In plaats van sporten bij Curves ben ik noodgedwongen maar een eindje gaan fietsen. Het is lang geleden, maar mijn rug dwingt me om eventjes rustig aan te doen.Het fietsen in Red Deer blijft een belevenis op zich. Overal staan paaltjes met een vignet van de transcanadian routes. Dus, ik ben het eerste paaltje dat ik tegenkwam maar gaan volgen. Helaas, was het al na twee paaltjes dat ik niet meer wist welke kant ik op moest gaan. Lastig dus. Dan maar een beetje op goed gevoel gaan fietsen. Echter, met gevaar voor eigen leven.
Bij de stoplichten is het allemaal nog wel duidelijk. Zodra het voetgangerslicht op 'wit' springt mag je als fietser ook oversteken. Dat is nog te volgen. De ene keer steek je aan de linkerkant van de weg over, en de andere keer weer aan de rechterkant. Dat is nog steeds redelijk. Maar aan de overkant moet je dan de keus maken of je op de stoep blijft rijden, of toch je leven waagt op de weg. Ik kies toch het meeste voor het laatste. Op de stoep rijden is namelijk helemaal een ramp. De bovenste foto geeft een overzicht vanaf de spoorbrug. De onderste foto heb ik gemaakt toen ik midden op een kruispunt stond en moest wachten voor een voetgangersstoplicht. Zonder die stoplichten kom je deze weg en deze kruising als voetganger of als fietser echt niet levend over. Nadat ik de foto op de spoorbrug gemaakt had, vervolgde ik mijn weg. Lekker hard van de brug af. Helaas, maar direct na deze brug stonden er al weer stoplichten. Er was wel een oversteekplek, maar aan de overkant was geen fiets- of voetpad te bekennen. En om nu over de grote (100 km)weg te gaan fietsen, nee daar pas ik voor. Er zat dus niets anders op, en ik kon de klim over de spoorbrug nog een keer maken. Na een uur fietsen zat ik nog steeds vlak bij huis, had nog niet veel van de mooie paden door de prachtige natuur van Red Deer gezien. De volgende keer dus maar een andere kant op fietsen! (Yvonne)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten