Vijf jaar in Canada

Yvonne's verhaal:
Precies 5 jaar geleden stapten we in Frankfurt in het vliegtuig. Op weg naar een nieuwe toekomst. Eenmaal aangekomen in het voor mij onbekende Red Deer (Frank en Patrick waren er al een keer geweest), sloeg de onzekerheid toe. Al was de hele emigrate een keuze van ons zelf, we hadden nooit kunnen voorzien hoe die weg voor ons zou gaan. Nooit gedacht dat het verschil tussen Nederland en onze nieuwe plek zo groot zou zijn. Wat ik toen wel wist was dat ik niet in Canada wilde blijven wonen. Het liefst wilde ik diezelfde week terug vliegen naar het vertrouwde Nederland. Terug naar familie, vrienden, collega's en kennissen. Alles was beter dan de onzekere toekomst waar we ons op dat moment in bevonden. Geen werk dus ook geen inkomen, geen vrienden en kennissen om op terug te vallen. Kortom, ik voelde me een kleine grijze angstige muis in het grote Red Deer.
Inmiddels zijn we vijf jaar verder en is er heel veel veranderd. We zijn met ons drietjes door diepe dalen gegaan. Het was niet eenvoudig om telkens maar weer positief proberen te blijven. Patrick in High School waar een totaal andere manier van les werd gegeven en ook nog eens in het engels en buiten school zonder vrienden; Frank van de ene baan in de andere baan waarbij in zijn tweede baan werd ontslagen. De paniek die daardoor bij mij ontstond waardoor ik verplicht werd om ook een baan te zoeken. Vervolgens mijn gevecht rondom de erkenning van mijn KvJv diploma. In november 2012 heb ik het gevecht rondom de erkenning opgegeven. Zo onzeker als ik was, heb ik gesolliciteerd bij het Rode Kruis. De grootste onzekerheid was mijn kennis van de engelse taal. Ik was bang dat dat niet goed genoeg zou zijn om te kunnen functioneren in een secretaresse functie. Dat die onzekerheid ongegrond is mag wel blijken. Ik werk nu met plezier bij het Rode Kruis. En ik weet dat ik daar erg gewaardeerd wordt.
Naast het werken bij het Rode Kruis en de invaluurtjes bij Child Care heb ik voldoende tijd om andere dingen te doen. Ik ben weer gevraagd door de High School om het jongens handbalteam te coachen; help regelmatig mee als vrijwilligster bij diverse organisaties; probeer met enige regelmaat te sporten bij Curves; ga regelmatig op stap met Aydee en we genieten van de ruimte die Alberta ons te bieden heeft.
Ik ben super trots op Frank en Patrick. Frank die in Nederland destijds zei dat hij eenmaal in Canada iets heel anders zou willen doen. En dat het heel iets anders is geworden dat is wel gebleken. Patrick die door zijn baan bij Child Care in contact kwam met Tamara, en vanaf die tijd is het alleen maar bergopwaarts  gegaan met Patrick. We zijn een hecht gezinnetje waarbij Tamara niet ontbreekt. Wat vijf jaar geleden onmogelijk leek is nu mogelijk gebleken. En eerlijk is eerlijk, ik ben ook best trots op mezelf!

