency room van het ziekenhuis te gaan. Niet iets wat we willen, want we weten dat we geruime tijd moeten wachten voordat je uiteindelijk wordt gezien door een arts. Maar goed, om 6 uur gaan we toch maar naar de ER. Samen met je pa loop je het ziekenhuis in. Je ma gaat terug naar huis. Net thuis krijgt je ma een telefoontje van je pa. Blijkt dat vanwege COVID je alleen moet wachten in de ER ruimte. Je pa wordt opgehaald door je ma en samen rijden ze weer naar huis. Net thuis gaat de telefoon weer. Dit keer een verpleegkundige van het ziekenhuis, die allerlei vragen begint te stellen. Vragen die jezelf zou kunnen beantwoorden! Als hij weet wat hij moest weten, vertelt hij dat je op het moment dat je in de wachtruimte was, wederom een epileptische aanval hebt gehad. Bij de val is het mogelijk dat je je neus hebt gebroken. In no time hebben ze je in een onderzoekskamer gelegd en hebben allerlei onderzoeken gedaan. Om half elf worden je pa en ma gebeld. Ze krijgen uitslagen van onderzoeken te horen, en horen dat ze je op kunnen halen. Je herinnert je nauwelijks wat er is gebeurd die dag, die avond. Je bent versufd maar blij als je 'savonds in je bed licht. Er zullen nog meer onderzoeken volgen de komende weken; een MRI en EEG. De diagnose 'epilepsie' is gesteld en inmiddels ben je gestart met medicijnen hiervoor. En zodra de zwelling rond je neus weg is, kun je een rontgenfoto van je neus laten maken. Dan pas kunnen ze zien of je je neus gebroken hebt, of niet.

Dit hoofdstuk is een dag uit het leven van Patrick. Een dag die hij beschrijft als een muur, een dag waar hij zich maar een paar stukjes van herinnert. Zijn gezicht is gezwollen, blauwe plekken bij zijn ogen, neus en mond, dikke lip die paars is gekleurd, dikke gezwollen enkel; pijnlijke nek en schouders laten zien dat er wel degelijk e.e.a. is gebeurd, Ondanks alles heeft Patrick afgelopen donderdag (maart 11)  zijn laatste examen gedaan voor de Universiteit. De bedoeling was dat hij morgen zou beginnen met zijn praktijk bij de High School. Dat is eventjes uitgesteld. Gelukkig is er heel veel begrip voor Patricks' situatie. Zijn praktijk begeleiders van de stage plek en uni geven aan dat gezondheid voorgaat. 
De dagen worden nu voornamelijk gevuld met zorgen voor de planten die groeien en binnenkort de tuin in kunnen; wat kaarten; slapen; TV luisteren. Gelukkig zijn we de winter voorbij en is het voorjaar aangetreden en kunnen we af en toe naar buiten. Er worden plannen gemaakt om de tuinkas te verplaatsen.