Frank's verhaal:
Vanochtend liep ik een rondje met Ryan door onze wijk waarbij hij alles op ons pad uitgebreid moest inspecteren en ik bedacht wat mijn verhaaltje op het blog zou worden. Het is het ideale winterweer, koud maar met een zon die al lekker warm voelt in de rug en een stralend blauwe lucht. Ryan en ik lopen ons vertrouwde rondje rond de kerk waar de parkeerplaats langzaam volstroomt en Ryan een praatje met iedereen wil maken. Af en toe moet hij even over het ijs rollen, het liefst als er net weer een auto aankomt, maar iedereen heeft tijd genoeg en wacht rustig tot hij weer verder loopt. 
Er komt een vliegtuig hoog over (je ziet er hier maar weinig) en ik vraag me af of er toevallig een gezin in zit die op weg zijn naar een nieuw leven. Net als wij vijf jaar geleden. Ieder voor zich vol ideeen en verwachtingen over het leven hier zou zijn. En is het nu veel anders dan ik toen had gedacht? Ik zou het niet meer precies kunnen zeggen. We hebben in de vijf jaar veel meegemaakt en zijn daardoor voor de Nederlandes familieleden, vrienden en kennissen vast en zeker veranderd. Andere dingen zijn voor ons normaal geworden. Natuurlijk moeten we hier ook werken en zijn er andere dingen die moeten. Maar wat ik vooral merk is dat tijdschema's minder strak zijn en ik minder stress beleef, zelfs nu ik een baan heb met meer verantwoordelijkheid dan ooit en ik ook buiten werktijden in gedachten daarmee bezig ben. 
Terwijl ik dit verhaaltje schrijf zijn Patrick en Yvonne eten aan het klaar maken voor een feestje wat we vanmiddag hebben. We hebben daar een paar vrienden waaronder onze buren voor uitgenodigd. Waar we in ons Nederlandse leven minstens 1 hele dag met de voorbereidingen bezig waren, doen we dat nu effe 'sochtends. De vrienden zijn onze naaste buren Karl en Donna waarmee we goud hebben getroffen, onze overburen Jan (die ook bij C.A.R.E. werkt) en Peter, Ayam en haar zoon Al-Hasan die bijna 3 jaar geleden als vluchtelingengezin naar Canada kwamen, en Aydee als goede vriendin van Yvonne. Een feestje omdat we willen vieren dat we in de vijf jaar dat we hier wonen met het nodige vallen en opstaan een goed leven hebben opgebouwd. We hebben een aantal van jullie iets van dit goede leven kunnen laten zien, bedankt voor jullie bezoeken. 
Zoals Yvonne schrijft zijn we een hecht gezin waarbij Tamara zeker niet ontbreekt. Ongeveer een jaar geleden vertelde Patrick ons dat de emigratie misschien wel het beste is geweest in zijn leven tot nu toe. Hij heeft daardoor een vriendin ontmoet waar hij enorm veel van houdt en die dat volop terug doet. Wat wil je als ouder nog meer? Door ons goede leven in wat nu als ons vertrouwde thuis voelt, voel ik me gelukkig en ben ik blij dat we na mijn 40e verjaardagsfeestje 'savonds besloten hebben ons gevoel te volgen en werkelijk te emigreren. En eerlijk is eerlijk, ik ben best trots op ons samen!


Patrick's story:

When we first came to Canada, I was 16 years old and I felt my life changed immediately. The sudden realization that I was going to live in a different country and that all my friends and family are far away, and that I would have to rebuild my life over again frustrated me. It was amazing, 2 days later I already played my first basketball game with my high school here, Lindsay Thurber Comprehensive High School. That really helped me in the beginning because I needed to talk to people and I was new so a lot of people knew who I was. But after those first 2 or 3 months I wasn't new anymore, I wasn’t the talk of the school being the “new kid.” Because I looked the same, talked the same, people thought I was Canadian. I felt totally different though, I didn’t feel Canadian and it was a big struggle for me. School didn't go well, which means I wasn't able to play as much basketball as I would have liked. Basketball was my life and it helped focus me as well and let out my anger and frustrations on the court. I couldn’t play as much basketball, school went worse and I felt worse and worse about being here in this new country. To the point where I didn’t go to school anymore, I didn’t eat anymore, I didn’t want to wake up anymore the first 2 years were a struggle for me and I didn’t want that. I wanted to make a change in my life because the direction I headed was not the one I wanted to lead. I just felt I needed change and because I missed my friends and I wanted to know if I wanted to stay in Canada or not I went back to Holland for 2 months. I had 2 amazing months but I realized that I changed and that Holland wasn’t the place for me to be. I love Canada and Canada was my home as my parents were there so after the trip to Holland I had to motivation to make a better life for myself in Canada. When I came home, things seemed liked they fell into place. I started working with Red Deer Child Care Society where I met a very special girl that I could just talk to and be myself around her. From the first moment I saw her it just clicked and it just felt right. That’s when I started feeling like myself again and because of her I loved going to work and getting up in the morning. I had a goal that I wanted to go to college or university and find something I was passionate about. At the same time I knew she was special enough to me that I wanted her to meet my family and my parents loved her. So I figured the rest of my family would love her to so on March 6, 2012 we both headed to Europe for almost 6 months. Those were the most 6 amazing months because we got to know each other so well and got to know ourselves even better. When we got back from Europe, I started the Cook Apprentice Program at Red Deer College and have been working in the kitchen ever since. I love cooking! I got to say these last 5 years have been the most amazing of my life, they have made me realize that all I need in life is the amazing people around me. If I have those people in my life than I can do anything I want.